Στον απόηχο της «Νεροποντής», το Γυάλινο ανοίγει την αγκαλιά του στον Προσκυνητή

Κάτι τέτοιο μας συνέβη και το περασμένο Σάββατο στο κατάμεστο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, όπου κατηφορίσαμε για να τον απολαύσουμε σε μία από τις λίγες εμφανίσεις που πρόκειται να πραγματοποιήσει εκεί τις προσεχείς εβδομάδες.

Αυτή τη φορά, αναρωτηθήκαμε το πώς αυτός ο –καθόλα αρτιότατος- καλλιτέχνης καταφέρνει να μαγεύει πανομοιότυπα το κοινό του, είτε τραγουδώντας χωρίς μικρόφωνο, μόνος με την κιθάρα του (έτσι ακούσαμε και την «Παράκλησή» του, με την οποία άνοιξε τη βραδιά), είτε συνοδευόμενος από τους «Εν Φωναίς» – ένα εξαιρετικό 12μελές φωνητικό σύνολο – μεταμορφώνοντας κατά διαστήματα μία μικρή μουσική σκηνή σε παράσταση συμφωνικής ορχήστρας.

Η συνεργασία του Αλκίνοου με το εν λόγω φωνητικό σύνολο αποτελεί και μία από τις καινοτομίες του τελευταίου δίσκου του με τίτλο «Νεροποντή», ο οποίος απέσπασε διθυραμβικές –τολμούμε να πούμε- κριτικές, κυρίως χάριν της πολυμορφίας του που συντίθεται από τις απανταχού βυζαντινές, βαλκανικές, φανκ, τζαζ (και πάει λέγοντας) μελωδίες των 15 κομματιών του.

Κάποια από αυτά είχαμε την τύχη να δούμε να «ζωντανεύουν» πάνω στη σκηνή σε αυτή την εμφάνιση, καταφέρνοντας να μας προβληματίσουν βαθιά («Ο δρόμος σου είσαι εσύ»), να μας συγκινήσουν («Πατρίδα»), να μας κάνουν να γελάσουμε («Ήταν ανάγκη»), αλλά και να μας επιτρέψουν να ταυτιστούμε μαζί τους («Απόψε»).

Προβλέποντας πάντως και την αναμενόμενη επιθυμία των παρευρισκόμενων (αν κρίνουμε από τη μετέπειτα συμμετοχή τους – συμπεριλαμβανομένων ημών) να ακούσουν κάποια από εκείνα τα τραγούδια που τον συνέστησαν, τον διατήρησαν, και τον καθιέρωσαν ως έναν από τους πιο αγαπημένους και αξιόλογους καλλιτέχνες της εγχώριας μουσικής σκηνής, ο Αλκίνοος μάς έκανε το χατίρι και μας θύμισε το γνωστό παζάρι στην «Αγορά του Αλχαλίλι», το «Δε μπορώ» του σκληρού χειμώνα, τον «Καθρέφτη», τη «Μαύρη Πεταλούδα», αλλά και αρκετά κομμάτια από το άλμπουμ του «Ανεμοδείκτης», όπως το «Με τόσα ψέμματα», «Θα’μαι κοντά σου όταν με θες», «Κόσμος πάει κι έρχεται», και το «Αδιέξοδο», το οποίο και επέλεξε εύστοχα για να κλείσει το πρόγραμμα.

Στις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές της βραδιάς ανήκουν σίγουρα, μεταξύ άλλων, τα ντουέτα του Αλκίνοου με δύο εκ των γυναικείων παρουσιών από τους «Εν Φωναίς», το 5λεπτο σόλο του εκπληκτικού ντράμερ Μιχάλη Καπηλίδη, το απίστευτο πνευστό (συγχωρέστε με που δε γνωρίζω πώς λέγεται!), το οποίο κυριολεκτικά «κουβάλησε» ο Αλκίνοος πάνω στη σκηνή, καθώς είχε δύο φορές το ύψος του, αλλά και ο «Μπατσούκος», ένα συμπαθέστατο καρτούν που προβλήθηκε σε video wall αμέσως πριν το διάλειμμα, το οποίο σχεδίασε και σκηνοθέτησε ο πατέρας του Αλκίνοου αποκλειστικά για το live.

Ο «Μπατσούκος» πρόκειται για ένα πλάσμα που στη μορφή μοιάζει με μικρό παιδί αλλά ταυτόχρονα και με γεροντάκι, το οποίο συνελήφθη και δημιουργήθηκε από τον κύριο Ιωαννίδη πριν πολλά χρόνια, σημαδεύοντας τα παιδικά χρόνια των δύο γιων του και προσθέτοντας –όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Αλκίνοος- ένα επιπλέον μέλος στην οικογένειά τους!

Σε ό,τι αφορά τους υπόλοιπους μουσικούς, εκτός από το Μιχάλη Καπηλίδη, που πλαισίωσαν τον Αλκίνοο Ιωαννίδη επί σκηνής, οφείλουμε να αναφέρουμε τον Σωτήρη Λεμονίδη επί των πλήκτρων, και το Γιώργο Καλούδη επί του ακουστικού και ηλεκτρικού βιολοντσέλου αλλά και της κρητικής λύρας, οι οποίοι συμπλήρωσαν ιδανικά ένα θέαμα που θα θυμόμαστε για καιρό.

Εν κατακλείδι, η συμβουλή μας προς εσάς είναι λιτή και ξεκάθαρη: Σπεύσατε.