Απολαύσαμε τον Θάνο Μικρούτσικο με τη Ρίτα Αντωνοπούλου | φωτορεπορτάζ και δηλώσεις

Οι μουσικές συναντήσεις των δύο αυτών καλλιτεχνών συνεχίζονται και φέτος με ένα κοντσέρτο για φωνή και πιάνο, όπως χαρακτήρισε και ο συνθέτης κατά την είσοδό του.

Η συναυλία ξεκίνησε με ένα αφιέρωμα που έκανε ο τραγουδοποιός, στην Μαρία Δημητριάδη, επιλέγοντας το τραγούδι ‘’Η πιο όμορφη θάλασσα’’ που ερμήνευσε στην τελευταία της εμφάνιση. Όρθιος στο κέντρο της σκηνής, ψιθύριζε τους στίχους του κομματιού, τιμώντας με αυτόν τον τρόπο, την μνήμη της, που ως γνωστό ήταν σύζυγος του αδερφού του Αντρέα.

Στο ζωντανό πρόγραμμα, το πρώτο μέρος περιείχε κομμάτια με πολιτικό ύφος, όπως το ‘’Ανεμολόγιο’’ (το οποίο ερμήνευσε αρχικά μόνος του και μετά με την Ρίτα Αντωνοπούλου), ‘’Πώς να σωπάσω μέσα μου’’, και ‘’Μικρόκοσμος’’. Ερμήνευσε επίσης ποιήματα του Brecht(1934) τα οποία μελοποίησε το 1975 όπως το ‘’ Άννα μην κλαις’’ και ‘’Για τον φτωχό Μπρεχτ‘’ αλλά και του Μανώλη Αναγνωστάκη ‘’Κι ήθελα ακόμη‘’.

Στην συνέχεια ερμήνευσαν αμφότεροι τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη ‘’Τα κελιά ανασαίνουν’’ και ‘’Άσμα ασμάτων’’. Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με το τραγούδι ‘’Σταυρός του νότου’’ για να συνεχιστεί με το ‘’ Ένα μαχαίρι ‘’. Ύστερα από ένα συγκλονιστικό σόλο στο πιάνο ο Θάνος Μικρούτσικος ερμήνευσε θεσπέσια (για ακόμη μία φορά) το ποίημα του Νίκου Καββαδία που μελοποίησε ο ίδιος, ‘’ Οι 7 νάνοι’’ . Στο συγκεκριμένο κομμάτι το κοινό, ανταπέδωσε με ένα θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα.

Στο stage ανεβαίνει ο Χρήστος Θηβαίος, ο οποίος τραγούδησε δυο από τα πιο αγαπημένα κομμάτια ‘’ Ο Άμλετ της σελήνης’’ και ‘’Δεν είμαι άλλος’’. Ο κόσμος από κάτω συνόδευε τον καλλιτέχνη, σιγοτραγουδώντας τους στίχους. Προς το τέλος του προγράμματος, οι δύο καλλιτέχνες τραγούδησαν κομμάτια όπως ‘’Ερωτικό’’, ‘’Μην τον ρωτάς τον ουρανό‘’, ‘’Αυτή η νύχτα μένει’’, ‘’Μια πίστα από φώσφορο ‘’, στα οποία η Ρίτα Αντωνοπούλου γνώρισε την αποθέωση τόσο από τον Θάνο Μικρούτσικο όσο και από το κοινό.

Στο τέλος, η βραδιά πήρε τον πιο ευχάριστο τόνο, όταν τραγούδησαν ‘’Βάλαμε φωτιά στα φρένα’’ και το χόρεψαν μαζί! Ύστερα από το σημείο αυτό, ο Θάνος Μικρούτσικος μας αποχαιρέτησε αφού πρώτα ευχαρίστησε την συνοδοιπόρο του, σε όλο αυτό το μουσικό θέαμα Ρίτα Αντωνοπούλου, το κοινό από το οποίο εισπράττει την κινητήρια δύναμη για να βγάλουν όλο αυτό το πάθος, τους τεχνικούς ήχου και φωτισμού οι οποίοι ήταν στο πλευρό του αλλά και τους υπεύθυνους του Ρυθμού οι οποίοι δημιούργησαν μια τρομερή ατμόσφαιρα. Σαν αποχαιρετισμό προς το κοινό, έβαλαν το τραγούδι Sultans of Swing των Dire Straits, χορεύοντας πάνω στην σκηνή!

Θάνος Μικρούτσικος

Για ποιο λόγο επιλέξατε την συγκεκριμένη μουσική σκηνή του Ρυθμού Stage;

Εγώ φέτος όπως και πέρυσι, πέρα από κάποιες μεγάλες συναυλίες, έκανα και δέκα παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής. Γενικά όμως, έχω περισσότερη διάθεση να εμφανίζομαι σε μουσικές σκηνές, σ’ όλη την Ελλάδα και ο βασικός λόγος είναι η σχέση μου με τον κόσμο, και αυτό το πράγμα δεν είναι λαϊκισμός, είναι η ουσία. Εδώ που έχω φτάσει, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτό που εισπράττω σε μικρότερους χώρους, δεν αγοράζεται με τίποτα. Στην Αθήνα έχω δουλέψει πολύ, και στον Σταυρό του Νότου, και σε άλλες μουσικές σκηνές. Προτίμησα τον Ρυθμό, επειδή είναι μια πολύ ωραία μουσική σκηνή, και πάλι με κριτήριο αυτό: την άμεση επαφή μου με τον κόσμο. Αυτό που κερδίζω σε κάθε συναυλία μου, είναι η συντριπτική πλειοψηφία νέων ανθρώπων και μια ουσιαστική σχέση με αυτούς, και ειδικά σ’ αυτή την βαρβαρότητα που ζούμε όλοι μας αυτό είναι το σημαντικότερο στοιχείο που με κινητοποιεί.

Τι έχετε να πείτε για το φετινό σας μουσικό πρόγραμμα;

Είμαι πολύ περήφανος για αυτό το πρόγραμμα. Δεν θέλω να πω πως είναι το καλύτερό μου, γιατί ίσως να αδικήσω κάποιους καλλιτέχνες όπως ο Χρήστος ο Θηβαίος με τον οποίο κάναμε εξαιρετικά πράγματα, αλλά είναι ένα πρόγραμμα το οποίο με αυτήν την μορφή φωνή – πιάνο, που πολλοί νομίζουν πως είναι φτωχή μορφή, είναι μια πολύ ουσιαστική μορφή με κάποιες προϋποθέσεις βεβαίως, για να φτάσεις στην ουσία του τραγουδιού. Δηλαδή να ξεγυμνώνει από περιττά στολίδια το τραγούδι και να αναδεικνύει το μελωδικό του πλούτο, τον αρμονικό του (όπου υπάρχει), το ρυθμικό του (αυτοσχεδιαστικά αν είναι εφικτό) κλπ. Υπάρχει μια προϋπόθεση όμως: οι δύο παίχτες, να μπορούν να ξεπεράσουν τις δυνατότητές τους.

Πώς θα περιγράφατε την συνεργασία σας με την Ρίτα Αντωνοπούλου;

Στο δηλώνω απερίφραστα, έχοντας δουλέψει με τις μεγαλύτερες φωνές στην Ελλάδα, τις οποίες τις ευχαριστώ όλες, και τις γυναίκες αλλά και τους άντρες, γιατί βοήθησαν πολύ τα τραγούδια μου να περάσουν σε ευρύτερο κόσμο και τα ανέδειξαν, όμως αυτή η κοπέλα, ίσως είναι η μόνη ικανή να κάνει μαζί μου αυτό το τρίωρο πρόγραμμα. Έχει πειθαρχία, έχει ακρίβεια, αλλά και μία σκηνική παρουσία που μπορεί να απογειώνει τα πράγματα. Με μια τραγουδίστρια από τα μεγαλύτερα ονόματα, μπορεί να κάνουμε κάποια στιγμή τρία πράγματα στο πιάνο, μέχρι εκεί.

Θα ήθελα να μου περιγράψετε την στιγμή σε κάθε συναυλία ,όταν γίνεστε «ένα με το πιάνο» , κάθε φορά που ερμηνεύετε το κομμάτι “Οι 7 νάνοι”.

Αυτό συμβαίνει στους εφτά νάνους, επειδή είναι ένα πολύ ειδικό τραγούδι, και δεν είναι τυχαίο επί της ουσίας ότι το έχω πει μόνο εγώ. Είναι ταυτισμένο με τον εσωτερικό μου κόσμο, και εκείνη την στιγμή εγώ χάνω την επαφή μου με το κοινό, και είναι σαν να γίνεται το πιάνο ένα με το σώμα μου, είναι σωματικό πια. Αλλά σε όλα τα τραγούδια, πρέπει να τα δίνεις όλα, σε κάθε δευτερόλεπτο. Την ημέρα που θα αισθανθώ πως για κάποιους λόγους δεν μπορώ να το κάνω, θα σταματήσω. Διότι το κοινό που έρχεται, είτε είναι δέκα άνθρωποι είτε είναι δέκα χιλιάδες, οφείλεις να δώσεις το παν. Αν δεν μπορείς να το κάνεις, μην παίξεις!

Μιλάω για την πραγματική και όχι για την εμπορευματοποιημένη τέχνη. Εκεί γίνονται άλλου είδους πράγματα. Για την τέχνη μας, που ξεκίνησε από τον Τσιτσάνη, τον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι, και συνέχισε με την γενιά την δικιά μας, και μετά με τον Πάνο και τον Χάρη Κατσιμίχα, τον Πορτοκάλογλου, τον Μάλαμα, τον Μαχαιρίτσα, τον Θηβαίο, τον Πασχαλίδη, τον Φοίβο Δεληβοριά και τα ροκ γκρουπ όπως τα Υπόγεια Ρεύματα και πολλά άλλα. Αλλά και με τους σημερινούς μετά το 2000 όπως την Μόνικα, την Ρίτα (Αντωνοπούλου), την Ζουγανέλη, κ.ά. Δηλαδή έχουμε μια αλυσίδα τεράστια, με κρίκους μεγαλύτερους και μικρότερους, δεν έχει σημασία. Από τον Τσιτσάνη εδώ και εξήντα χρόνια μέχρι και τον νεότερο ηλικιακά που το λέει η καρδούλα του. Για αυτό το τραγούδι όμως, για να επανέλθω στην ερώτησή σου, ναι αξίζει τον κόπο. Τραγούδι μνήμης του σήμερα, του αύριο. Αξίζει τον κόπο!

Ρίτα Αντωνοπούλου

Θα θέλαμε να μας περιγράψετε τις μέχρι τώρα εμφανίσεις σας στον Ρυθμό, και για αυτές που πρόκειται να γίνουν…

Καταρχήν, εγώ έχω ξαναδουλέψει στην συγκεκριμένη μουσική σκηνή και στο παρελθόν μόνη μου. Είχα μείνει πάρα πολύ ικανοποιημένη από την συνεργασία μου με τους υπεύθυνους γιατί είναι εξαιρετικοί άνθρωποι και πολύ καλοί επαγγελματίες. Μάλιστα ο χώρος, έχει μια πολύ καλή σκηνή, πολύ όμορφα φτιαγμένη. Το σημαντικότερο βέβαια απ’ όλα είναι πως είμαστε σε ένα άλλο μέρος της Αθήνας και έτσι έχει την ευκαιρία και άλλος κόσμος να έρθει και να μας δει από κοντά, εδώ στον Ρυθμό.

Πως σας φαίνεται το ότι για έκτη χρονιά συνεχίζετε την συνεργασία σας με τον Θάνο Μικρούτσικο;

Η συνεργασία μου με τον Θάνο Μικρούτσικο, συνεχίζεται από το 2006, και για μένα είναι ότι πιο σημαντικό έχω κάνει μέχρι τώρα. Το ότι καταλήξαμε να βρισκόμαστε οι δυο μας επί σκηνής, μόνο πιάνο και φωνή είναι για μένα πολύ σπουδαίο. Εύχομαι και ελπίζω, η συνεργασία αυτή να συνεχιστεί!