Διαβάζοντας κάποιος το βιογραφικό σου μαθαίνει πράγματα που δεν είναι ευρέως γνωστά, όπως δημοσιογραφία, νομική, ραδιόφωνο και στιχουργική. Πως συνδυάζονται αυτά τα τέσσερα μεταξύ τους;
Το πιο «αταίριαστο» είναι η νομική. Αυτό που πάντα με ενδιέφερε ήταν η δημοσιογραφία, δεν πήγα στη νομική για να γίνω δικηγόρος. Όταν τελείωσα το σχολείο, το 1991, τα τμήματα δημοσιογραφίας σε πανεπιστημιακό επίπεδο είχαν μόλις συσταθεί. Δεν ήξερα λοιπόν αν έπρεπε να ακολουθήσω μία σχολή που δεν είχε οργανωθεί πλήρως, οπότε προτίμησα την νομική που ήταν «σταθερή αξία». Η νομική είναι μια σχολή που παρέχει γνώσεις – Σύνταγμα, δικαιώματα, ορθός λόγος – χρήσιμες για κάποιον που σκοπεύει να ασχοληθεί με το λόγο. Έτσι κάπως δένει το κομμάτι της νομικής. Τα υπόλοιπα τρία είναι μία νοητή συνέχεια, συνδυάζονται μεταξύ τους.
Η στιχουργική πως προέκυψε; Υπήρχε το μικρόβιο;
Όχι, καθόλου. Τελείωσα το σχολείο και πίστευα πως θα γινόμουν δημοσιογράφος. Βεβαίως πάντα μου άρεσε το τραγούδι. Με αυτό μεγάλωσα και έτσι ξεκίνησα και το ραδιόφωνο, σαν χόμπυ. Κάποια στιγμή όμως και εντελώς τυχαία έγραψα τον πρώτο μου στίχο. Κάπου στα 21…
Αρχικά είχα δείξει στίχους μου σε διάφορους καλλιτέχνες λιγότερο γνωστούς από τη Γαλάνη, όμως κανείς τους δεν είχε ενδιαφερθεί. Όταν αποφάσισα να πάω στην Δήμητρα σκέφτηκα «Ή ταν η επί τας».
Άρα η στιχουργική δεν ήταν φυσική εξέλιξη όλων αυτών αλλά προέκυψε τυχαία ;
Μπορείς να το πεις και έτσι… Σαν να άνοιξε το καπάκι της ζωής μου και να βγήκε ξαφνικά όλος ο ατμός.
Το πρώτο σου τραγούδι πού και πότε το έδωσες ;
Τα πρώτα τραγούδια μου είναι στο δίσκο «Τα Χάρτινα» της Δήμητρας Γαλάνη – το ομώνυμο κομμάτι και άλλα έξι, το 1997. Η Δήμητρα ήταν αυτή που με «έβαλε» στη δισκογραφία.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με την Δήμητρα Γαλάνη; Προτάθηκες από κάπου ή μόνος σου το κυνήγησες;
Δεν γίνεται να μπεις ουρανοκατέβατος στην στιχουργική, αν δεν το κυνηγήσεις. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει σχολή στιχουργικής για να αποφοιτήσεις και να έρθουν οι καλλιτέχνες να δουν τα τραγούδια σου, το μόνο που μένει είναι να κινηθείς από μόνος σου. Αρχικά είχα δείξει στίχους μου σε διάφορους καλλιτέχνες λιγότερο γνωστούς από τη Γαλάνη, όμως κανείς τους δεν είχε ενδιαφερθεί. Όταν αποφάσισα να πάω στην Δήμητρα σκέφτηκα «Ή ταν η επί τας». Η Δήμητρα, που έχει το ένστικτο της ανακάλυψης νέων προσώπων, θα αναγνώριζε σίγουρα την αξία ή όχι των στίχων μου.
Ένας στιχουργός στις μέρες μας μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς, από θέμα οικονομικό πάντα ;
Ναι, μόνο όμως αν κάνει επιτυχίες.
…νομίζεις, ότι με επιλέγουν επειδή τάχα γράφω ωραίους στίχους; Μα, οι περισσότεροι δεν κάθονται να αναλύσουν αν γράφεις ωραίους στίχους ή όχι. Το εμπορικό αποτέλεσμα τους ενδιαφέρει.
Έχεις γράψει ποτέ τραγούδια για να καλύψεις μόνο τις οικονομικές σου ανάγκες ;
Ποτέ μόνο για το «οικονομικό». Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που φρόντισα να διατηρήσω την ιδιότητα του δημοσιογράφου. Είμαι υπεύθυνος πολιτιστικού σε ένα μεγάλο περιοδικό, κάνω τις συνεντεύξεις και από κει και πέρα ο στίχος έρχεται σαν χόμπυ. Έτσι, μπορώ να πω τα «όχι» μου, δεν συνεργάζομαι με όλους. Έχει τύχει όμως και να γράψω σε ανθρώπους που δεν θα διάλεγα εξαρχής, για προσωπικούς λόγους, επειδή για παράδειγμα μου είναι ιδιαίτερα συμπαθείς.
Νομίζεις ότι υπάρχουν καλλιτέχνες, που βλέπουν τα τραγούδια σου μόνο σαν μια επιτυχία στα charts και χάνουν το πραγματικό νόημα των στίχων ;
Αυτό συμβαίνει με πολλούς, με τους περισσότερους. Δεν έχω μεγάλη εκτίμηση στο κριτήριο του «τραγουδιστή» γενικώς, εκτός αν μιλάμε για συγκεκριμένες μονάδες. Αυτό που βλέπουν σε εμένα οι εμπορικοί τραγουδιστές, το 90% αυτών, είναι το Νούμερο 1 στα charts. Αν κάνεις μια επιτυχία και την επαναλάβεις κάποιες φορές, σου λέει ο άλλος «Θέλω κι εγώ!». Τι νομίζεις, ότι με επιλέγουν επειδή τάχα γράφω ωραίους στίχους; Μα, οι περισσότεροι δεν κάθονται να αναλύσουν αν γράφεις ωραίους στίχους ή όχι. Το εμπορικό αποτέλεσμα τους ενδιαφέρει. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για μένα, αλλά για τους περισσότερους από τους στιχουργούς που έχουν κάποια «ζήτηση». Ας μην τρέφουμε αυταπάτες…
Το υπόλοιπο 10 % τι τραγουδιστές αφορά ;
Τους καλλιτεχνικά σκεπτόμενους, αυτούς που δεν κοιτάνε τα charts αλλά την ουσία των πραγμάτων. Με την Ελευθερία και την Άλκηστη μπορεί να έχουμε φτάσει στην πρώτη θέση των charts, αλλά δεν ήταν αυτό το κριτήριο για το οποίο με επέλεξαν, δεν ήταν αυτό το ζητούμενο.
Υπήρξαν καλλιτέχνες που επενέβησαν στη δουλειά σου για να γίνει το κομμάτι πιο εμπορικό ;
Πολλοί. Υπάρχουν φράσεις που δεν καταλαβαίνουν, θέλουν τον στίχο πιο βατό, ζητούν αλλαγές κι εγώ συνήθως τους παρουσιάζω νέες εκδοχές του στίχου, γιατί θέλω να είμαι συνεργάσιμος. Ελάχιστες φορές όμως μου έχουν γίνει πραγματικά επιτυχημένες υποδείξεις. Η Δήμητρα Γαλάνη και ο Γιάννης Κότσιρας, για παράδειγμα, μου έχουν κάνει σωστές επισημάνσεις, αλλά αυτοί οι δύο ξέρουν και «ψάχνουν» τον στίχο.
Από τα τραγούδια που έκαναν εμπορική επιτυχία καμαρώνω για τα «Μην Ορκίζεσαι» και «Δε μιλώ για μια νύχτα εγώ» της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και «Ο Άγγελος Μου» της Άλκηστις Πρωτοψάλτη, 
ενώ το πιο τρανταχτό, εμπορικά, παράδειγμα είναι το “Χέρια ψηλά” του Μιχάλη Χατζηγιάννη.
Υπήρχαν τραγούδια που αλλιώς τα φανταζόσουν και κατέληξαν να έχουν διαφορετική μορφή;
Ναι, σε πολλές περιπτώσεις. Ο στίχος δεν είναι το παν. Η μουσική και η ενορχήστρωση μπορούν να ανατρέψουν τα πάντα, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Όπως επίσης και η ερμηνεία του τραγουδιστή, που παίζει καταλυτικό ρόλο.
Έχεις μετανιώσει για συνεργασίες σου ;
Νομίζω πως όχι…
Για ποια από αυτές είσαι υπερήφανος ;
Για πολλές. Να σου πω ονόματα; Θα ξεχάσω σίγουρα κάποιες σημαντικές…
Θα στο θέσω αλλιώς. Για ποιο τραγούδι σου είσαι υπερήφανος σε θέμα ικανοτήτων και για ποιο σε θέμα εμπορικότητας ;
Μπορεί να είμαι περήφανος για ένα τραγούδι, να «κοκορεύομαι» κρυφά μέσα μου και το τραγούδι αυτό να μην ακουστεί μαζικά ποτέ. Δεν με νοιάζει. Κάθε τραγούδι έχει τον παραλήπτη του. Όπως «Το Κραγιόν» της Άλκηστις Πρωτοψάλτη ή ο δίσκος που έκανα με τον Στάμο Σέμση για την Έλλη Πασπαλά και αυτός που κάναμε τώρα για την Ανδριάνα Μπάμπαλη, όλες αυτές είναι «ειδικές» δουλειές για τις οποίες είμαι ευτυχής. Από τα τραγούδια που έκαναν εμπορική επιτυχία καμαρώνω για τα «Μην Ορκίζεσαι» και «Δε μιλώ για μια νύχτα εγώ» της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και «Ο Άγγελος Μου» της Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ενώ το πιο τρανταχτό, εμπορικά, παράδειγμα είναι το “Χέρια ψηλά” του Μιχάλη Χατζηγιάννη. Πιστεύω πως ξεπέρασε τις προσδοκίες και τη φαντασία μας.
Όταν γράφεις είσαι συναισθηματικά φορτισμένος ή είναι έμπνευση της στιγμής ;
Δεν πιστεύω ότι το να είσαι λυπημένος ή χαρούμενος είναι προϋπόθεση για να γράψεις ένα τραγούδι. Τα συναισθήματα μαζεύονται σαν σύννεφα και τη στιγμή που έχεις μπροστά σου μια μελωδία… ξεσπάει η μπόρα.
…θα βάλεις τον Ρέμο να πει πολιτικό τραγούδι; Φυσικά όχι, δεν είμαι τρελός. Αλλά ο Ρέμος είναι ένας λαϊκός τραγουδιστής, οπότε πρέπει να εκφράζει το κοινό αίσθημα.
Υπάρχει μια προσωπική σου ιστορία που να την έκανες τραγούδι;
Όχι, δεν πιστεύω στο βιωματικό στίχο. Αν ίσχυε, θα έπρεπε να έχω… σκοτώσει άνθρωπο, γιατί πολλοί μου στίχοι είναι συναισθηματικά οριακοί. Έχω μια σταθερή σχέση δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια. Αν ακούσει κανείς κάποια τραγούδια μου θα νομίσει ότι έχω χωρίσει χιλιάδες φορές. Κάποια προσωπικά σου βιώματα σίγουρα θα μπουν μέσα στο τραγούδι, αλλά τελείως αδιόρατα και υπαινικτικά, σαν πινελιές στο κάδρο.
Ωστόσο οι τραγουδιστές λογικά σου δίνουν θεματικά κέντρα για να γράφεις. Δηλαδή το «Χέρια ψηλά» δεν μπορώ να φανταστώ ότι σου βγήκε έτσι…
Δεν είχα καμία καθοδήγηση. Είχα μπροστά μου τη μελωδία και ήξερα ότι γράφω για τον Μιχάλη Χατζηγιάννη. Ήθελα με έναν τρόπο να εκφράσω τη συναυλιακή σχέση που έχει ο Μιχάλης με τον κόσμο. Έτσι βγήκε το «Χέρια Ψηλά». Πολύ συχνά γράφω ρόλους, όχι στίχους. Όταν πρωτοσυνεργαστήκαμε με τον Μιχάλη σκεφτόμουν τι δεν έχει πει ακόμα για να του το βάλω στο στόμα του. Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι ο Χατζηγιάννης ως ήρωας τραγουδιών δεν είχε γίνει κομμάτια, ήταν πάντα εκείνος που τον θέλουν, δεν είχε ρίξει τον εγωισμό του. Να λοιπόν η ώρα να πέσει στα σκαλιά… Έτσι βγήκε το «Δε φεύγω, θα μείνω όλη νύχτα στην πόρτα σου». Ήταν ένα σενάριο ειδικά γραμμένο για εκείνον.
Υπάρχουν καλλιτέχνες που δεν έχεις συνεργαστεί μέχρι τώρα και θα ήθελες ;
Μόνο η Χάρις Αλεξίου μου έρχεται στο μυαλό, που της έχω δώσει ένα τραγούδι αλλά δεν είχαμε ποτέ ολοκληρωμένη συνεργασία. Έχω συνεργαστεί με πάρα πολλούς από τον έντεχνο χώρο, που πρωτίστως με ενδιαφέρει. Αν σκεφτώ τους μεγάλους τραγουδιστές – πρότυπα της γενιάς του ‘70, νομίζω ότι μόνο με τη Μαρία Φαραντούρη, τον Μανώλη Μητσιά και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου δεν έχω συνεργαστεί ποτέ. Βεβαίως, θα ήθελα να συνεργαστώ μαζί τους.
Με τον Σάκη Ρουβά παρόλο που εκτιμώ αυτό που κάνει, πίστευα πως δεν έχω εγώ στιχουργικά να του προσφέρω κάτι. Δεν τον είχα φανταστεί ποτέ να τραγουδάει τραγούδια μου και δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα έχω μια συνεργασία μαζί του. Το αποτέλεσμα με διαψεύδει.
Θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις τέτοιο βαρύ πολιτικό στίχο όπως έχουμε συνηθίσει τον Βασίλη;
Ο Παπακωνσταντίνου είναι μια φωνή που μου αρέσει πολύ, αλλά δεν θα μπορούσα να του γράψω ένα τραγούδι τύπου “Όλοι στο δρόμο τώρα”. Θα το έγραφα υπογείως, όπως θα ταίριαζε στη σημερινή εποχή, και όχι ευθέως, όπως το γράφανε στη δεκαετία του ’70. Θεωρώ όμως ότι εκείνος προτιμάει να εκφράζεται ακόμα όπως εκφραζόταν τότε. Αυτά τα είπαν ο Μάνος Ελευθερίου, ο Άλκης Αλκαίος, ο Κώστας Τριπολίτης. Τι να βγω εγώ να αντιγράψω; Τα έχουν πει τόσο καλά, ώστε οτιδήποτε προσθέσεις στο ρεπερτόριο αυτού του είδους θα ήταν αστείο. Πολιτικό ή κοινωνικό τραγούδι μπορεί να γίνει σήμερα, αλλά πρέπει να γίνει αλλιώς. Είμαστε στο 2011, μην το ξεχνάμε. Αυτό που έχουμε να πούμε πρέπει να το επανεφεύρουμε. Το προσπάθησα στο “Περιπλανώμενο” της Μπάμπαλη, σε μουσική Στάμου Σέμση, όπου το ρεφρέν από το «Ικαριώτικο» μιλάει για τους έλληνες τον καιρό που έφευγαν μετανάστες ενώ τα κουπλέ που έγραψα για το πώς αντιμετωπίζουμε εμείς σήμερα τους μετανάστες. Πρέπει να ειπωθούν τα πράγματα, αλλά με νέα γλώσσα.
“Κομμένα Πια Τα Δανεικά”, τραγούδι με πολιτικό στίχο;
Θέλω να δανείζομαι στοιχεία από την επικαιρότητα, αλλά δεν θέλω τα τραγούδια μου να είναι «εφημερίδες». Απορούσα πώς τόσο καιρό δεν είχε γραφτεί ένα μαζικό τραγούδι που να εμπνέεται από τη σημερινή κατάσταση. Δεν γίνεται να περνάμε αυτά που περνάμε και τα τραγούδια μας να λένε μόνο “Σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς”. Από την άλλη, θα βάλεις τον Ρέμο να πει πολιτικό τραγούδι; Φυσικά όχι, δεν είμαι τρελός. Αλλά ο Ρέμος είναι ένας λαϊκός τραγουδιστής, οπότε πρέπει να εκφράζει το κοινό αίσθημα. Κακά τα ψέματα, την τελευταία δεκαετία μπήκαμε στη διαδικασία διαχείρισης δανεικών πραγμάτων. Από το πορτοφόλι μας μέχρι τα συναισθήματα μας. Έρχεται λοιπόν το τραγούδι και λέει να ζήσουμε με αυτά που έχουμε. Αυτά είναι τα πραγματικά μας αισθήματα. Γι΄αυτό υπάρχει και αυτή η απήχηση του τραγουδιού. (σημείωση: είναι νούμερο ένα στα i-tunes και έχει πάνω από τρία εκατομμύρια views στο YouTube). Έχει συμβεί μια πρωτοφανής κατάσταση για ένα τραγούδι που κυκλοφορεί μόλις ενάμιση μήνα. Ο Ρέμος είναι τραγουδιστής πρώτης γραμμής και εγώ, συνεργαζόμενος μαζί του, οφείλω να αξιοποιήσω τη δυνατότητα που έχει ένας λαϊκός τραγουδιστής να εκφράζει το λαϊκό αίσθημα.
Στο τρέιλερ του τραγουδιού στο YouTube υπάρχει το στοιχείο της πολιτικής μέσα.
Αυτό έχει να κάνει με το promo που επιλέγει η εταιρεία. Το τραγούδι όμως δεν μιλάει μόνο για πολιτική. Πολλοί γράφουν στα σχόλια «Να το τραγούδι που πρέπει να πει ο Παπανδρέου στη Μέρκελ!» και άλλοι γράφουν «Αγάπη μου, κομμένα πια τα δανεικά…». Για να αγαπηθεί ένα τραγούδι από ένα ευρύ κοινό σημαίνει ότι έχει λειτουργήσει σε διάφορα επίπεδα. Υπάρχουν επίπεδα πιο προφανή και άλλα πιο βαθιά, χρήσεις πιο συλλογικές ή περισσότερο προσωπικές.
Στο επίπεδο που είσαι τώρα και με την αναγνωρισημότητα που έχεις, υπάρχουν καλλιτέχνες που δεν θέλουν να συνεργαστούν μαζί σου;
Το χειρότερο που θα μπορούσε να μου συμβεί αυτή τη στιγμή είναι να χτυπήσω την πόρτα κάποιου για να του δώσω στίχο. Στο ξεκίνημά μου, βέβαια, χρειάστηκε να το κάνω, αλλά όταν ήμουν είκοσι ετών είχα περισσότερο θάρρος από ότι έχω τώρα. Τώρα δεν θέλω να χτυπήσω την πόρτα κανενός. Με ικανοποιεί να έρχονται να μου ζητάνε οι άλλοι τραγούδια κι εγώ να επιλέγω. Δεν είναι εγωιστικό, είναι η ψυχοσύνθεσή μου τέτοια. Άρα δεν έχω «φάει» απόρριψη απλώς επειδή δεν έχω κάνει προτάσεις.
Ποιος είναι ο Νίκος Κωστιδάκης; Τι κοινό έχει με τον Νίκο Μωραΐτη;
Έγινε ένα μεγάλο μπέρδεμα… μεγάλη ιστορία. Συνέβη με το τραγούδι του Σάκη Ρουβά “Παράφορα”, το οποίο και, εντέλει, υπογράφω κανονικά. Αρχικά ένιωσα ότι εκβιάζομαι και δεν μου άρεσε καθόλου αυτό. Μία μόλις μέρα πριν κυκλοφορήσει το κομμάτι, είχα δύο εναλλακτικές: Ή να πω «Δεν το κυκλοφορείτε!» ή να βάλω ψευδώνυμο. Επειδή δεν είμαι άνθρωπος «του απαγορεύομεν και διατάσσομεν», επέλεξα την εκδοχή του ψευδώνυμου. Στη συνέχεια δόθηκαν κάποιες εξηγήσεις και δεν είχα κανένα λόγο να μην υπογράψω το κομμάτι.
Μέσα στην επιστολή που έστειλες στο Love radio, έχω σημειώσει κάποια πράγματα που θέλω να μου πεις. Το “χωρίς την έγκρισή μου” το απάντησες ήδη. Μετά όμως γράφεις «Με τον Σάκη Ρουβά δεν έχω συνεργαστεί για καθαρά καλλιτεχνικούς λόγους». Ποιοί είναι αυτοί οι αυτοί οι καλλιτεχνικοί λόγοι, που δεν έγινε η συνεργασία με τον Σάκη Ρουβά;
Με τον Σάκη Ρουβά συνέβη το εξής: Δεν ήταν ποτέ στα πλάνα μου. Μου είχε ζητηθεί και παλιότερα από την εταιρεία του να συνεργαστούμε. Παρόλο που εκτιμώ αυτό που κάνει, πίστευα πως δεν έχω εγώ στιχουργικά να του προσφέρω κάτι. Όταν άκουσα τελικά στα ραδιόφωνα το «Παράφορα», που όπως είπαμε κυκλοφόρησε κάπως… ανορθόδοξα, όχι μόνο δεν με προσέβαλε αλλά μου άρεσε κιόλας. Θεωρώ ότι μέσα από τη ζωή μαθαίνουμε και οφείλω να το ομολογήσω: ο Ρουβάς με ικανοποίησε στο συγκεκριμένο τραγούδι. Δεν τον είχα φανταστεί ποτέ να τραγουδάει τραγούδια μου και δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα έχω μια συνεργασία μαζί του. Το αποτέλεσμα με διαψεύδει.
Άρα αφήνεις ανοιχτά τα χαρτιά σου για μια μελλοντική συνεργασία μαζί του ;
Δεν ξέρω καθόλου.
Ο κίτρινος τύπος έγραψε ότι ένας λόγος που υπέγραψες με το ψευδώνυμο “Νίκος Κωστιδάκης” ήταν και ο περιορισμός που μπορεί να είχες δεχτεί από τον Μιχάλη Χατζηγιάννη για αποκλειστικότητα συνεργασίας μαζί του.
Θα στο απαντήσω ξεκάθαρα και αυτό αποδεικνύεται και εκ των πραγμάτων. Όποτε είχαμε μεγάλες επιτυχίες μαζί με τον Χατζηγιάννη, είχα ταυτόχρονα και με άλλους τραγουδιστές. Είτε ήταν η Πρωτοψάλτη, είτε η Αρβανιτάκη, είτε ο Κότσιρας, είτε ο Μητροπάνος… Πάντα υπήρχαν ταυτόχρονες συνεργασίες. Άρα τα πράγματα δίνουν την απάντηση από μόνα τους. Πόσο μάλλον που στον τελευταίο δίσκο του Μιχάλη αλλά και στον προηγούμενο δεν είχα συνεργασία επί της ουσίας μαζί του. Δεν είχαμε μόνιμη συνεργασία, ώστε να θέσει κάποιος θέμα αποκλειστικότητας. Αν ίσχυε, πίστεψέ με, θα το έλεγα. Δεν έχει τεθεί τέτοιο θέμα ποτέ από τον Μιχάλη.
Πως είναι να δουλεύεις με τον Μιχάλη στο studio;
Δεν είμαι στο στούντιο όταν γράφονται τα τραγούδια. Όταν είναι έτοιμα μου τα στέλνει σε ΜΡ3, τα ακούω και του λέω μια γνώμη. Είναι πολύ χαρισματικός, δεν υπάρχει αμφιβολία.
Κλείνοντας θέλω να μου πεις αυτό που σου ετοίμασαν φίλοι και θαυμαστές. Τι ακριβώς έγινε;
Είναι ένα γκρουπ που έχουν κάνει στο FaceBook για μένα και το διαχειρίζονται παιδιά που έχουμε γίνει φίλοι με τον καιρό. Ήταν μια πολύ μεγάλη έκπληξη. Συγκεντρώθηκαν φίλοι και συνεργάτες σε έναν ιδιαίτερο χώρο και ερμήνευσαν τραγούδια μου. Ομολογώ ότι μόλις μπήκα μέσα ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, γιατί δεν θέλω να φαίνομαι, ούτε νιώθω ωραία να μου κάνουν αφιερώματα ή τιμητικές βραδιές. Αν ήθελα να φαίνομαι, θα έκανα άλλο επάγγελμα. Έχω διαλέξει αυτό το επάγγελμα για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι ότι μου αρέσει να είμαι πίσω από τα πράγματα. Απολαμβάνω να τραγουδάει ένα στάδιο το τραγούδι μου και κανείς να μην ξέρει ότι βρίσκομαι ανάμεσά τους και τους βλέπω. Αυτό με ελκύει εμένα. Παρ΄όλα αυτά όμως, αυτό που έγινε εκείνη τη βραδιά ήταν τόσο ζεστό, τόσο αθώο και τόσο γνήσιο, που την επόμενη μέρα που ξύπνησα είχα ένα πολύ ωραίο συναίσθημα. Θεωρώ ότι η έκπληξη που μου έκαναν είναι πάνω από αυτό που μου αξίζει και δεν το λέω με μετριοφροσύνη.
Ευχαριστούμε το cafe / bar Supper για την παραχώρηση του χώρου!
Supper
Σίνας 6, Κολωνάκι (Αθήνα)
Τηλέφωνο: 210 – 3645575
