Συναυλία Pink Martini ή, αλλιώς, ο Γύρος του Κόσμου σε 20 τραγούδια!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι πόρτες άνοιξαν λίγο μετά τις 20:00 χωρίς προβλήματα και εύκολα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ότι τα 2/3 του κοινού ήταν γυναίκες! Υπήρξανε βέβαια πολλά ζευγάρια, αλλά οι παρέες ήταν κατά συντριπτική πλειοψηφία γυναικείες. Το γιατί είναι μία άλλη συζήτηση (φαίνεται πως το ωραίο φύλο έχει και ποιοτικότερο κριτήριο αισθητικής).

Από τα ηχεία ακούγαμε από γαλλικά τραγούδια μέχρι Nina Simone και Neil Diamond. Στις 21:45 ακριβώς ανέβηκαν οι Pink Martini, τουτέστιν 12 άτομα επί σκηνής με τα όργανά τους: πιάνο, βιολί, βιολοντσέλο, κοντραμπάσο, τρομπέτα, τρομπόνι, κιθάρα, 3 άτομα στα κρουστά, 1 στα βοηθητικά φωνητικά και βέβαια η εκπληκτική China Forbes με την υπέροχη φωνή της.
Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα συναυλιακό road movie, που σε ταξίδευε σε διάφορα μέρη του κόσμου. Γαλλικά, ισπανικά, αμερικανικά, ιταλικά, κροατικά, ρώσικα, ελληνικά, κουβανέζικα, βραζιλιάνικα και αραβικά τραγούδια συνέθεσαν έναν παραδόξως ομοιόμορφο και πλούσιο ηχητικό καμβά, που μόνο οι Pink Martini μπορούν να «ζωγραφίσουν».

Οι καταπληκτικές μουσικές που έπαιξαν οι Pink Martini δεν ήταν όμως μόνο ένα ταξίδι στον κόσμο. Ήταν κι ένα ταξίδι στον χρόνο! Μπορούσες εύκολα να ονειρευτείς τον εαυτό σου σε ένα υπόγειο jazz club της Νέας Ορλεάνης στη δεκαετία του 1930 και ξαφνικά να βρεθείς στο Puerto Rico της δεκαετίας του 1950 («Dónde Estás, Yolanda?»). Και μετά φαντάζεσαι τον εαυτό σου να κόβει βόλτες στις ανηφόρες της μποέμικης Μονμάρτης στο σύγχρονο Παρίσι («Sympathique», γνωστό και ως «Je Ne Veux Pas Travailler») πριν βρεθείς στο λιμάνι του Πειραιά το 1960 («Τα Παιδιά Του Πειραιά» σε… άπταιστα ελληνικά!).
Μπήκαμε στη δεκαετία του 1970 και κάναμε μία νυχτερινή βόλτα με ποδήλατο στη Νάπολι («Una Notte A Napoli») πριν μεταφερθούμε στην καυτή αιγυπτιακή έρημο («Bukra Wba’do»).

Το μουσικό ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο ήταν συγκλονιστικό. Ακούσαμε εξαιρετικά σόλο από όλα τα όργανα, ακόμα και κόντρες ανάμεσα στην τρομπέτα και το τρομπόνι! Ακούσαμε υπέροχες μελωδίες που συνδύαζαν τον Τσαϊκόφσκι και τους Carpenters στο ίδιο τραγούδι (!) και είδαμε τον υπέροχο μαέστρο και πιανίστα Thomas Lauderdale να… χορεύει στους ρυθμούς του «Tuca Tuca» και να προσφέρει άφθονο γέλιο στο πολυπληθές και κεφάτο κοινό!

Εκτός από το «Tuca Tuca» οι Pink Martini είπανε αρκετά τραγούδια από το τελευταίο τους άλμπουμ («Splendor In The Grass») καθώς ερμηνεύσανε τα: «Ninna Nanna», «And Then You’re Gone», «But Now I’m Back» και «Over The Valley» κρατώντας το κοινό ζεστό με το κέφι τους και τη ζωντάνια τους. Μετά το «Hey, Eugene» κι αφού η ώρα είχε πάει 23:15 αποφάσισαν να μας αποχαιρετήσουν, όχι όμως χωρίς encore.

Έτσι, οι Pink Martini έπαιξαν άλλα τρία τραγούδια: τα «Amado Mio», «Lilly» και «Brasil» κλείνοντας ιδανικά αυτή την υπέροχη βραδιά, ταξιδεύοντάς μας στη Βραζιλία του 1939.
Ναι, οι Pink Martini ήταν και είναι απολαυστικοί. Οι 5.000 θεατές που έδωσαν το παρόν έφυγαν ενθουσιασμένοι. Αν δεν τους έχετε δει ποτέ, τότε θυμηθείτε την επόμενη φορά να πάτε ο-π-ω-σ-δ-ή-π-ο-τ-ε να τους δείτε!!!

Υ.Γ. Παρακαλώ κάποιος να έρθει αν με πάρει, γιατί ξέμεινα στη Βραζιλία, στην Κούβα, δεν ξέρω κι εγώ που!