Τα 45 χρόνια της Αρλέτας σε μία πράξη στο Θέατρο Badminton

Όσο στεκόμασταν στην ουρά των ταμείων, παρατηρούσα τους ανθρώπους γύρω μου και αναρωτιόμουν αν αισθάνονται όπως εγώ… Αν κάνουν τις ίδιες σκέψεις με μένα, αν θυμούνται ένα προς ένα τα τραγούδια της Αρλέτας που σημάδεψαν κάποιες σημαντικές στιγμές τους, αν θα βίωναν αυτή τη γιορτή σαν την πραγματοποίηση μίας ευχής των παιδικών τους χρόνων. Για μένα, τουλάχιστον, αυτή την αξία είχε η γιορτή της.

Το κοινό ανάμεικτο, γνωστό και άγνωστο. Από το Φίλιππο Συρίγο, τη Sunny Μπαλτζή και διάφορα τηλεοπτικά πρόσωπα, μέχρι οικογένειες, ζευγάρια, αντρικές και γυναικείες παρέες όλων των ηλικιών, αλλά και αρκετούς ανθρώπους με προβλήματα όρασης.

Η οργάνωση δυστυχώς είχε τα default της, καθώς ήταν πολύ κακή η πρόβλεψη της κατανομής των θέσεων, με αποτέλεσμα να είναι ένα μεγάλο μέρος του κεντρικού διαζώματος κενό, πολλά καθίσματα σκεπασμένα στις δύο ακριανές πλευρές (κοινώς μη διαθέσιμα για το κοινό) και αρκετός κόσμος «σταλμένος» στα πολύ ψηλότερα διαζώματα. Ευτυχώς στην πορεία ο καθένας πήρε την πρωτοβουλία του και άρχισε να κατεβαίνει προς τα κάτω, κάνοντας συν τοις άλλοις μια φιλότιμη προσπάθεια να δημιουργήσει μια πιο παρεΐστικη ατμόσφαιρα…κάτι που θα ταίριαζε περισσότερο σε μια συναυλία σαν κι αυτή, αλλά και κάτι στο οποίο το Badminton δυστυχώς υστερεί.

Η πολυαναμενόμενη, λοιπόν, αυλαία άνοιξε στις 21:30 ακριβώς, με την Αρλέτα καθισμένη στο κέντρο της σκηνής να μας χαιρετάει χαμογελαστή, και να μας καλωσορίζει με μία φράση που δε ξεχνιέται εύκολα: «Εσείς είσαστε η κυβέρνησή μου».

Σε μπλε φόντο δοσμένο από ένα πελώριο video-wall, το οποίο διαδοχικά άλλαζε χρώματα αλλά εμφάνιζε και πολλά από τα ωραιότερα σκίτσα που έχει σχεδιάσει η Αρλέτα (θυμίζουμε ότι σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών), οι δείκτες των ρολογιών άρχισαν να πηγαίνουν προς τα πίσω με το «Τραγούδι της Δραχμής», την «Εκδρομή», το «Τσάι Γιασεμιού», «Αχ Ωραία μου Πατρίδα», «Batida de Coco», την «Τσιμεντούπολη», τα «Εξάρχεια» -όπου έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της και έχει δηλώσει ότι τα λατρεύει- το «Λύκο» και την «Καλόγρια τη Μικρή».

Κάποια τραγούδια όμως, όπως ήταν φυσικό, ξεχώρισαν λίγο περισσότερο…Γιατί, όπως και να’χει, τα «Ήσυχα Βράδια» είναι ευλογημένα με λίγο παραπάνω χρυσόσκονη…Το «Imagine» ήταν γραφτό να γίνει ο παγκόσμιος ύμνος της ειρήνης και της ενότητας… Το «Χάρτινο το Φεγγαράκι» δεν έχει ταυτιστεί μόνο με την κρυστάλλινη φωνή της Νάνας Μούσχουρη, αλλά και με ό,τι πιο ευαίσθητο και οξύμωρα αληθινό… Το «Πέτρινο Χαμόγελο» συνοδεύτηκε από την ξεκαρδιστική δήλωση της Αρλέτας ότι, παρόλο που πιστεύει ότι έχει ξεπετρώσει αρκετά το χαμόγελό της με τα χρόνια, έχουν πετρώσει άλλα πράγματα πάνω της καθότι «το πετρωμένον φυγείν αδύνατον»! Και φυσικά, το «Μια Φορά Θυμάμαι» ακούστηκε εν χορώ από σύσσωμο το παρευρισκόμενο κοινό, όπως άλλωστε και η «Σερενάτα» και το «Μπαρ το Ναυάγιο». Δηλαδή τα τρία κυριότερα σουξέ της Αρλέτας, όπως τα έχει αποκαλέσει η ίδια.

Η γιορτή αυτή έμελλε να λάμψει και δια των εκλεκτών καλεσμένων της. Πρώτος και καλύτερος εμφανίστηκε – μετά της ενθουσιώδους υποδοχής του κοινού- ο γνωστός τοις πάσι Διονύσης Σαββόπουλος, ο οποίος συντρόφευσε την Αρλέτα στο «Μη μιλάς άλλο γι’αγάπη» (θυμίζοντάς της γλυκά τα λόγια πού και πού), ενώ της έκανε το χατίρι με το «Η πλατεία ήταν γεμάτη», για το οποίο η καλή του συνάδελφος εξέφρασε την αδυναμία της. Μνημειώδης και η μεταξύ τους στιχομυθία, όταν ο Διονύσης της έκανε μια φιλοφρόνηση λέγοντάς της πως μοιάζει ακόμα με λουλουδάκι, για να πάρει την αφοπλιστική και παραστατική απάντηση: «Ναι, από εκείνα τα μεγάλα όμως, τα σαρκοφάγα»!

Ο επόμενος καλεσμένος ήταν ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο οποίος μοιράστηκε μαζί μας το «Ωροσκόπιο» μαζί με την ιστορία της δημιουργίας του. Έτσι λοιπόν μάθαμε ότι αποτελεί διασκευή του αγαπημένου του «St. James Infirmary Blues», το οποίο -χωρίς να το ξέρει ο ίδιος- ήταν και το αγαπημένο blues της Αρλέτας. Κάποια πνεύματα μπορεί και να συναντώνται τελικά σ’αυτή τη ζωή…το σίγουρο είναι ότι ομορφαίνουν ακόμα περισσότερο όταν συναντώνται στην ίδια σκηνή.

Ο Μανώλης Μητσιάς ήταν μία ακόμα πολύ ευχάριστη έκπληξη – όσοι με ξέρουν τώρα θα χαμογελούν και θα λένε «εμ βέβαια, τι θα έλεγες;», γιατί γνωρίζουν πόσο έχω αγαπήσει τη φωνή του και τα τραγούδια του…Είμαι σίγουρη όμως ότι αποκλείεται να κατηγορηθώ για υποκειμενικότητα, αφού η ιστορία αυτού του καλλιτέχνη με δικαιώνει από μόνη της. Το «Γιάννη το Φονιά» λοιπόν επέλεξε να πει ο κ. Μητσιάς, χαρακτηρισμένο από την Αρλέτα ως ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ.

Σειρά είχε ο Κώστας Κάραλης, φορώντας τον γνωστό μπερέ του και ερμηνεύοντας τον «Ιδανικό και Ανάξιο Εραστή» του αξέχαστου Νίκου Καββαδία, σε μουσική Γιάννη Σπανού, ο οποίος ήταν παρών στο Θέατρο και ο τελευταίος καλεσμένος της Αρλέτας που ανέβηκε στη σκηνή. Ο κ. Σπανός λοιπόν κάθισε μετά στα πλήκτρα, συνόδευσε την Αρλέτα στο «Σε είπανε Θεό», και έκλεισε τον κύκλο των guests παραδίδοντας τη σκυτάλη στο τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς.

Πριν μας αποχαιρετήσει, η Αρλέτα δεν παρέλειψε να μας συστήσει έναν προς έναν και τους εξαιρετικούς μουσικούς της. Με τους περισσότερους συνεργάζεται, όπως μας είπε, τα τελευταία 15 χρόνια και τους αισθάνεται σαν οικογένειά της. Στην κλασική κιθάρα και στη συνολική επιμέλεια ήταν ο Βασίλης Ρακόπουλος, με τον οποίο μας εκμυστηρεύτηκε ότι τσακώθηκε την πρώτη μέρα που τον γνώρισε γιατί της έσπασε την κιθάρα (!), στο σαξόφωνο, τη φυσαρμόνικα και τα φωνητικά ο Ντίνος Αποστόλου, στα τύμπανα ο Θάνος Χατζηαναγνώστου, στα πλήκτρα ο Τάκης Φαραζής, στην ακουστική κιθάρα ο Ηλίας Κατελάνος, στο βιολί ο Θέμης Νικολούδης, και στο κοντραμπάσο ο Σταμάτης Σταματάκης.

Από μια τέτοια σπάνια γιορτή δε θα μπορούσαν να λείψουν και τα encore, στα οποία η οικοδέσποινα απάντησε με το «Δρόμοι Παλιοί» και το «Αγάπη που’ γινες δίκοπο μαχαίρι», σαν να έβαζε με αυτόν τον τρόπο την ανεξίτηλη υπογραφή της σε ό,τι έχει αγαπήσει, ό,τι την έχει πονέσει, αλλά και ό,τι έχει να θυμάται.

Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, σιγότρεμε ένας φόβος μέσα μου…ότι έβλεπα την Αρλέτα να τραγουδάει για τελευταία φορά. Όσο απομακρυνόμουν, όμως, κατάφερα να τον αποβάλλω φέρνοντας στο μυαλό μου τα λόγια που μας είπε στην αρχή, και έχοντας την αίσθηση ότι μόλις είχα αρχίσει να τα καταλαβαίνω: «Εγώ γεννήθηκα γριά και θα πεθάνω παιδί».

Διαβάστε την μεγάλη συνέντευξη που παραχώρησε πριν λίγο καιρό η Αρλέτα στο tralala.gr εδώ.