Θέατρο | Συνέντευξη Γιώργος Γαλίτης: “Επειδή φέτος είμαι ολομόναχος στη σκηνή, ο μεγάλος μου συμπαίκτης είναι το κοινό!”
Δέσποινα Παληαλέξη
Posted On 6 Απριλίου, 2013
Πέρα από το κομμάτι της υποκριτικής έχει υπογράψει κάποιες παραστάσεις ως συγγραφέας ή σκηνοθέτης και έχει γράψει και το βιβλίο “Βίοι Γελίων”. Στο ευρύ κοινό έγινε γνωστός τη δεκαετία του ’90 με τη συμμετοχή του στους ιδιαίτερα δημοφιλείς “Διαπλεκόμενους”. Παρά τη μεγάλη του απουσία από την τηλεόραση, ο ηθοποιός έχει μια λαμπρή καριέρα στο θέατρο και πριν λίγο καιρό μας υποδέχτηκε στο καμαρίνι του θεάτρου Ζίνα, με αφορμή τη μαύρη κωμωδία “Τα ραδίκια ανάποδα” την οποία έχει γράψει και πρωταγωνιστεί! Μας μίλησε μεταξύ άλλων για το ίδιο το έργο, τη σχέση του με το κοινό και τη λειτουργία της σάτιρας σε δύσκολες εποχές…
Η συγγραφή του έργου “Τα ραδίκια ανάποδα” ήταν κάτι που επιθυμούσες για καιρό ή προέκυψε για κάποιο λόγο;
Προέκυψε! Μου είχε έρθει η ιδέα και είχα γράψει ένα μονόλογο όταν ήμουν στη σχολή, ο οποίος υπάρχει μέσα σε αυτή την παράσταση. Τον είχα κρατήσει γιατί δεν ταίριαζε μέχρι τώρα κάπου, καθώς μετά τη σχολή έπαιζα και παράλληλα έγραφα για διάφορες παραστάσεις. Αργότερα έτυχε σε μια παράσταση να μπορεί να ενσωματωθεί ο μονόλογος αυτός, ο οποίος είναι ένας επικήδειος. Πήγε πολύ καλά και από εκεί γεννήθηκε η ιδέα να γίνει μια παράσταση με επικήδειους! Κάθισα, ασχολήθηκα και το έφτιαξα… Έτσι βγήκαν “Τα ραδίκια ανάποδα”!
Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που επέλεξες το θέμα του θανάτου ως μέσο σάτιρας της κοινωνίας;
Νομίζω ναι… Πολλές φορές οι σκοτεινοί τρόποι είναι και οι πιο αστείοι! Επειδή όταν οι κωμωδίες διαδραματίζονται π.χ. μέσα σε ένα νοσοκομείο ή μέσα σ’ ένα αστυνομικό τμήμα γίνονται όλο και πιο αστείες, σκέφτηκα ότι πολύ περισσότερο θα μπορούσε να λειτουργήσει σ’ ένα νεκροταφείο! Βέβαια το σκηνικό μας δεν είναι νεκροταφείο καθώς είναι κάπως πιο αφαιρετικό, αλλά έχεις την αίσθηση ότι είναι επικήδειοι και ότι κάποιος μιλάει για έναν νεκρό. Ο γνώμονας ήταν βασικά να σατιριστεί η ζωή και όχι ο θάνατος… Η ζωή του προσώπου που έχει πεθάνει, όπως και ο χαρακτήρας αυτού που εκφωνεί τον επικήδειο. Είναι διπλό δηλαδή το θέμα της σάτιρας στην περίπτωση των “Ραδικιών”!
Προσωπικά θα είμαι πολύ ευτυχισμένος αν ένας θεατής θυμηθεί σε μια δύσκολη στιγμή του έναν χαρακτήρα της παράστασης ή έστω μια ατάκα. Αυτή είναι και η μόνη μου φιλοδοξία!
Στην παράσταση ενσαρκώνεις δεκατρείς διαφορετικούς χαρακτήρες. Για ποιο λόγο επιλέχθηκε ο καθένας απ’ αυτούς και τι σκοπό εξυπηρετεί; Τι συναισθήματα σου βγάζει το κάθε “πνευματικό σου παιδί” κοιτώντας το από απόσταση;
Το δεκατρία ήταν ένας αριθμός όπως λέμε τυχερός ή άτυχος. Στα “Ραδίκια Ανάποδα” ταίριαζε και το δεκατρία! Είχαμε κάνει και την πρεμιέρα μας πέρυσι Τρίτη και 13 Μαρτίου! Έχουμε συμπληρώσει πάνω από χρόνο με την υπόθεση των “Ραδικιών” και υπάρχει μία μεγάλη γκάμα από χαρακτήρες: από πολύ λαϊκούς μέχρι λίγο πιο φευγάτους και λίγο πιο περίεργους! Δηλαδή, έχουμε από το Χάρο και ένα συγκλητικό μέχρι έναν κλέφτη και έναν ράπερ! Είναι πολλά επίσης και τα θέματα που σατιρίζονται, ο κάθε χαρακτήρας σατιρίζει και έναν κόσμο ολόκληρο καθώς είναι αντιπροσωπευτικά δείγματα της ελληνικής κοινωνίας. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που είναι περισσότερο χιουμοριστικοί, όπως ας πούμε ο συγκλητικός ή ο γιατρός που υπάρχουν στο έργο. Κάποιοι άλλοι είναι ίσως περισσότερο σκοτεινοί, άλλοι πιο σουρεαλιστικοί, αλλά σίγουρα δίνουν το στίγμα της παράστασης!
Ξεχωρίζεις για κάποιο λόγο έναν από τους χαρακτήρες;
Αρκετούς ξεχωρίζω! Ο καθένας για κάποιο λόγο υπάρχει σ’ αυτήν τη παράσταση. Ακόμα και κάποιοι που δεν λειτουργούν πολύ, ίσως είναι και απ’ τους πιο αγαπημένους μου… Δηλαδή, ένας όχι τόσο αστείος χαρακτήρας είναι ο δημόσιος υπάλληλος, όπου πάει ο ίδιος ο Χάρος να τον πάρει από το γραφείο του και μπλέκεται στη γραφειοκρατία μέχρι να μπορέσει να πάρει την ψυχή του! Αυτό είναι πολύ αγαπημένο σαν θέμα υποκριτικά, αλλά δεν λειτουργεί ίσως τόσο πολύ όσο π.χ. ο βλάχος ή ο μάγειρας που κάνω, αλλά σίγουρα ο καθένας έχει το δικό του λόγο ύπαρξης. Ακόμα και όταν δεν είναι πολύ αστείο, ίσως είναι ένα βήμα για τον επόμενο, για το πως θα λειτουργήσει ο επόμενος χαρακτήρας!
Η σάτιρα έχει το στοιχείο του μηδενισμού, αλλά τις περισσότερες φορές έχει το στοιχείο της αμφισβήτησης γι’ αυτό που μας συμβαίνει. Παίζουμε με το μυαλό του θεατή, σε αντίθεση με το δράμα που περισσότερο αγγίζει την ψυχή του…
Πόσο σημαντική είναι για σένα η επικοινωνία με το κοινό γενικότερα αλλά και σ’ αυτή την παράσταση, που δεν έχει και τόσο μεγάλη διαδραστικότητα λόγω της φύσης της…
Στην παράσταση προσπαθήσαμε σε κάποιους χαρακτήρες να υπάρχει το διαδραστικό στοιχείο με την έννοια ότι πολλές φορές κατεβαίνω κάτω και κάνω συμμέτοχο το κοινό σ’ αυτά που λέω, χαρακτηρίζοντάς τους πολλές φορές και λέγοντας “α, ήρθε κι ο φίλος σου ο τάδε”. Σε κάποια κομμάτια υπάρχει αυτό… Αλλά ξέχασα την ερώτηση! (γέλια).
Πόσο σημαντική είναι η επικοινωνία με το κοινό;
Πάντα στην κωμωδία είναι σημαντική η επικοινωνία με το κοινό – ακόμα κι όταν δεν υπάρχει αυτό το διαδραστικό στοιχείο – επειδή είναι άμεσα αναγνωρίσιμη και στο θεατή αλλά και στον ηθοποιό. Με άλλα λόγια, όταν ακούς το γέλιο κάτω από τη σκηνή σημαίνει ότι κάτι πάει καλά, όταν δεν το ακούς είναι ότι κάπου δεν τους έχεις, κάπου έχεις αποτύχει. Με αυτό θέλω να πω ότι τελικά το διαδραστικό στοιχείο πάντα είναι κομμάτι της κωμωδίας γιατί το κοινό είναι ο συμπαίκτης σου. Εδώ, επειδή είμαι ολομόναχος στη σκηνή, ο μεγάλος μου συμπαίκτης είναι ούτως ή άλλως το κοινό! Παίρνω την ανάσα του κι εγώ για να πάω παρακάτω! Νιώθω δηλαδή αν κάτι του αρέσει… Πολλές φορές η παράσταση διαφοροποιείται, ανάλογα με τις αντιδράσεις και κατά πόσο δεκτικοί είναι βέβαια οι θεατές…
Ο κόσμος έρχεται να σε βρει μετά την παράσταση; Λέει ότι τον εκφράζουν ίσως αυτά που λες;
Στο καμαρίνι έρχονται ελάχιστοι, πολλές φορές δεν έρχεται και κανείς. Ίσως νιώθουν ότι είμαι πάρα πολύ κουρασμένος, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν ισχύει και τόσο… Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά εμένα μου αρέσει αυτό! Μου αρέσει ακόμα και η απόσταση που κρατάει ο θεατής από την παράσταση, δηλαδή το να φύγει με την παράσταση και όχι με το πρόσωπο που παίζει στην παράσταση!
Το χιούμορ είναι ένα μέσο για να ξεχάσουμε τα προβλήματά μας, αλλά πολλές φορές να τα θυμόμαστε και πιο πολύ! Για μένα η σάτιρα δεν μας κάνει να ξεχνιόμαστε, αλλά να αγανακτούμε μέσα από το γέλιο!
Πάντως το κοινό δείχνει να αγαπά το έργο, γι’ αυτό και βρίσκεται στη δεύτερη χρονιά του…
Σίγουρα… Είναι μια παράσταση που και εγώ αγάπησα πολύ, δηλαδή είναι ίσως το αγαπημένο μου από τα πράγματα που έχω κάνει στο θέατρο. Πρώτη φορά αναμετριέμαι ολομόναχος πάνω στη σκηνή με ένα κείμενο. Έχω γράψει το κείμενο, οπότε από τη στιγμή που το ξεκίνησα μέχρι τώρα είναι πράγμα που το θεωρώ πολύ πολύ δικό μου… και πολύ αγαπημένο μου! Ουσιαστικά η παράσταση λειτουργεί από στόμα σε στόμα, δηλαδή δεν έχουμε ούτε τηλεοπτικά, ούτε ραδιοφωνικά σποτάκια. Μακάρι να είχαμε διαφήμιση! Ό, τι μαθαίνεται, μαθαίνεται μέσω του internet και του facebook. Είναι κάποιες προσπάθειες που κάναμε για να γνωστοποιήσουμε την παράστασή μας στο κοινό…
Από την πρεμιέρα μέχρι σήμερα, έχουν γίνει κάποιες αλλαγές ή κάποιες προσθήκες;
Ναι… Έχει αλλάξει ένας χαρακτήρας. Πέρυσι, μέσα στους δεκατρείς ήταν ένας ήρωας πολύ δημοφιλής στον κόσμο, σαν χαρακτήρας εννοώ. Ήταν πολύ δημοφιλής ηθοποιός στον κόσμο, αλλά πολύ μισητός στους συναδέλφους του. Ήταν ένας παλιο-χαρακτήρας ηθοποιού τέλος πάντων! Αυτό ήταν ένα χιούμορ λίγο δικό μας, εμάς των ηθοποιών. Όμως δεν πολύ-λειτουργούσε και έχω βάλει στη θέση του έναν Κρητικό, όπου λειτουργεί πολύ περισσότερο. Είναι πολύ περισσότεροι οι χαρακτήρες που είχα αρχικά γράψει και οι πρόβες που είχαμε ξεκινήσει ήταν με άλλους χαρακτήρες. Όμως στις πρόβες ένιωσα ποιός χαρακτήρας λειτουργεί, ποιος δεν μου βγαίνει και τόσο πολύ και άλλαξαν αρκετά πράγματα… Αν είχα πιο πολύ χρόνο θα άλλαζα και άλλους τώρα, αλλά η αλήθεια είναι ότι παράστασή μας τελειώνει την Κυριακή των Βαΐων!
Τελικά τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη σου κάνει την παράσταση επιτυχημένη; Υπάρχει «συνταγή»;
Όπως έλεγε ένας παλιός παραγωγός, υπάρχουν καλές παραστάσεις που κάνουν επιτυχία, καλές παραστάσεις που δεν κάνουν επιτυχία, κακές παραστάσεις που κάνουν επιτυχία και κακές που δεν κάνουν επιτυχία. Δηλαδή, δεν μπορείς να πιαστείς από πουθενά! Δεν υπάρχει συνταγή, δεν υπάρχει αυτό που λέμε σίγουρα πράγματα! Εικασίες κάνουμε όταν γράφουμε μια παράσταση, για το ποιο πράγμα θα λειτουργήσει, ποιο θα είναι αστείο και πολύ περισσότερο στην κωμωδία. Πολλά πράγματα που ίσως να μην τους δώσαμε και τόσο μεγάλη σημασία, λειτουργούν πολύ περισσότερο από κάποια άλλα που έχουν δουλευτεί πιο πολύ, που έχουν περισσότερο κόπο για να φτιαχτούν! Δεν ξέρεις ποιο πράγμα θα λειτουργήσει, αλλά αυτό που βλέπω είναι η παράσταση στο σύνολό της και νομίζω ότι η συγκεκριμένη παράσταση στο σύνολο της αφήνει μια όμορφη αίσθηση… Ο θεατής που έρχεται νομίζω ότι την ευχαριστιέται και αυτό για μένα ήταν το ζητούμενο. Έχω δώσει πολλή αγάπη για να επιτευχθεί αυτό, έκανα την προσπάθειά μου και από ‘κει και πέρα αυτό το πράγμα λειτουργεί ή δεν λειτουργεί. Απλώς ήθελα να είμαι έντιμος σε αυτό που κάνω. Όσο μπορούσα…! (γέλια).
Αν δεν κάνω λάθος, είναι η πρώτη φορά που κλήθηκες να παίξεις κωμικούς μονολόγους στα πλαίσια ενός ολοκληρωμένου έργου και όχι π.χ. στο σώμα μιας επιθεώρησης…
Ναι, ή επιθεώρησης ή κωμωδίας… Άλλο πράγμα μια κωμωδία όπου έχεις να κάνεις με ένα ρόλο, ίσως δύο και τρεις αν κληθείς να κάνεις πολλαπλούς ρόλους σε μια παράσταση, αλλά είναι τελείως διαφορετικό να είσαι ολομόναχος από το να έχεις συναδέλφους. Και έχω, δόξα τω θεώ, συνεργαστεί με πολύ σπουδαίους συναδέλφους στην κωμωδία! Αλλά είναι η πρώτη φορά που αναμετριέμαι σε αυτό το κομμάτι ολομόναχος.
Επειδή φέτος είμαι ολομόναχος στη σκηνή, ο μεγάλος μου συμπαίκτης είναι το κοινό! Παίρνω την ανάσα του για να πάω παρακάτω!
Σου φάνηκε μεγάλη πρόκληση στην αρχή και πόσο σε βοήθησε η συμμετοχή του Βλαδίμηρου Κυριακίδη που έχει υπογράψει ανάλογα έργα;
Ήταν όντως κάτι πολύ δύσκολο… Η κωμωδία είναι μια μεγάλη βεντάλια. Ξεκινάει από τη σάτιρα και φτάνει μέχρι το stand up comedy. Υπάρχουν πολλές κατηγορίες. Από το παράλογο και το γκροτέσκο μέχρι το τελείως σουρεαλιστικό. Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης γνωρίζει πάρα πολύ καλά το είδος και χάρηκα που συνεργαστήκαμε. Φώτισε τους μονολόγους από γωνίες που εγώ δεν είχα σκεφτεί και η διαδικασία των προβών μας ήταν ένας μήνας γεμάτος! Το καλό είναι ότι ήξερα τα κείμενα, γιατί είχα μπει στη διαδικασία της εκμάθησης νωρίτερα… Αυτός ο περιορισμένος χρόνος για μια τέτοια παράσταση, ο μήνας αυτός ήταν πάρα πολύ δημιουργικός και έντονος! Θα θυμάμαι όλη αυτή την περίοδο των προβών με πολλή αγάπη…
Στην εποχή μας πόσο δύσκολο πιστεύεις ότι είναι για έναν κωμικό να ξεπεράσει την προσωπική του αγανάκτηση και να προσφέρει κάτι ωφέλιμο στο κοινό, χωρίς να πέσει σε ένα μηδενισμό απέναντι σε όλους και σε όλα;
Πολλές φορές η σάτιρα έχει αυτό το στοιχείο του μηδενισμού, αλλά τις περισσότερες έχει το στοιχείο της αμφισβήτησης γι’ αυτό που μας συμβαίνει. Παίζουμε με το μυαλό του θεατή, σε αντίθεση με το δράμα που περισσότερο αγγίζει την ψυχή του… Εμείς ανατρέπουμε τις αντιλήψεις που έχει για κάτι και από εκεί βγαίνει και το αστείο! Ο μηχανισμός του αστείου είναι η ανατροπή, το παράλογο, το παράδοξο που υπάρχει! Ουσιαστικά σε μια εποχή πολύ δύσκολη βλέπουμε τα θέματα, αλλά τα βλέμματα των ανθρώπων έχουν σκοτεινιάσει πάρα πολύ, επειδή ζούμε αυτό που ζούμε… Δύσκολα κάποιος άνθρωπος και λόγω των οικονομικών βγαίνει από το σπίτι του. Εμείς έχουμε ένα πολύ φθηνό εισιτήριο στα 12 ευρώ και από ‘κει και πέρα υπάρχουν και προσφορές που μπορεί και πολύ πιο φθηνά να έρθει στην παράστασή μας, αλλά είναι πολύ δύσκολο πια το να βγει ένας άνθρωπος να ξοδέψει τα 12, τα 24 ευρώ αν είναι δύο άτομα ή πολύ παραπάνω αν πρόκειται για μια οικογένεια. Νομίζω όμως ότι γίνονται πολλές προσπάθειες και θεωρώ ότι προς τα εκεί πρέπει να πάμε, δηλαδή όσο μπορούμε να φωτίσουμε και να χρωματίσουμε και τις ζωές μας και τις ζωές των θεατών μας. Προσωπικά, θα είμαι πολύ ευτυχής αν φεύγοντας ένας θεατής, θυμηθεί σε μια δύσκολη στιγμή του έναν χαρακτήρα ή έστω μια ατάκα. Αυτή είναι και η μόνη μου φιλοδοξία!
Άρα πιστεύεις ότι το χιούμορ είναι ένα μέσο για να ξεχάσουμε τα προβλήματά μας…
Να τα ξεχάσουμε, αλλά και πολλές φορές να τα θυμόμαστε και πιο πολύ! Αυτός είναι και ο ρόλος της σάτιρας… Για μένα η σάτιρα δεν μας κάνει να ξεχνιόμαστε, μας κάνει να αγανακτούμε μέσα από το γέλιο! Να βλέπουμε λίγο πιο βαθιά τα πράγματα… Πιστεύω πολύ περισσότερο στη σάτιρα από μια απλή φάρσα, από μια κωμωδία! Κι αυτό είναι μια μεγάλη υπόθεση… Να περάσεις ναι μεν δύο ώρες ευχάριστα και να ξεχάσεις όλα σου τα προβλήματα, αλλά νομίζω ότι η σάτιρα είναι πολύ πιο ουσιαστική στη λειτουργία της σε εποχές σαν αυτές που ζούμε…
Στην καθημερινή σου ζωή τι είναι αυτό που σε κάνει να γελάς; Πού καταφεύγεις όταν έχεις προβλήματα; Στο χιούμορ ίσως;
Πολλές φορές, αν και δεν είμαι άνθρωπος που γελάω πολύ εύκολα. Όταν βρω ένα θέμα για το οποίο θα γράψω είμαι ίσως ο πρώτος που θα γελάσει μ’ αυτό! Βλέπω επίσης ταινίες πολλές, κωμωδίες και όχι μόνο για ενημέρωση αλλά και για ψυχαγωγία. Μου αρέσουν και οι δικοί μας μεγάλοι κωμικοί, αλλά και οι ξένοι… Από τους κλασικούς του βωβού κινηματογράφου μέχρι τις μέρες μας! Δόξα τω θεώ, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που με κάνουν να γελάω και που ευχαριστιέμαι να τους βλέπω, αλλά και άνθρωποι που κάνω παρέα. Προσπαθούμε να είμαστε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα…! (γέλια).
Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης γνωρίζει πάρα πολύ καλά το είδος και χάρηκα που συνεργαστήκαμε! Φώτισε τους μονολόγους από γωνίες που εγώ δεν είχα σκεφτεί και η διαδικασία των προβών μας ήταν ένας μήνας γεμάτος, πάρα πολύ δημιουργικός και έντονος!
Από όλες σου τις συνεργασίες θα ξεχώριζες κάποια;
Απ’ όλες τις συνεργασίες μου ξεχωρίζω κάποιες. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μία συνεργασία από όλους τους ανθρώπους με τους οποίους έχω συνεργαστεί, έχω αγαπήσει και με έχουν αγαπήσει μέσα από τη δουλειά. Οι περισσότερές μου φιλίες έχουν προκύψει μέσα από τη δουλειά γιατί είναι ένας μικρόκοσμος πολύ μεγάλος ο μικρόκοσμος του θεάτρου! Προσπαθώ μέσα από όλες μου τις συνεργασίες να κρατάω ένα απόσταγμα και πιστεύω ότι οι περισσότερες συνεργασίες μου ήταν όμορφες. Έχω κάνει φίλους όπως είναι ο Πέτρος Φιλιππίδης, η Άννα Κουρή, ο Πέτρος Ορκόπουλος, ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης. Έχουν μείνει φιλίες, οι οποίες συγχρόνως κρατάνε γερά!
Υπάρχουν κάποια μελλοντικά σχέδια για το θέατρο ή ίσως την τηλεόραση, ακόμα και με αυτές τις συνθήκες;
Για την τηλεόραση όχι… Έχουν περιοριστεί πάρα πολύ οι δουλειές για όλους μας. Έχω μια μεγάλη απουσία από την τηλεόραση – εκτός ίσως από κάποια μικρά guest – αλλά η απουσία μου κρατάει σχεδόν δώδεκα – δεκατρία χρόνια. Μου λείπει γιατί μου αρέσει η διαδικασία της δουλειάς στην τηλεόραση. Θα ξεχώριζα τους “Διαπλεκόμενους” που κάναμε με τον Πέτρο Φιλιππίδη, τον Γιώργο Λέφα και τον Λάκη Μπέλλο στο Star. Ήταν κάτι δικό μας γιατί γράφαμε, παίζαμε και κάναμε ό,τι θέλαμε! Νομίζω ότι αυτή η ελευθερία ήταν αυτό που μας έδινε ώθηση να τρελαθούμε με αυτή τη δουλειά! Άλλα σχέδια δεν ξέρω ακόμα, για το καλοκαίρι κάτι συζητάω αλλά είναι σε πολύ ανοιχτά επίπεδα όλα!
INFO:
*Ο Γιώργος Γαλίτης παίζει στην παράσταση “Τα Ραδίκια Ανάποδα” κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις στις 21:15 στο Θέατρο Ζίνα
