Στο Σταυρό του Νότου φύσηξε αεράκι …Θαλασσινό

Λίγο μετά τις 11 όλη η αίθουσα πλημμύρισε ήχους παραδοσιακούς με τη γκάιντα να βασιλεύει. Κι «Η αλεπού» τράβηξε την αυλαία της παράστασης. «Αυτό που κόβεις μόνος σου αυτό σου δίνει χάρη… αυτό σε κάνει βασιλιά σε κάνει παλικάρι». Ο Παντελής κι Μελίνα επί σκηνής μέσα σε χαμόγελα (του κόσμου) υποδέχτηκαν το κοινό τους (κι εμείς εκείνους) και το γλέντι ξεκίνησε.«Σας ευχαριστούμε! Καλώς ήρθατε!» το καλωσόρισμά τους κι οι μουσικές συνεχίζονται. «Παραμονή Πρωτοχρονιάς» από το «Καλαντάρι» του Π. Θαλασσινού με τον κόσμο να συνοδεύει στο ρεφρέν. Κι έπειτα μια μίνι ξενάγηση σε τέσσερα ολοκαίνουργια τραγούδια του, αφιερωμένα στους φίλους του που ήρθαν από την Πάρο, όπως μας είπε, ειδικά για την πρώτη βραδιά στον Σταυρό του Νότου.

Τι κι αν δεν ξέραμε τα λόγια? Αφεθήκαμε στη μουσική, που ήταν λες γραμμένη για να προκαλεί χαρά, κι ακολουθήσαμε τη ρότα του καραβιού του σ’ ένα ταξίδι από τραγούδι σε τραγούδι κι από νησί σε νησί, στο πρόσταγμά του «Ορτσάρισε, ορτσάρισε, κράτα την πλώρη ίσα…». Μας χάρισε τα αγαπημένα μας «Σμυρναίικα τραγούδια» μα και το «Εισιτήριο στην τσέπη σου». Με όλη μας τη δύναμη του τραγουδήσαμε «Ν’ αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα», έτσι όπως κι εμείς τα αγαπάμε. Κι εκείνος χαιρόταν την κάθε στιγμή. Το πάρτι δεν άργησε να οργανωθεί. Σε δύσκολους καιρούς λίγα πράγματα είναι αρκετά. Καλή διάθεση, όμορφα τραγούδια, αγαπημένοι ερμηνευτές, πολλή μουσική κι ατμόσφαιρα φιλική.

Με χειροκρότημα υποδεχτήκαμε την Μελίνα Κανά στη σκηνή. Εκείνη, παίρνοντας τη σκυτάλη ερμήνευσε «Αυτός ο κόσμος που αλλάζει», του Αλκίνοου Ιωαννίδη που με τη βραχνάδα της και την εκφραστικότητά της του έδωσε άλλη πνοή. Μας έχει συνηθίσει σε τραγούδια που αντέχουν στο χρόνο κι η αλήθεια είναι πως αυτά περιμέναμε να ακούσουμε. Χωρίς να μας χαλάσει χατίρι ακούσαμε από τα χείλη της «Βάλε κρασί», τα «Μεταξωτά», το «Μιλώ για σένα», αλλά και το «Αερικό». Ιδιαίτερα μας άρεσε στο τραγούδι που πρωτογνωρίσαμε από τον Χρήστο Θηβαίο «Πόσο πολύ σ’ αγάπησα». Ήταν ανατριχιαστικά συγκινητική.

Κι έπειτα πάλι κοντά μας ο Παντελής. Με «Καράβια Χιώτικα» αυτή τη φορά και διάθεση να ανέβεις, να φύγεις γι’ άλλη γη γι’ άλλα μέρη, να ταξιδέψεις. Με τη φωνή του, με τους παραδοσιακούς ήχους της μουσικής του. Έτσι. Ο αέρας μύριζε θάλασσα κι η μουσική έφερνε στο μυαλό εικόνες από πανηγύρια στο χωριό και χορούς στα νησιά. Βόρειο Αιγαίο βρεθήκαμε μαζί τους. Ικαρία, Σάμο και φυσικά Χίο.

Γλέντι θύμιζε η βραδιά. Πανηγύρι. Κι ήταν η χαρά διάχυτη. Στην αρχή, είχα την εντύπωση μόνο ανάμεσά μας, εκεί στον κόσμο, στριμωχτά στο μπαρ, γιατί η προσμονή να τους απολαύσουμε ξανά μαζί ήταν μεγάλη. Όμως όχι. Όσο η ώρα περνούσε η ατμόσφαιρα ζέσταινε όμορφα κι η καλή διάθεση απλώθηκε στα τραπέζια, χάιδεψε τα πρόσωπα κι ήταν τα χαμόγελα πολλά. Κι οι παραγγελιές άρχισαν να πέφτουν, τα ρυθμικά παλαμάκια σε πρώτη ζήτηση. Κι η θετική ενέργεια κύκλους έκανε από τη σκηνή στον κόσμο και πάλι πίσω στη σκηνή. Στο παιχνίδι αυτό δεν άργησαν να πάρουν μέρος και οι μουσικοί. Με δεξιοτεχνία περισσή γέμισαν μελωδίες το χώρο κι ήρθε το χειροκρότημα ζεστό να ακουμπήσει τις καρδιές τους.

Χωρίς να το καταλάβουμε, λυτά και απέριττα ξεκίνησε το πιο λαϊκό κομμάτι του προγράμματος κι ήρθε η αλήθεια με τα λόγια «Αν πεθάνει μια αγάπη δεν πεθαίνει κι η ζωή» με την Μελίνα Κανά να ερμηνεύει μοναδικά. Στη συνέχεια νοσταλγικά «Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου» που γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε από την Ανδριάνα Μπάμπαλη, μας θύμισε χειμωνιάτικες νύχτες με «Το Νησί». Όλοι μαζί τραγουδήσαμε τις «Τυφλές Ελπίδες» αλλά και το ρεφρέν στο «Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω».

Χειροκροτήσαμε έναν – έναν ξεχωριστά, μα και όλους μαζί, τους μουσικούς που έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή σ’ αυτό το γλέντι, σ’ αυτό το πάρτι, σ’ αυτήν την πρώτη βραδιά στο Σταυρό του Νότου. Ο Γιάννης Αγγελόπουλος ήταν στα τύμπανα, ο Δημήτρης Γασσιάς στο βιολί, ο Δημήτρης Θεοχάρης στο πιάνο και τα πλήκτρα, ο Φίλιππος Λευκαδίτης στα κρουστά, ο Γιώργος Μακρής στα πνευστά, ο Νίκος Μέρμηγκας έπαιξε μπουζούκι και λαούτο, ο Γιώργος Πάντος κιθάρες ενώ ο Γιάννης Πλαγιαννάκος έπαιξε μπάσο.

Ευχαριστώντας όλους μας «από καρδιάς» για την υποστήριξη και την παρουσία μας, όπως χαρακτηριστικά είπε ο οικοδεσπότης, τραγούδησε για χάρη μας το «Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε» έχοντας στο πλάι του τη Μελίνα Κανά κι εμάς ως χορωδία. Με βήματα αργά φτάσαμε στην έξοδο κι εκεί στη άκρη στο πεζοδρόμιο σιγοτραγουδούσαμε ακόμα «Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε… να πάμε κατευθείαν για δουλειά…».

Ήταν μια βραδιά που θα ήθελα να ξαναζήσω πολύ σύντομα. Ήταν υπέροχα!

Λίγο πριν την έναρξη οι δύο καλλιτέχνες δέχτηκαν να απαντήσουν στις ερωτήσεις μας.

Συνεργάζεστε για δεύτερη φορά μαζί σε μουσική σκηνή, έτσι δεν είναι?

Θαλασσινός : Ναι, δεύτερη φορά. Ακριβώς πριν δυο χρόνια, είχαμε βρεθεί ξανά εδώ στο Σταυρό του Νότου. Κι αν θυμάμαι καλά, ήταν τέτοιος καιρός, πριν τις Γιορτές.

Κανά : Από τότε βγήκαμε κι ένα καλοκαίρι μαζί σε περιοδεία. Αρκετές συναυλίες, περάσαμε πάρα πολύ όμορφα και τώρα ξαναρχίζουμε έναν καινούργιο κύκλο.

Τι θα δούμε απόψε στο πρόγραμμα?

Θαλασσινός : Η συνεργασία μας δεν αφήνει περιθώρια για «άλλα» πράγματα. Έχουμε πολλά τραγούδια τα οποία πρέπει να ειπωθούν. Έχουμε κι οι δύο πάρα πολλά κι ο κόσμος που έρχεται θέλει να ακούσει τα δικά μας τραγούδια πρώτα από όλα. Εμείς θα παίξουμε εκτός από τα δικά μας, τραγούδια που αγαπάμε. Κάνουμε και κάποιες προτάσεις. Πιστεύω πως τα προγράμματα χρειάζονται κάποιες προτάσεις. Ίσως δεν ξεφύγουμε από αυτό που περιμένει ο κόσμος αλλά θα έχουμε και τραγούδια άλλων και προτάσεις.

Έχετε ετοιμάσει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί από εσάς? Κάποιο τραγούδι ή κάποιο ντουέτο «έκπληξη» ας πούμε?

Κανά : Αυτό εννοούμε όταν λέμε προτάσεις. Αφήστε να δείτε το πρόγραμμα. Μην χαλάσουμε και τις εκπλήξεις.

Ποιο είναι το αγαπημένο δικό σας τραγούδι, πέρα από αυτά που συνήθως ζητά να ακούσει ο κόσμος από εσάς?

Κανά : Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα τραγούδι. Κανένα. Τα έχω σαν παιδιά μου. Υπάρχουν τραγούδια που με έχουν συνδέσει με τον κόσμο. Λειτουργούν περισσότερο στα Live. Τα διάλεξε ο κόσμος και τα αγάπησε. Παρόλα αυτά, ξεχωρίζω το «Αερικό» του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Το έχω σαν σημαία μου.

Θαλασσινός : Εγώ αγαπώ πάρα πολύ «Τα Σμυρναίικα Τραγούδια». Είναι ένα τραγούδι που, όταν το έπαιξα για πρώτη φορά, ένοιωσα τη δύναμή του. Ήταν ένα ανέκδοτο τραγούδι. Όταν το έπαιξα πρώτη φορά στη Χίο στο δεύτερο ρεφρέν τραγούδησε όλος ο κόσμος. Ένοιωσα πως έχει μια δύναμη. Ένοιωθα ότι ήταν πολύ όμορφο τραγούδι αλλά το ένοιωσα κι εκεί, στο πρώτο του live τραγούδησε ο κόσμος αμέσως. Επίσης, το έχω συνδέσει με τον Ηλία τον Κατσούλη. Ήταν δημιουργία δική του κι εκείνος δεν ήταν απλά συνεργάτης μου. Δεν ήταν μόνο ο στιχουργός με τον οποίο κάναμε μαζί τραγούδια. Θεωρώ ότι ήταν σαν πατέρας μου. Έχασα πολύ μικρός τον πατέρα μου κι αυτός ο άνθρωπος ήταν σαν πατέρας μου. Φίλος, συνεργάτης, πατέρας. Με συμβούλευε πάντα με αγάπη. Βλέπω αυτό το τραγούδι συναισθηματικά γιατί από αυτό μας έμαθε ο κόσμος. Το αγαπάω περισσότερο από τα άλλα. Δεν είναι κακό. Πολλές φορές κι οι μπαμπάδες κι οι μαμάδες αγαπάνε ένα παιδί περισσότερο από τα άλλα. Αγαπάς κάποια τραγούδια γιατί αυτά «σου λένε» περισσότερα μέσα σου. Εσύ μόνο ξέρεις το λόγο που συμβαίνει αυτό. Όχι ο κόσμος.

Από τις συνεργασίες που έχετε κάνει ξεχωρίζετε κάποια?

Κανά : Όχι. Σε όλες τις συνεργασίες μου υπήρξαν πάρα πολύ καλές στιγμές, γόνιμες στιγμές που με έφτασαν εδώ που με έφτασαν. Θα ήθελα όμως να μιλήσω για τη συνεργασία μου με τον Παντελή γιατί είναι από τις λίγες που επαναλαμβάνονται στα χρόνια. Νομίζω υπήρξε πολύ σοβαρός λόγος να είμαστε πάλι μαζί. Πρώτα γιατί ταιριάζουν τα τραγούδια μας. Δεύτερον γιατί ταιριάζουμε οι δυο μας. Μας το έχουν πει πάρα πολλοί. Το έχουμε τσεκάρει, δεν είναι μόνο δική μας αίσθηση. Τρίτον έχουμε καταφέρει να νοιώθουμε πάρα πολύ καλά ο ένας με τον άλλον αλλά και με την μουσική ομάδα που έχουν κι είναι κι αυτοί φίλοι και συνεργάτες χρόνια. Τον εκτιμώ πάρα πολύ, του το λέω και μπροστά του όχι γιατί είναι μπροστά αλλά γιατί είναι αλήθεια. Τον αγαπάω πολύ. Νομίζω είναι το καλύτερο παιδί του χώρου.

Θαλασσινός : Εγώ θα επαναλάβω, ξεχωρίζω την συνεργασία μου με τον Ηλία Κατσούλη γιατί τον είχα σαν πατέρα μου. Ήταν άνθρωπος που δεν είχε πει ποτέ κακιά κουβέντα για άλλον άνθρωπο.

Υπάρχει κάποιο τραγούδι σας που πιστεύετε πως ταιριάζει με την κατάσταση που ζούμε στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια?

Θαλασσινός : Κοιτάξτε. Το τραγούδι σαν τραγούδι, ο δρόμος του κι η ύπαρξή του, είναι από μόνο του ένα αντιβιοτικό. Για όλα τα πράγματα που περνάμε. Πολλές φορές ντρεπόμαστε για όσα συμβαίνουν στη χώρα μας. Πιο πολύ από όλους ντρεπόμαστε οι καλλιτέχνες. Γιατί ίσως αυτοί είναι που αντιδρούν συναισθηματικά. Και οι δημιουργοί. Θεωρώ ότι το τραγούδι έχει ένα αντιβιοτικό για τις αντιξοότητες και τις κακοτοπιές. Δεν χρειάζεται να είναι της επανάστασης για να επαναστατήσεις. για. Χρειάζεται να σε πάρει μαζί του, να σε σηκώσει από αυτόν τον βούρκο και τον βάλτο που έχουμε βαλτώσει και να ανυψώσει, να σε ανανήψει, να σε ανεβάσει, να νοιώσεις καλύτερα.

Κανά : Ο ρόλος του τραγουδιού είναι να σε παρηγορήσει. Έχουμε αρκετά παραδείγματα στην ιστορία του τόπου μας τέτοιου είδους τραγουδιών. Στις δυσκολίες τα τραγούδια στήριξαν τον κόσμο και τον βοήθησαν.

Στις μέρες που ζούμε και στις αλλαγές που συμβαίνουν στη χώρα μας, αν έδιναν σ’ εσάς ένα Υπουργείο να διευθύνετε ποιο θα ήταν αυτό? Σε ποιο πιστεύετε ότι θα λειτουργούσατε καλύτερα? Θα αλλάζατε κάτι στο Υπουργείο σας, κι αν ναι, τι θα ήταν αυτό?

Θαλασσινός : Α, εγώ θα ήθελα όλα τα Υπουργεία μαζί. Όχι ένα. Με ένα μόνο Υπουργείο δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Ενώ με περισσότερα, κάτι γίνεται. Θα άλλαζα τα πάντα! Ξεκινώντας από τη λαϊκή βούληση, από τη λαϊκή γνώμη. Πιστεύω πως η λαϊκή γνώμη είναι νόμος. Θα ήθελα η σχέση μας με το γιατρό, με τις μετακινήσεις, να ήταν διαφορετική. Να μην πληρώνει κανείς. Να έχουμε Κοινωνική Πρόνοια. Τα είδη πρώτης ανάγκης και σίτισης δηλαδή, να μπορεί ο άλλος να μπαίνει μέσα να τα παίρνει έτσι, χωρίς να χρειαστεί να πληρώσει. Να μην έχει ο καθένας μας ανάγκη επιβίωσης. Τουλάχιστον από το φαγητό.

Κανά : Δεν θα έπαιρνα το Υπουργείο Οικονομικών, αν και δεν συμφωνώ με το οικονομικό σύστημα, γιατί δεν είμαι καθόλου καλή στα μαθηματικά. (Γέλια). Εγώ θα άλλαζα το οικονομικό σύστημα. Θα ήθελα να γίνονται αλλιώς οι συναλλαγές, διαφορετικά η παραγωγή των προϊόντων, αλλιώς η διαχείριση, οι παροχές. Θα τα άλλαζα συλλήβδην. Δεν θα υπήρχαν νομίσματα. Στα τρόφιμα να υπάρχει άλλου είδους κατανομή. Να μπορεί ο καθένας να έχει το «κομματάκι» του. Θα άλλαζα και την Παιδεία.

Στον Σταυρό του Νότου μέχρι πότε θα εμφανίζεστε?

Θαλασσινός : Μέχρι τα μέσα Γενάρη.

Να περιμένουμε κάτι άλλο κι από τους δυο σας στο άμεσο μέλλον?

Θαλασσινός : Τελειώνοντας από εδώ θα πάμε Θεσσαλονίκη. Μετά, ό,τι άλλο καλό μας προκύψει. Θέλουμε να μπορούμε να πάμε να παίξουμε κάπου, αλλά όχι για μια εμφάνιση και να γυρίσουμε.

Δισκογραφικά σχεδιάζετε κάτι καινούργιο πέρα από το τελευταίο δικό σας CD «Στο κόκκινο»?

Κανά : Δισκογραφικά όχι. Έχουμε το τελευταίο … παιδάκι μας που κάναμε μαζί «Στο κόκκινο».

Θαλασσινός : Κυκλοφόρησε πριν δύο χρόνια αλλά λειτουργεί ακόμα. Μπορεί κάποιος να το «κατεβάσει» αν θέλει ή ακόμα και να το αγοράσει. Σε λίγο βέβαια τα δισκοπωλεία θα είναι παρελθόν, αλλά μπορούν κάλλιστα να το βρουν στο ίντερνετ, όσοι θέλουν. Εμείς από την πλευρά μας δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να διαδίδεται με αυτόν τον τρόπο η μουσική. Θέλουμε τα τραγούδια μας να ακούγονται.

Σας ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σας. Καλή επιτυχία να έχετε, καλή αρχή κι όμορφες βραδιές να ζήσετε εδώ.

Κανά : Σας ευχαριστούμε πολύ.

Θαλασσινός : Να είστε καλά. Σας ευχαριστούμε πολύ.