Θέατρο | Πέθανε ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Λευτέρης Βογιατζής

Το ιατρικό ανακοινωθέν ήταν λιτό και σαφές: “Ο Λευτέρης Βογιατζής ετών 68, απεβίωσε σήμερα Μ. Πέμπτη στο νοσοκομείο ΥΓΕΙΑ από καρκίνο του πνεύμονα”. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945, όπου και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ λίγα χρόνια αργότερα τελείωσε τη Σχολή του Κ. Μιχαηλίδη. Στο θέατρο έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1973, παίζοντας το ρόλο της γιαγιάς στο έργο “Κυριακάτικος Περίπατος” σε σκηνοθεσία του δασκάλου του, Κ. Μιχαηλίδη. Ακολούθησε η συνεργασία του με τον Σπύρο Ευαγγελάτο, την Ελευθέρη Σκηνή, που ήταν ουσιαστικά η μετεξέλιξη του Ελεύθερου Θεάτρου που ιδρύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ενώ σημαντική ήταν η συνεργασία του και με την Έλλη Λαμπέτη και το θίασο της στην παράσταση “Σάρα, τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού” το 1981-1982.

Στη διάρκεια αυτών των χρόνων το ρεπερτόριο του κινήθηκε κυρίως γύρω από το κλασσικό ρεπερτόριο: Ιστορίες από το Δάσος της Βιέννης (Άλφρεντ), Λυσιστράτη του Αριστοφάνη (επώνυμη ηρωίδα), Βάτραχοι του Αριστοφάνη (Ευριπίδης), Ταρτούφος του Μολιέρου (Ταρτούφος) κ.α. Το 1981, θέλοντας να αφήσει το στίγμα του στην θεατρική σκηνή ιδρύει την Εταιρεία Θεάτρου “Η ΣΚΗΝΗ” με τη βοήθεια εξί ακόμα συναδέλφων του. Από το 1982 έως και το 1987 πρωταγωνίστησε και σκηνοθέτησε πλειάδα έργων, τα σημαντικότερα εκ των οποίων είναι οι Αγροίκοι του Κάρλο Γκολντόνι (Λουνάρντο), Σε φιλώ στη μούρη του Γ. Διαλεγμένου, για το οποίο μάλιστα είχε βραβευθεί με το βραβείο σκηνοθεσίας Κάρολου Κούν για την περίοδο 1986-87 κ.α.

Το 1988 ιδρύει τη Νέα Σκηνή έχοντας στο μυαλό του να αναφείξει τρείς πτυχές του θεάτρου: το κλασικό έργο, το σύγχρονο έργο αιχμής και το νεοελληνικό έργο. Στα πλαίσια αυτής του της προσπάθειας, συμμετείχε και σκηνοθέτησε: τον Θείο Βάνια του Άντον Τσέχοφ, το Ρίττερ,Ντένε,Φός του Τόμας Μπέρνχαρντ κ.α. Οι καλλιτεχνικές του αναζητήσεις όμως δεν σταμάτησαν εκεί, το 1989 ιδρύει το Εργαστήρι Αρχαίου δράματος, απ’ όπου αποφοίτησαν δώδεκα μαθητές μετά από τριετή φοίτηση. Το εργαστήρι θα αποτελέσει και την απάρχή της ενασχόλησης του με το συγκεκριμένο τομέα του θεάτρου, καθως στα επόμενα χρόνια θα ανεβάσει πλήθος έργων του αρχαίου δράματος, Αντιγόνη του Σοφοκλή (1992), Ελένη του Ευρυπίδη (σε σκηνοθεσία του Γ. Χουβαρδά) (1996), Πέρσες του Αισχύλου (σκηνοθεσία για το Εθνικό Θέατρο) (1999), ενώ το 2006 και το 2007 επιστρέφει στην Αντιγόνη κλείνοντας και ανοίγοντας αντίστοιχα το Φεστιβάλ της Επιδαύρου.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν τόσο το σύγχρονο ελληνικό έργο [Με δύναμη από την Κηφισιά των Δημήτρη Κεχαΐδη-Ελένης Χαβιαρά (1995), Η νύχτα της κουκουβάγιας του Γιώργου Διαλεγμένου (1998), Σ’ εσάς που με ακούτε της Λούλας Αναγνωστάκη (2003)] όσο και το κλασσικό ρεπερτόριο [Μισάνθρωπος του Μολιέρου (1996), Τέφρα και Σκιά του Χάρολντ Πίντερ (2000), Καθαροί πια της Σάρα Κέην (2001), Crave της Σάρας Κέην (2003), Το σχολείο των Γυναικών του Μολιέρου (2004), Ήμερη του Φ. Ντοστογιέφσκι (2007)] βρέθηκαν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του. 

Σημαντική ήταν ωστόσο και η παρουσία του στον κινηματογράφο, καθώς πρωταγωνιστήσε σε πολλές ταινίες από το 1970 μέχρι και το 2013, ενώ καθοριστική ήταν η συνεργασία του με τον σκηνοθέτη Νίκο Παναγιωτόπουλο, δεδομένου ότι οι περισσότερες ταίνιες ήταν δίκης του σκηνοθεσίας.  Ενδεικτικά αναφέρονται: Ο επισκέπτης  σε σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαήλιδη (1973), Ανατολική Περιφέρεια του Βασίλη Βαφέα (1979),  Μελόδραμα του Νίκου Παναγιωτόπουλου (1980), Βαριετέ του Νίκου Παναγιωτόπουλου (1995),  Ονειρεύομαι τους φίλους μου του Νίκου Παναγιωτόπουλου (1993), Ακροπόλ του Παντελή Βούλγαρη (1995), Αθήνα-Κωνσταντινούπολη του Νίκου Παναγιωτόπουλου (2008), Τα οπωροφόρα της Αθήνας του Νίκου Παναγιώτοπουλου (2010), και Η λιμουζίνα του Νίκου Παναγιώτοπουλου (2013).

Η σωρός του θα εκτεθεί σε λαϊκό προσκύνημα 12-4 της Τετάρτη του Πάσχα στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων και μετέπειτα θα ακολουθήσει πολιτική κηδεία ενώ η ταφή του θα γίνει στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Εμείς δεν έχουμε παρά να του ευχηθούμε “Καλό ταξίδι”…