Στη συναυλία των Cult: “Wolf children keep on pushing…”

tralala.gr Posted On 6 Ιουνίου, 2011

441 Προβολές

Κοινοποιήσεις

Το ιδιάζον της περίπτωσής τους έγκειται και στον τρόπο που παρακμάσανε. Προλάβανε να βγάλουν δύο κακά έως μέτρια album προτού διαλυθούν και στη συνέχεια επανενώθηκαν , ξαναδιαλύθηκαν και ματαξαναεπανενώθηκαν (κυκλοφορώντας νέο δίσκο με την κάθε επανένωση). Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, από την τελευταία τους διάλυση μέχρι και το mark με το οποίο παίζουν σήμερα, ο mainman της μπάντας, Ian Astbury, πρόλαβε να συμμετάσχει στην (ηθική, όχι μουσική) ντροπή που λεγόταν The Doors of the 21st Century. Το συγκρότημα είχε επισκεφτεί την Ελλάδα το 1993 σαν support στους Metallica, ενώ ο Astbury είχε έρθει με τους (Not) Doors το 2004. Δεν είχε τύχει να παραβρίσκομαι σε καμία από αυτές τις συναυλίες, οπότε η περιέργειά μου για τι θα δω (και θα ακούσω) ήταν μεγάλη. Μαζί με εμένα, πάρα πολύς κόσμος, που γέμισε το Fuzz αγνοώντας τον τέταρτο τελικό του μπάσκετ και το γεγονός ότι η επόμενη μέρα ήταν εργάσιμη. Για την βραδιά δεν προβλεπόταν support act, οπότε ποτάκι, υπομονή, και γύρω στις δέκα τα φώτα σβήνουν…

…και στη σκηνή εμφανίζονται οι Cult για την πρώτη τoυς headline εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους. John Tempesta (πρώην Exodus, Testament και White Zombie ) στα ντραμς και Chris Wyse (παρολίγον αντικαταστάτης του Newsted στους Metallica) στο μπάσο συμπληρώνουν τους Mike Dimkich, Billy Duffy και βέβαια τον μεγάλο Ian Astbury στην τωρινή σύνθεση της μπάντας. Αλλά τί ‘ν τούτο που βλέπουν τα ματάκια μου; Μουσάτος τύπος με μαύρα γυαλιά και μπουφάν (!!!), χοροπηδάει σαν τρελός, κάνει headbanging σαν metalhead και τραγουδάει το υπέροχο “Rain” με την γνώριμη φωνάρα του Astbury. Απλά ο Ian ζυγίζει γύρω στα 50 κιλά παραπάνω από αυτό που θυμόμασταν. Προφανώς το κόψιμο των καταχρήσεων είναι άκαρδο με την σιλουέτα των rock stars (βλέπε Dave Wyndorf, Vince Neil). Ο Duffy (που πλέον στο πρόσωπο θυμίζει Gordon Ramsey –κουφή αναφορά, το ξέρω), με έναν προβολέα κολλημένο πάνω του, στήνεται σε άκρως κιθαριστικές πόζες χωρίς όμως να χάνει νότα.

Μετά το δυναμικό μπάσιμο του “Rain” (και το πρώτο από τα πολλά «Efkaristo» του Astbury), έρχεται το ‘νέο’ “Every Man and Woman is a Star”, που σαν σύνθεση είναι απλά συμπαθής αλλά στην live εκτέλεση έρχεται και δένει άψογα με το Electric Ocean που ακολουθεί. «Naaaa na na nana» στη συνέχεια, με όλον τον κόσμο να τραγουδάει “Sweet Soul Sister” και να ανατριχιάζει, ενώ ο Ian τα έχωσε και στην Ευρωπαϊκή Ένωση στη μέση της γέφυρας («F@ck the EU»). Το “Horse Nation” που έρχεται μετά, παρουσιάζεται σε μια ιδιαίτερα ψυχεδελική εκτέλεση που μας προετοιμάζει για την “grunge” μπαλάντα που ακολουθεί (περάσανε και αυτή τη φάση τα παιδιά). “Saints are Down” και ηρεμούν τα πνεύματα. Κοιλίτσα λοιπόν, που συνεχίζεται με το Rise, αλλά μέχρι εκεί.

Δύο κομμάτια από το πολυαγαπημένο ‘Love’ ξανατσιτώνουν τον κόσμο. Δύο acid rock υμνοι, τα “Nirvana” και “Phoenix” αποτελούν και την κατάλληλη εισαγωγή για να μας παρουσιάσει ο Ian μια μικρού μήκους (τρίλεπτη) ταινία, το “Prelude To Ruins” που έχει σκηνοθετήσει μαζί με τον Rick Rogers και το οποίο αναφέρεται στις συνθήκες διαβίωσης των Ινδιάνων σε άθλιους καταυλισμούς. Λίγο ‘δήθεν’, στιλιστικά, το φιλμάκι, αλλά δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τη γνησιότητα των προθέσεων του Astbury, ο οποίος νωρίτερα είχε αναφερθεί και στους ‘Αγανκτισμένους’ του Συντάγματος. H αποζημίωση για το χασμουρητό έρχεται με το καλύτερο νέο κομμάτι της μπάντας, το φανταστικό “Embers”. H κιθάρα του Duffy σπαράζει και μας χαρίζει ένα απίστευτο solo. Και από τα τελευταία, ταξιδεύουμε πάλι πίσω στα πρώτα, με “Spiritwalker”, “Lil’ Devil” και τον κόσμο από κάτω να παραληρεί. Το συμπαθητικό “Dirty Little Rockstar” παίρνει την σκυτάλη, για να την παραδώσει στην υπέροχη τριάδα ύμνων που θα κλείσουν το βασικό σκέλος της βραδιάς. “Wild Flower”, “She Sells Sanctuary” και “Love Removal Machine” χτυπάνε το κοινό σαν απανωτά εγκεφαλικά και όλο το Fuzz χοροπηδάει. Το συγκρότημα καληνυχτίζει, αλλά ο κόσμος θέλει κι άλλο…

…encore λοιπόν, με τον Ian να εμφανίζεται επιτέλους χωρίς γυαλιά, και το “Fire Woman” να δονεί όλο το club. H ολοκλήρωση της rock έκστασης έρχεται μέσα από μια διασκευή του αγαπημένου συγκροτήματος του Astbury. “Break on Through”, λοιπόν, και τα Morrison vibes που εκπέμπει έτσι κι αλλιώς λόγω εμφάνισης ο Ian (ακόμα και τώρα που πάχυνε και άφησε μούσι), πυκνώνουν και μας μεταφέρουν σε κάποιο club του L.A. στα late 60s.

http://www.youtube.com/watch?v=tf85BHVVm9A

Το τέλος της βραδιάς μας βρήκε σε παρακείμενο σουβλατζίδικο να χαζεύουμε τα τελευταία λεπτά του αγώνα μπάσκετ, ο οποίος μας έκανε τη χάρη να πάει και στην παράταση για μπορούμε να λέμε ότι είδαμε ΚΑΙ τον τελικό. Εκεί ήταν και η μπάντα (πλην Astbury) που απορούσε πως μπορούμε να είμαστε τόσο κοινωνικά ευσυνείδητοι (λόγω Συντάγματος) και παράλληλα τόσο κάφροι (λόγω επεισοδίων στη λήξη του αγώνα). Τι να τους εξηγείς;