Στη συναυλία των Suede: Can’t get enough of the beautiful ones…

Οι Suede είναι από τα σχήματα που γιγάντωσαν αυτόν τον ιδιαίτερο ήχο της βρετανικής σκηνής που γεννήθηκε την δεκαετία του ’90. Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού η grunge μπορεί να σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά της, αλλά η αντίδραση δεν άργησε να έρθει από το Νησί. Ενώ η σκηνή του Seattle γεννούσε τον βουτηγμένο στην παραμόρφωση εναλλακτικό θόρυβο που αδιαφορούσε για τις μουσικές νόρμες του παρελθόντος, οι βρετανοί αντέδρασαν ανατρέχοντας στο ένδοξο μουσικό τους παρελθόν. Μουσικότητα, λυρισμός και αισθαντική στιχουργία, επηρεασμένη σαφώς από το μεγαλείο των Beatles και δοσμένη υπό ένα σύγχρονο μουσικό πρίσμα, η μουσική απάντηση που έμελε να χαρακτηριστεί ως britpop, μπορεί να μην κατέκτησε όλον τον κόσμο, αλλά σίγουρα άφησε το στίγμα της στην Ευρώπη και σε ορισμένες περιπτώσεις κατάφερε να εισβάλλει και στις ΗΠΑ (βλέπε Oasis).

Όσον αφορά τη σχέση τους με την Ελλάδα, οι Suede συγκεκριμένα, αν και απήλαυσαν εκτεταμένου airplay από τα ραδιόφωνα της εποχής, ποτέ δεν κατάφεραν να κατακτήσουν το κοινό με τον τρόπο που τα είχαν καταφέρει οι συνοδοιπόροι τους, Blur, Pulp και Oasis. Ίσως γι αυτό να φταίει η ιδιαίτερη ‘ανδρόγυνη’ περσόνα του Brett Anderson (κάτι περίεργο αν αναλογιστούμε την λατρεία του ελληνικού κοινού για τον Brian Molko), ίσως να φταίνε οι σαφώς πιο αλληγορικοί και λιγότερο relatable στίχοι ή απλά μπορεί να φταίει ο όχι και τόσο άμεσος πολυεπίπεδος ήχος τους που δεν ήταν αντίστοιχα ‘πιασάρικος’ με αυτόν των άλλων σχημάτων του ‘κινήματος’. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την απουσία τους από το προσκήνιο για οκτώ σχεδόν χρόνια (στη διάρκεια των οποίων ο Brett Anderson πολεμούσε τους προσωπικούς του δαίμονες και τις εξαρτήσεις) οδήγησαν στο να ‘χαθούν’ από το συλλογικό υποσυνείδητο του κοινού.

Η περσινή τους επανένωση, και η ακόλουθη περιοδεία που τους φέρνει και από τα μέρη μας, έχει ως σκοπό να μας ‘θυμίσει’ την σπουδαιότητά τους και να μας κάνει να ‘ανυπομονήσουμε’ ξανά, για καινούρια μουσική από αυτούς. Άλλωστε το δηλώσαν ότι αυτή η επανένωση δεν θα είχε νόημα αν δεν οδηγούσε σε ηχογράφηση νέου υλικού. Μεγάλες προσδοκίες λοιπόν από τους Λονδρέζους και μένει να δούμε αν θα μας ‘πείσουν’…

Φτάνοντας στον χώρο του Entertainment Stage λίγο πριν τις 21:30 μένω ευχάριστα έκπληκτος. Τελικά αποδεικνύεται ότι το ελληνικό κοινό θυμάται καλά τους Suede και φροντίζει να το αποδείξει με την αθρόα παρουσία του. Δεν μιλάμε για sold-out ή για αριθμούς που θα δικαιολογούσαν ανοιχτό venue, αλλά σίγουρα για Κυριακή βράδυ σε καιρούς ‘κρίσης’ οι διοργανωτές πρέπει να έμειναν πολύ ευχαριστημένοι από την προσέλευση.

Ο χώρος του Entertainment Stage είναι πολύ συμπαθητικός. Μεγάλος, κοντά σε μετρό, με καλό εξαερισμό και φαρδιά σκηνή δείχνει ότι έχει όλα τα φόντα να καθιερωθεί σαν κλειστό venue δίπλα σε Fuzz και Gagarin. Μοναδικό παράπονο που θα μπορούσε να εκφραστεί είναι ότι η σκηνή είναι λίγο χαμηλά. Μισό μέτρο πιο πάνω και η ορατότητα θα ήταν άψογη για όλους.

Την βραδιά ανοίγει η πιο καθιερωμένη (μετά τους Raining Pleasure) ελληνική indie-pop μπάντα, οι Matisse. Πλέον με την επιστροφή του Άρη Σιάφα (πρώτου τραγουδιστή και βασικού συνθέτη στα δύο πρώτα άλμπουμ τους) μπορεί να χάσανε λίγη από τη «γυαλάδα» που τους προσέφερε ο δανδής Άλεξ Καββαδίας με την χαρισματική του περσόνα και θελκτική του εμφάνιση, αλλά κερδίσανε σε ουσία. Ο Άρης στέκει σαν μέλος της μπάντας και όχι σαν frontman και αυτό λειτούργησε απελευθερωτικά για τα υπόλοιπα μέλη. Πολλά από τα τραγούδια των Matisse βρήκαν θετική ανταπόκριση από ένα σεβαστό μέρος του κοινού που σιγοτραγουδούσε και τους στίχους ενώ ακόμα και αυτοί που απλά περίμεναν να περάσει η ώρα για τους Suede έδειξαν να απολαμβάνουν το opening act. Επιτυχημένη, λοιπόν, εμφάνιση για τους ‘νέους-παλιούς’ Matisse.

Σιγά σιγά η ώρα που όλοι περίμεναν φτάνει. Γύρω στις 22:40 σβήνουν τα φώτα και ακούγονται οι πρώτες νότες του “The Drowners”. Ο Brett δείχνει σαν να μη πέρασε μια μέρα από τα late 90’s και τραβάει όλη τη προσοχή πάνω του. Η ιδιαίτερη χροιά της φωνής του έχει παραμείνει αναλλοίωτη ενώ οι Richard Oakes (κιθάρες), Mat Osman (μπάσο), Simon Gilbert (ντραμς) και Neil Codling (πλήκτρα),οι Suede circa 2011 δηλαδή αποδίδουν τα μέρη τους άψογα.

Ακολουθεί η ‘αγία τριάδα’ του ‘Coming Up’. “She”, “Trash” και “Filmstar” μας ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο και μας προκαλούν ρίγος από τη συγκίνηση. Νεαρές κοπέλες γύρω μου είχαν δακρύσει κυριολεκτικά στο “Trash”. O Brett όργωνε τη σκηνή και δε δίσταζε να τραγουδήσει πολύ κοντά στο κοινό, αφήνοντας τα χέρια του κόσμου να τον αγγίξουν και να κοινωνήσουν λίγη από τη γλυκιά νοσταλγία που ανέδυε μέσα από την ερμηνεία του. Το “Animal Nitrate” ήρθε και επιστέγασε με τον καλύτερο τρόπο το πρώτο μέρος της συναυλίας που ήδη μας είχε παρασύρει.

Συνέχεια με “Τo The Birds”, “Pantomime Horse” και “We Are the Pigs” που λίγο ηρέμησαν τα πνεύματα για να έρθει μετά το b-side που έμελε να αποκτήσει μόνιμη θέση στα setlists των Suede. “Killing of a Flashboy” με τον κόσμο από κάτω να παραληρεί και να μη σταματάει ούτε στο “Can’t Get Enough” που έρχεται μετά.

Οι θερμές αντιδράσεις συνεχίζονται στο “Obsessions”, αλλά δε συγκρίνονται με τη συγκινησιακή φόρτιση που επιφέρει το “Everything Will Flow” που έρχεται μετά και το οποίο τραγουδάει όλος ο κόσμος μαζί με τον Brett ο οποίος αν και ακόμα δεν έχει απευθυνθεί στο κοινό, δεν σταματάει να πηγαίνει από την μια άκρη της σκηνής στην άλλη, να κάθεται δίπλα στο κόσμο και να δείχνει ότι θέλει να μας πάρει όλους αγκαλιά.

Ακολουθούν “So Young”, “The Wild Ones” και “New Generation” που διατηρώντας την ίδια ένταση και διάθεση μας οδηγούν στο τέλος της βραδιάς που έρχεται με «la la la» και “Beautiful Ones” και όλο το κόσμο να τραγουδάει και να χοροπηδάει. Η μπάντα μας λέει μια πρώτη καληνύχτα…

…Για να επιστρέψει μετά από λίγο με το encore, που δεν ήταν άλλο από μια συγκινητικότατη εκτέλεση του “Saturday Night” που αποτέλεσε και ένα καθαρτικό τελείωμα για τη βραδιά.

Οι Suede για μία ώρα και ένα τέταρτο τα έδωσαν όλα. Μας συγκίνησαν, μας ταξίδεψαν, μας προκάλεσαν μια πολύ γλυκιά νοσταλγία. Αλλά το γεγονός παραμένει ότι έπαιξαν ΜΟΝΟ μια ώρα και ένα τέταρτο! Δεν έπαιξαν λιγότερο απ όσο παίζουνε σε άλλες στάσεις της περιοδείας τους (όπως έκαναν πχ οι Bon Jovi) αλλά οποιαδήποτε συναυλία, όσο καλή και να ναι, αν κρατάει κάτω από μιάμιση ώρα προσωπικά την θεωρώ λίγη. Αλλά στο τέλος τέλος αυτό είναι και το μόνο μείον σε μια κατά τα άλλα άψογη βραδιά. Ίσως τελικά η απουσία των Suede από το προσκήνιο κατά τη διάρκεια των 00’s να τους προστάτεψε από ενδεχόμενη φθορά (φθορά που βίωσαν όλοι οι υπόλοιποι britpop γίγαντες). Αλλά καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι αυτή είναι μια legacy περιοδεία. Το αν θα καταφέρει η μπάντα να συνεχίσει να υπάρχει θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο θα μπορέσει να γράψει νέο αξιόλογο υλικό. Αυτό όμως θα κριθεί στην ώρα του. Για την ώρα μας μένει η γλυκιά γεύση που αφήνει μια καλή συναυλία και η όμορφη μουσική που ακούσαμε…

Το αναλυτικό set list ήταν:

The Drowners

She

Trash

Filmstar

Animal Nitrate

To The Birds

Pantomime Horse

We Are The Pigs

Killing Of A Flashboy (b-side)

Can’t Get Enough

Obsessions

Everything Will Flow

So Young

The Wild Ones

New Generation

Beautiful Ones

Encore:

Saturday Night