Θέατρο|Συνέντευξη Γιάννης Ζουγανέλης: «Δεν θέλω να είμαι τέλειος, θέλω να είμαι ατελής. Νομίζω ότι το τέλειο είναι μόνο ο θάνατος!»

Έτσι και ο Γιάννης Ζουγανέλης! Μετράει επιτυχίες και χρόνια δημιουργίας στο Θέατρο, την Μουσική και σε άλλα τόσο που τον έφεραν ως εδώ. Πάνω απ’ όλα όμως μετράει τις εμπειρίες του, δεν σταματά να ‘’ψάχνεται’’, να σκέφτεται, να βλέπει καθαρά τα πράγματα και να ψάχνει πάντα την αλήθεια όπως λέει και ο ίδιος, χωρίς να προσπαθεί να γίνει τέλειος. Δεν υπάρχει τελειότητα λέει…

Το Θέατρο Χώρα είναι το δεύτερο σπίτι του τρία χρόνια τώρα. Πριν μερικές εβδομάδες λοιπόν, βρεθήκαμε εκεί, στο καμαρίνι του, για να τα πούμε. Και κάπου εκεί πριν πατήσω το Rec για την εγγραφή, πιάσαμε μια συζήτηση για αυτή την έρμη νέα γενιά που τόσα έχει ακούσει και έχει δει…

…δηλαδή πως είναι πια αυτή η πολυπόθητη νέα γενιά; Εσείς έρχεστε σε επαφή με νέους ανθρώπους. Τι βλέπετε;

Η νέα γενιά είναι ιδιαίτερη, έχει κριτική ματιά, έχει όνειρα και αμφισβητεί όσα βλέπει. Έχω συναντήσει ανθρώπους που μπαίνουν με φόρα μέσα στην ζωή τους με στόχο και χαμόγελο. Το μόνο που συμβαίνει στην γενιά αυτή είναι ότι έχει μασήσει το παραμύθι της λογικής που λέει ότι είναι μια ‘’χαμένη γενιά’’. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προβοκάτσια να λες για παιδιά που έχουν το μέλλον μπροστά τους ότι είναι σε μια χαμένη ή αδικημένη γενιά. Αυτό κάνει τα φτερά που αρχίζουν να σκάνε να μαζεύονται και να μην ανοίγουν ποτέ για να πετάξουν. Η Ελλάδα είναι ένας τόπος που δίνει χώρο, και το λέω λόγο τον κλιματολογικών συνθηκών. Ο ήλιος βοηθάει την έμπνευση γιατί είναι το στοιχείο της ενέργειάς μας. Το πρόβλημα με την νέα γενιά είναι ότι λόγο των καταστάσεων που ζούμε και με τον τρόπο που επικοινωνείτε η μιζέρια, δεν παίρνει τις πρωτοβουλίες που θα έπρεπε να πάρει. Αυτή την κρίση αντιλαμβάνομαι εγώ, όντας βέβαια πάντα υποκλινόμενος στη νεότητα. Προσωπικά, πιστεύω πάρα πολύ στο παρόν. Το αύριο είναι ένα άλλοθι που χρησιμοποίησε η πολιτική. Μας έλεγαν αύριο θα είναι καλύτερα τα πράγματα, θα έχουμε ένα λαμπρό αύριο, μας περιμένουν καλύτερες μέρες και άλλα τέτοια, αλλά… δεν ήρθανε ποτέ αυτές οι μέρες!

Με την κόρη μου μεγαλώσαμε μαζί. Είναι ένα εξαιρετικό παιδί και δεν ένιωσα ποτέ ότι είναι ιδιοκτησία μου επειδή είναι παιδί μου. Εμμέσως βοήθησα για να μπορέσει να ανοίξει τα φτερά της.

…και πως θα ξεφύγουμε από όλα αυτά;

Με την ποίηση. Και το εννοώ ως εξής… η ποίηση γεννιέται στην καθημερινότητά μας. Πρέπει να κάνουμε την καθημερινότητά μας ποιητική! Και επειδή σκέφτομαι και μιλώ μόνο ελληνικά, η ποίηση ξεκινάει από το ποιώ, από το δημιουργώ! Ο νέος άνθρωπος πρέπει να αξιώνεται με το τίμημα όλων των καταστάσεων που η ζωή επιτρέπει. Και αυτό θα συμβεί και με την ύλη. Πολλές φορές λέμε ‘’έλα μωρέ δεν βαριέσαι ένα πιάτο φαί μας φτάνει’’… εγώ λοιπόν δεν πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι γεννημένος για αυτό μόνο. Ο άνθρωπος είναι γεννημένος για την αφθονία! Πρέπει να απαιτεί και να προσπαθεί να τα έχει όλα.

Κάπως έτσι λοιπόν θα πρέπει να λειτουργήσει η γενιά μου;

Νομίζω ότι πρέπει να μάθει να απαιτεί, να γίνει λίγο πιο αγωνιστική. Νιώθω ότι έχει μπει σε μια έλλειψη ιδεολογίας γιατί προδόθηκε από τις υποτιθέμενες προοδευτικές ιδεολογίες που υπήρχαν. Μακάρι η πρόοδος να ήταν συνυφασμένη με την Αριστερά, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Και αυτό δεν το λέω ως Δεξιός αλλά ως Αριστερός. Προδόθηκαν από τους ίδιους τους γονείς τους. Βλέπεις παιδιά που αμφισβητούνται από τους ίδιους τους τους γονείς λόγω έλλειψης πολιτισμού. Υπάρχει έλλειψη πολιτισμού σε αυτή τη χώρα…

Σε αυτό όμως φταίει η δική σας γενιά…

Βεβαίως! Θα σας πω πρώτα τα θετικά της δικής μου γενιάς γιατί μέσα από αυτά θα καταλάβετε που υπολήπτετε η δική σας γενιά, και το λέω με πολύ ταπεινότητα και αγάπη. Υπήρχε παλιότερα μια διάθεση για να παλέψουμε για την Ελευθερία. Υπήρχε η τάση να μην αναμασάμε τα ίδια πράγματα, και στην Τέχνη και στην καθημερινότητα. Ξεφύγαμε από την συντηρητικότητα σαν δομή σκέψης. Υπήρξε ουσιαστική σεξουαλική απελευθέρωση στην γενιά μου. Δηλαδή αποδεχτήκαμε τις ιδιαιτερότητες, συνυπάρξαμε με τους ανθρώπους που μπορεί να θεωρούνται διαφορετικοί. Σεβαστήκαμε την όποια διαφορετικότητα και καταλάβαμε ότι δεν γίνεται ας πούμε εγώ να είμαι ελεύθερος και εσύ να μην είσαι. Συνειδητοποιήσαμε ότι πρέπει να είμαστε όλοι ελεύθεροι και το διεκδικήσαμε προσπαθώντας να αλλάξουμε την Κοινωνία. Αγωνιστήκαμε για τις Τέχνες. Προσπαθήσαμε να αποδείξουμε ότι μπορείς να ακούσεις και τον Καζαντζίδη, και τους Beatles, και τον James Brown αλλά και την Μαρία Κάλλας. Το καλό και το ποιοτικό υπάρχει παντού. Προσπαθούσαμε να σπάσουμε τα δόγματα.

Και πως φτάσαμε ως εδώ;

Τα ισοπεδώσαμε όλα. Υπάρχει μια ισοπέδωση των πάντων, ειδικά στην Τέχνη. Η γενιά του Πολυτεχνείου της οποίας είμαι μέλος δεν θα πρέπει να αφορίζεται σήμερα όπως γίνεται. Απλά βγήκαν όλα αυτά το “βρωμό-Πασόκια” και άλλοι τόσοι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς που φάγανε, ήπιανε, κλέψανε και κάνανε όσα κάνανε, με αποτέλεσμα να προδώσουν για χάρη του βολέματος τα ιδεώδη της γενιάς μας. Πρέπει να υπάρχει αυστηρότητα και στόχος στις ζωές μας, κάτι που δεν υπάρχει σήμερα. Ζούμε παθητικά.

Βλέπεις παιδιά που αμφισβητούνται από τους ίδιους τους τους γονείς λόγω έλλειψης πολιτισμού. Υπάρχει έλλειψη πολιτισμού σε αυτή τη χώρα.

Κοινωνικά λοιπόν δεν πάμε καλά. Σεξουαλικά πως μας βρίσκετε;

Αυτό αναλύουμε εδώ και τρία χρόνια στο Θέατρο Χώρα, και μάλιστα με πολύ ελεύθερο τρόπο. Πρόκειται για ένα σοφό έργο που έγραψε η Δήμητρα Παπαδοπούλου και το εξελίξαμε μέσα από την διαδικασία αυτών των τριών χρόνο που το επικοινωνούμε με τον κόσμο. Το παν λοιπόν έχω να σου πω ότι είναι η ζωή, οπότε η Τέχνη, όσο πιο κοντά είναι στην ζωή είναι καλύτερη Τέχνη. Αυτό καταφέρνει η Δήμητρα εδώ, και με πολύ σοφία αναλύει ένα ζευγάρι που σε αυτή την μίζερη περίοδο και μέσα σε μια δυστυχώς απόλυτα φαλλοκρατική και σεξιστική κοινωνία, κάτι που δεν τιμά καθόλου τους άντρες, χάνει την σεξουαλική του λίμπιντο. Η λογική του άντρα αυτού δεν του επιτρέπει κάτι τέτοιο, αλλά από την άλλη δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Επιπλέον χαρακτηρίζω το έργο σοφό, γιατί γελάς με ευχαρίστηση με πράγματα που κανονικά θα έπρεπε να κλαις. Άλλωστε, η συγκίνηση και η σύσπαση που δημιουργείται από το σώμα μας για το γέλιο ή το κλάμα είναι πολύ συναφείς λειτουργίες. Εγώ λοιπόν ως άνθρωπος που κουβαλάει πολλά συμπλέγματα, μελετούσα από μικρός την ψυχή και τον άνθρωπο διαβάζοντας Φρόιντ και Ερίχ Φρομ. Οπότε με βρήκε έτοιμο το έργο, αφού υποδύομαι τον σεξολόγο-ψυχολόγο που βοηθάει το ζευγάρι αυτό. Ωστόσο μέσα από την παράσταση, νιώθω ότι τελικά μπαίνω εγώ μέσα σε μια διαδικασία ψυχοθεραπείας.

Γενικά δεν συμβαίνει αυτό στους ηθοποιούς; Κάνετε ψυχοθεραπεία υποκρινόμενοι κάτι άλλο!

Η υποκριτική πρέπει να σου πω ότι είναι μια τέχνη που δεν έχει καθόλου υποκρισία. Θεωρώ ότι ο όρος ηθοποιός είναι ένας αδόκιμος όρος για μένα, και υπάρχει μόνο στην Ελλάδα. Ηθοποιός μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε που μπορεί να αγαπάει αυτό που κάνει και να το κάνει σωστά, καθώς τότε θα ποιεί ήθος, όπως σημαίνει και η λέξη αυτή. Εγώ λοιπόν υπηρετώ την αλήθεια. Ενώ μισώ την πραγματικότητα, λατρεύω την αλήθεια. Μόνο με την αλήθεια μπορεί κανείς να γίνει ποιητής μέσα στην καθημερινότητά του. Αυτό που λέγαμε και νωρίτερα ότι πρέπει να πετύχουμε…

Θα συνεχίσετε να αναλύεται την σεξουαλικότητα των ηρώων σας;

Δεν μπορώ να το ξαναπαίξω για τέταρτη χρονιά. Έχω εξαντληθεί επειδή το ζω πολύ έντονα όλα αυτά τα τρία χρόνια. Πολλές φορές μάλιστα μου έρχονται τα περσινά λόγια και μπερδεύω τα κείμενα, επειδή το έργο και οι χαρακτήρες έχουν αλλάξει φέτος. Θα παίζουμε στο Θέατρο Χώρα μέχρι την Κυριακή των Βαΐων και από την δεύτερη μέρα του Πάσχα θα είμαστε στο Θέατρο Εγνατία στην Θεσσαλονίκη για λίγες παραστάσεις. Αμέσως μετά θα κάνουμε μια μικρή καλοκαιρινή περιοδεία στην Ελλάδα γιατί είμαι υποχρεωμένος απέναντι στην Δήμητρα και όλους του συντελεστές της παράστασης, να δείξουμε αυτό το έργο και στους ανθρώπους της Περιφέρειας που θέλουν να το δουν.

Βγήκαν όλα αυτά τα «βρωμό-Πασόκια» και άλλοι τόσοι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς που φάγανε, ήπιανε, κλέψανε και κάνανε όσα κάνανε, με αποτέλεσμα να προδώσουν για χάρη του βολέματος τα ιδεώδη της γενιάς μας.

Παράλληλα βέβαια με όλα αυτά, έτρεχε και το μουσικό σας πρόγραμμα στην Ακτή Πειραιώς.

Βεβαίως. Είμαι χρόνια εκεί. Είχαμε αρχικά 30 κανονισμένες παραστάσεις με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη και μάλιστα κάναμε και 4 περισσότερες απ’ ότι είχαμε αρχικά συμφωνήσει. Γράφτηκε ότι σταμάτησε η συνεργασία μας αλλά απλά τελείωσε γιατί αυτό είχαμε κανονίσει εξαρχής. Δεν συνέβη τίποτα άλλο. Έπειτα ξεκινήσαμε μια καινούργια συνεργασία με τον Αντώνη Κρόμπα, έναν εξαιρετικό ηθοποιό, και βέβαια τους εκλεκτούς συνεργάτες μου, τον Μπάμπη Στόκα, τον Λάκη Παπαδόπουλο, ο Νίκος Ζιώγαλας και άλλα νέα παιδιά! Τελειώσαμε και με αυτή την παράσταση πριν μερικές εβδομάδες.

Που νιώθετε πιο άνετα; Σε μια μουσική ή σε μια θεατρική σκηνή;

Πρόκειται για εντελώς διαφορετικά πράγματα. Το Θέατρο είναι πιο λογικό από πάσης απόψεως. Είναι ένας χώρος που δεν μπορείς να τον ζήσεις και να τον συμμεριστείς αν δεν έχεις παιδεία. Αντίθετα, στον άλλο χώρο δεν υπάρχει παιδεία. Εκεί πρέπει να είσαι πολύ αυστηρός ώστε να καταφέρεις να πάρεις την μπαγκέτα και να ορίσεις όσα εσύ θέλεις για την δουλειά σου. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που κανονίζει μόνος του τις δουλειές του και μάλιστα μένω χρόνια σε ότι κλείσω. Είμαι έξι χρόνια στην Ακτή, νωρίτερα έκανα δέκα χρόνια το ‘’Αχ Μαρία’’. Τώρα από εδώ και πέρα δεν ξέρω τι μπορεί να κάνω, γιατί άλλαξαν πραγματικά τα πράγματα. Πλέον ως καλλιτέχνες δουλεύουμε για το Δημόσιο. Έχει τύχει να δουλέψουμε με γεμάτο μαγαζί και να μην πάρουμε μεροκάματο. Με 23% ΦΠΑ, 20% κόστος, 20% το προσωπικό και άλλα τόσα έξοδα, είναι γελοίο να κάθεσαι και να δουλεύεις έτσι. Άσε που στο τέλος αναγκάζεσαι να έχεις και ανεβασμένες τις τιμές.

Πως διαχειρίζεστε αυτούς τους δύο εντελώς διαφορετικούς χώρους;

Έχω πραγματικά δισυποστασία. Δεν μεταφέρω τίποτα όλα αυτά τα χρόνια από την μια δουλειά στην άλλη. Φεύγω από το Θέατρο και είμαι ένας άλλος άνθρωπος στις μουσικές σκηνές. Το μόνο που ενδέχεται να μεταφέρω είναι η εμπειρία, η άνεση πάνω στην σκηνή, και ο σεβασμός που έχω πάντα στον αποδέκτη…

Είναι διαφορετικό και το κοινό φαντάζομαι…

Καταρχήν, δεν χρησιμοποιώ ποτέ τον όρο ‘’κοινό’’. Δεν θεωρώ ότι έχουμε τίποτα κοινό μεταξύ μας με τον θεατή. Αντιμετωπίζω τους ανθρώπους σαν μια ξεχωριστή προσωπικότητα και ποτέ σαν μάζα. Δεν μπορώ την μαζικότητα, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, το μαζικό κίνημα. Δεν πιστεύω σε όλα αυτά γιατί όσες φορές υπήρξε μαζικότητα υπήρξε μόνο και μόνο για να υπηρετήσει τους όρους που καταλήγουν σε –ισμός, όπως ο Φασισμός. Και σας ξαναλέω, δεν μιλώ από τα Δεξιά. Σιχαίνομαι την συντηρητικότητα. Ο κόσμος σίγουρα είναι διαφορετικός γιατί όταν έρχεται να ακούσει μουσική είναι πιο χαλαρός, πίνει το ποτό του, μιλάει με τους φίλους του, κάνει ότι θέλει. Στο θέατρο έρχεται με άλλου είδους αποδοχή.

Έχω τρομερή πίκρα από τον τρόπο που αντιμετωπίζομαι από τους παραγωγούς του ραδιοφώνου. Σκέψου ότι έχω 40 χρόνια θητείας και έχω κάνει 65 δίσκους. Παίζουν υπερ-ελάχιστα από αυτά.

Σχετικά όμως με την μαζικότητα που αναφέρατε, ζούμε στην εποχή των μαζών…

Δυστυχώς αυτό είναι αλήθεια. Γι αυτό σιχαίνομαι και την Παγκοσμιοποίηση. Είναι ότι πιο αφοπλιστικό έχει συμβεί στον άνθρωπο. Μας παίρνει όλα μας τα “όπλα” και μας κάνει μάζα. Το ίδιο συμβαίνει και με το Lifestyle. Πρόκειται για μαζικές λογικές. Σκεφτείτε ότι μπήκαμε στην διαδικασία των μοντέλων. Να γινόμαστε όλοι ίδιοι μεταξύ μας. Να παίρνουνε σε όλες τις δουλειές ανθρώπους-μοντέλα, είτε για να προωθήσουνε δουλειές, είτε για να διαφημίσουνε υλικά. Χάθηκε η ομορφιά και η ιδιαιτερότητα και αυτό αφορά όλα τα φύλα. Δεν υπάρχουνε προσωπικότητες. Υπάρχει μόνο εικόνα.

Στην μουσική σας “πλευρά” τώρα, δώσατε ένα καινούργιο κομμάτι στην κόρη σας για την νέα της δουλειά. Το “Βαλς για ένα φιλί”.

Σπάνια γράφω για την κόρη μου! Αλλά τελικά είναι το καλύτερο τραγούδι το δικό μου απ’ όσα έχει πει (γελάει). Αστειεύομαι φυσικά γιατί ο νέος της δίσκος είναι πραγματικά μια πολύ αξιόλογη δουλειά. Εγώ με την κόρη μου μεγαλώσαμε μαζί. Την έκανα στα 26 μου και αυτή τώρα είναι 29. Είναι σαν να μεγαλώσαμε λοιπόν παρέα. Είναι ένα εξαιρετικό παιδί και δεν ένιωσα ποτέ ότι είναι ιδιοκτησία μου επειδή είναι παιδί μου. Εμμέσως βοήθησα για να μπορέσει να ανοίξει τα φτερά της. Ότι έκανε το έκανε μόνη της. Επειδή μικρός πέρασα πολύ μεγάλες φτώχιες και ισορροπούσαμε δύσκολα, μου έδειξαν οι δικοί μου έναν τέτοιο δρόμο ώστε πάντοτε να έχω αυτόνομες ιδέες και να προχωράω μόνος μου. Έτσι μεγάλωσα και την κόρη μου. Την Ελεωνόρα την είχα μαζί μου στο Θέατρο, στα στούντιο, στις πρόβες μου… μεγάλωσε μέσα σε αυτά. Ηχογράφησε το πρώτη της τραγούδι σε ηλικία τριών χρόνων. Δεν μιλάω ωστόσο σαν να είναι ιδιοκτησία μου ποτέ γι αυτήν. Της έδωσα τώρα αυτό το κομμάτι για τον νέο της δίσκο με τους στίχους της Σάννυ Μπαλτσή, και έχουμε τραγουδήσει και μαζί ένα τραγούδι στον τελευταίο δικό μου δίσκο που έγραψε τους στίχους ο Αντώνης Ανδρικάκης, με τίτλο “Να φυλάγεσαι”.

Πείτε μου και για αυτόν τον δίσκο…

Είναι ένας δίσκος που έχει 18 τραγούδια, αλλά δυστυχώς επικοινωνήθηκε μόνο το ένα από αυτά. Έχω τρομερή πίκρα από τον τρόπο που αντιμετωπίζομαι από τους παραγωγούς του ραδιοφώνου. Σκέψου ότι έχω 40 χρόνια θητείας και έχω κάνει 65 δίσκους. Παίζουν υπερ-ελάχιστα από αυτά. Ποιος κρίνει αν αυτό που κάνω στην μουσική είναι καλό ή κακό σε σχέση με αυτά τα 20-30 τραγούδια που παίζονται συνέχεια και συνέχεια. Βέβαια κι εγώ δεν παρακαλάω και κανέναν. Είμαι αυτοδύναμος και δεν μπαίνω στην διαδικασία να το κυνηγήσω. Και το λέω γιατί ξέρω πως ότι και να κάνουν τα ραδιόφωνα και οι παραγωγοί, άμα θέλει ο κόσμος να μάθει την δουλειά κάποιου μπορεί να την ανακαλύψει με τόση υπερ-πληθώρα πληροφοριών. Και τα λέω πιο εύκολα τώρα αυτά, γιατί δεν μπορώ να κατηγορηθώ καθώς δεν υπάρχουν πλέον χρήματα σε αυτό το πράγμα. Σήμερα στην δισκογραφία όχι απλά δεν βγάζεις χρήματα, αλλά αντίθετα βάζεις χρήμα! Τουλάχιστον παίζουν την κόρη μου… (γελάει)

Εγώ υπηρετώ την αλήθεια. Ενώ μισώ την πραγματικότητα, λατρεύω την αλήθεια. Μόνο με την αλήθεια μπορεί κανείς να γίνει ποιητής μέσα στην καθημερινότητά του.

Ωστόσο συνεχίζετε ακούραστα στην δισκογραφία!

Βεβαίως! Κάνω τώρα έναν καινούργιο δίσκο με 14 τραγούδια. Είναι πολυμετοχικός, με στίχους του Κ.Χ. Μύρη. Τραγουδάνε εκεί μετά από πολλά χρόνια η γυναίκα μου, η Ισιδώρα Σιδέρη, ο Λάκης Λαζόπουλος, ο Καρελλάς, ο Στόκας, ο Παπαδόπουλος, ο Ζιώγαλας εγώ και πολλοί ακόμη.

Μετά λοιπόν από όλους αυτούς τους δίσκους, τις συναυλίες, τις παραστάσεις και τα τόσα διαφορετικά πράγματα που κάνετε, πως νομίζετε ότι σας έχει ο κόσμος μέσα στον μυαλό του;

Σαν άνθρωπο. Την ψυχή μου θέλω να κρατάνε. Και νομίζω ότι αυτό τελικά γίνεται. Έχω κάνει πάρα πολλά πράγματα, δεν ξέρω αν είναι καλά ή κακά. Μου λένε συχνά για το βιογραφικό μου. Δεν έχει καμία σημασία αν δεν έχει αντανάκλαση στο βίωμα. Αυτό με ενδιαφέρει, παλεύω για τον βίο και την καθημερινότητα. Παλεύω για την ισότητα των ανθρώπων, για την παιδεία και για τις αξίες μας. Ασχολούμαι θεσμικά με τον κοινωνικό ρατσισμό, αλλά δεν μπορώ να τα βγάζω όλα αυτά προς τα έξω γιατί είναι σαν να εκμεταλλεύομαι την ανιδιοτέλεια μου και αυτό δεν είναι κάτι που πουλιέται αλλά κάτι που χαρίζεται. Είμαι λίγο πολυτελέστερος. Όρισα την ζωή μου έτσι ώστε να μπορώ να επιλέγω. Έχω κάνει πάρα πολλά λάθη αποκαλούμενος τον βιοπορισμό. Και φυσικά δεν απαρνούμαι τα λάθη αυτά. Είμαι και τα λάθη μου, γιατί είναι δικά μου, είμαι εγώ. Όπως συμβαίνει και σε κάθε άνθρωπο. Και βέβαια δεν θέλω να είμαι τέλειος, θέλω να είμαι ατελής. Νομίζω ότι το τέλειο είναι μόνο ο θάνατος…

Info

-O πολυτελέστερος λοιπόν Γιάννης Ζουγανέλης πρωταγωνιστεί μαζί με την Τζόυς Ευείδη και τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση στην παράσταση της Δήμητρας Παπαδοπούλου “Η Σεξουαλική ζωή του Κου και της Κας Παπαχαραλάμπους” που ανεβαίνει και φέτος στο Θέατρο Χώρα. Προλάβετε τις τελευταίες παραστάσεις τους από την Τετάρτη 24 μέχρι την Κυριακή 28 Απριλίου.

Η ίδια παράσταση, στις 6 Μαΐου, κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Εγνατία στην Θεσσαλονίκη, ενώ στη συνέχεια θα περιοδεύσει στα θερινά Θέατρα της Ελλάδας.

-Μουσικά, ετοιμάζει τον νέο του δίσκο ενώ θα κάνει και κάποιες καλοκαιρινές συναυλίες μαζί με τους συνεργάτες του.

Συνέντευξη: Τάσος Μπιμπισίδης

Φωτογράφηση: Νίκος Αντωνάκης