Παρακολουθώντας ζωντανά ένα συγκρότημα, ένα καλλιτέχνη ή μια σύζευξη μουσικών είναι η μόνη οδός να καταλάβει κανείς τι πραγματικά σημαίνει μουσική γι’αυτό. Το γενικόλογο αυτό αξίωμα αν το εφαρμόσει κανείς στην περίπτωση των Therion ανακαλύπτουμε ότι μουσική σημαίνει θεατρικότητα, πάθος, φιλία, καλή διάθεση, πλάκες, επαγγελματισμός, τεχνική, αγάπη για αυτό που κάνεις, αποκούμπι για δύσκολες ώρες, τρέλα και πάρα πολλά ακόμα που οι λέξεις δεν αποτυπώνουν.
Antalgia: Πολύ καλή σκηνική παρουσία για τον λίγο χρόνο που τους δόθηκε και παρότι ο πληκτράς απουσίαζε από τη σκηνή. Η μπάντα δεν φαινόταν δεμένη, αλλά είχε φιλότιμο και κέρδισε επάξια το χειροκρότημα ενός κοινού που στην συντριπτική τους πλειοψηφία τους αγνοούσε με τη γνωστή τακτική του να παίζουν πιο αργά τραγούδια στην αρχή αυξάνοντας το tempo κομμάτι το κομμάτι για να κορυφώσουν με το “Invisible Mechanism”. Το γεγονός ότι παρότι έχοντας ένα και μόνο δίσκο, αυτοχρηματοδοτούμενο μάλιστα, έγιναν προσωπική επιλογή των Therion για να ανοίγουν της συναυλίες τους πρέπει να μας λέει πολλά. Αν η/οι περιοδεία/ες δέσουν το συγκρότημα θα πρέπει να περιμένουμε ωραία πράγματα από αυτούς στο μέλλον.
Φυσιολογικότατα η παρουσία της πληθωρικής Bella Diánez στο ρόλο της τραγουδίστριας έκλεψε την παράσταση αφού στο ερμηνευτικό της κομμάτι ήταν αψεγάδιαστη πραγματικά, αν και ως frontwoman, έδειξε κάποιες αδυναμίες –και αναφέρομαι στα συνεχή και ανούσια Devil Horns που σχημάτιζε χωρίς λόγο και αιτία, αλλά και στο ότι χόρευε μάλλον άστοχα σε σημεία. Πολλά βλέμματα έκλεψε και ο Igna Jover, στις κιθάρες που ήταν αρκετά κινητικός επί σκηνής και πολύ ακριβής στο παίξιμό του με κάποια σόλο του να εντυπωσιάζουν. Στο ρυθμικό κομμάτι οι Carlos Falomir και Albert Jansen σε μπάσο και τύμπανα πέρασαν μάλλον αδιάφοροι.
Πριν το κλείσιμο να αναφέρω δυο πράγματα: Πρώτον ότι η Ισπανική τους καταγωγή μας χάρισε πολύ αστείους προλογισμούς στα τραγούδια (αν και κατά την ερμηνεία τα αγγλικά ήταν άριστα) και ότι στο τέλος πέταξαν μπλουζάκια στο κοινό κάτι που πολύ σπάνια βλέπει κανείς και ειδικά από ένα πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα.
Elyose: H περιοδεία των Therion γινόταν για την προώθηση μιας κυκλοφορίας διασκευών σε παλιά Γαλλικά ποπ τραγούδια της δεκαετίας του ’60. Άρα η παρουσία μιας γαλλόφωνης μπάντας στα support groups ήταν επιβεβλημένη. Με τους προκατόχους τους στη σκηνή είχαν δυο κοινά πέραν της δυτικοευρωπαϊκής τους καταγωγής και αυτά ήταν ότι έλειπαν τα πλήκτρα από τη σκηνή (μόνο που στην περίπτωση των Γάλλων τα πράγματα ήταν κάπως χειρότερα γιατί η μουσική τους κατακλύζεται από ηλεκτρονικά σημεία και πλήκτρα που μοιραία ήταν προηχογραφημένα) και ότι παρότι ξεκίνησαν πιο χαλαρά, έπαιξαν στο τέλος τα πιο δυναμικά τους χαρτιά για να κερδίσουν την αποδοχή των παρευρισκομένων.
Δυστυχώς, η γαλλική γλώσσα έκαναν κάπως δύσκολη την παρακολούθηση της συναυλίας στις μη γνώστες, αλλά η συνθετική Rammstein-meets-Nightwish προσέγγιση κέρδισε πολύ κόσμο, παρότι ο ήχος του αδικούσε κάπως, ειδικά τα ηλεκτρονικά στοιχεία που στις εισαγωγές καταποντίζονταν από την κιθάρα ή τον μπασίστα που έκανε αρκετά λάθη –στα πρώτα 2 τραγούδια ειδικά- στην προσπάθειά του να φανεί κινητικός. Η Justine Daaé στα φωνητικά της καθήκοντα απέδωσε τέλεια, ενώ ως frontwoman ας πούμε ότι θέλει δουλειά ακόμα. Την εμφάνιση βοήθησε σημαντικά το μετρονομικό παίξιμο του Patrick Cazu στα τύμπανα και η σιωπηλή, μα ουσιαστική παρουσία του Antoine Bouchet στη κιθάρα. Το στυλ του συγκροτήματος έχει πολύ καλά στοιχεία και ο πρώτος τους δίσκος έχει λάβει πολύ καλές κριτικές στη χώρα τους μέχρι στιγμής.
THERION: Les Fleurs du mal, The Flowers of Evil, ή Τα Άνθη του Κακού αν προτιμάτε είναι από τις γνωστότερες συλλογές ποιημάτων στην ιστορία της λογοτεχνίας από τον ποιητή Charles Baudelaire και ήταν ο τίτλος της συλλογής των Therion που κυκλοφόρησε για τα 25 χρόνια της μπάντας, το συγκρότημα θα παρουσίαζε ένα best of setlist 21 τραγουδιών για να τιμήσει την επέτειό του. Γνωρίζοντας αυτό και ότι συνήθως η μπάντα παρουσιάζει ένα πολύ υψηλό επίπεδο πάνω στο σανίδι, λίγοι εκπλάγηκαν όταν στις 21:40 είδαν την παράδοξα ντυμένη μπάντα στη σκηνή και άκουσαν τις πρώτες νότες του “O Fortuna”.
Από την αρχή το όλο σκηνικό ξεδιπλωνόταν μπροστά μας με περισσή χάρη και μαστοριά, όταν το ηχητικό κομμάτι ήταν σχεδόν κρυστάλλινο, με το μπάσο να ακούγεται ελαφρώς πιο ψηλά από τις κιθάρες και τα πλήκτρα σε ορισμένα σημεία να μη δημιουργούν την ατμόσφαιρα που πρέπει, καθαρά και μόνο εξ’ αιτίας των συνεχών μετατροπών στον ήχο τους. Αλλά όταν και οι τρεις φωνές δεν είναι απλά διακριτές μεταξύ τους, και οι κιθάρες όπως πρέπει (στα σόλο υπήρχε μια κάπως πιο power νότα) δεν δικαιούμαστε να μιλάμε για τον ήχο χρησιμοποιώντας αρνητικούς χαρακτηρισμούς, ειδικά όταν η οκταμελής μπάντα κινούταν συνεχώς προς όλες τις κατευθύνσεις καταθέτοντας μεγάλα ποσά ιδρώτα και ενέργειας. Σε αντίθεση με τα supports οι Therion στη σκηνή είχαν ατόφιο δέσιμο, κάτι που φαινόταν από τα χαμόγελα και τα πειράγματα που αντάλλασσαν μεταξύ τους όταν η περίσταση το επέτρεπε. Η ειλικρινής αυτή σχέση των μελών πέρναγε στο κοινό σε μεγάλο βαθμό και δημιουργούσε ένα κλίμα οικειότητας, χωρίς να φθείρει σε κανένα σημείο τον μεγαλεπήβολο χαρακτήρα της μουσικής που έπαιζαν.
Τα μέλη της μπάντας είχαν χαρακτήρες διακριτούς. Ο ηγέτης Christofer Johnsson, μοιραία ήταν αυτός που έλαβε το περισσότερο χειροκρότημα και ειδικά όταν πριν το κλείσιμο έβγαλε έναν πολύ ενδιαφέρον λόγο κατά των δισκογραφικών και των μάνατζερ που στερούν ελευθερία στην έκφραση των μουσικών. Οι Nalle Påhlsson και Johan Koleberg σε μπάσο και τύμπανα ήταν οι ήρεμες δυνάμεις και οι αφανείς ρυθμικοί ήρωες στα αριστερά της σκηνής. Ο απίστευτα τεχνικός κιθαρίστας Christian Vidal ήταν εκεί για να μας θυμίσει ότι πάνω απ’όλα οι Therion είναι μια μέταλ μπάντα με τα καταπληκτικά του σόλο. Οι τριπλέτα των τραγουδιστών ήταν το απαύγασμα της θεατρικότητας του συγκροτήματος. Σε σημεία όπως στο “J’ai le Mal de Toi” οι Thomas Vikström και Lori Lewis έπαιρναν κανονικούς ρόλους όταν μοιράζονταν τα φωνητικά. Σε χρέη ξεσηκώματος του κοινού αναλώθηκαν ελάχιστα. Τέλος συμπληρωματικό ρόλο έπαιζαν τα πλήκτρα, που αναδείχτηκαν ελάχιστα.
Στο σκηνικό της εμφάνισης ήταν αρκετά λιτό καθώς αν εξαιρεθεί η εξέδρα ανάμεσα στα τύμπανα και τα πλήκτρα δεν υπήρχε κάτι το εντυπωσιακό. Στα Γαλλικά τραγούδια ο φωτισμός γινόταν πιο λαμπερός, ενώ στα τραγούδια των Therion κυριαρχούσαν πιο ψυχροί φωτισμοί που άλλαζαν ανάλογα με το κλίμα του κάθε τραγουδιού και τον δίσκο απ’ όπου προερχόταν.
Η επιλογή των τραγουδιών ήταν η μάλλον αναμενόμενη. Στο ξεκίνημα παίχθηκαν πιο χαλαρά τραγούδια και ένα τζαμάρισμα, ωσότου στο 7ο τραγούδι η μπάντα πατήσει το γκάζι χωρίς να το αφήνει και πει στη σειρά τα “Abraxas”, “Vanaheim”, “Lemuria”, που παρότι ακουστικό φάνηκε να ταιριάζει πάρα πολύ στο κλίμα, “Gothic Kabbalah”, “The Siren of the Woods”, “Ginnungagap”, “Land of Canaan”, “Wine of Aluqah” και “The Rise of Sodom and Gomorrah”. Το κοινό γνωρίζοντας το υλικό της μπάντας παρασυρόταν εύκολα στους δρόμους που εκείνη είχε θέσει, τραγουδώντας κάθε ‘ωωω’, σε κάποια τραγούδια κάθε στίχο χωρίς να παίρνει τα μάτια του από τη σκηνή για κανέναν λόγο. Τα 21 τραγούδια χάρισαν ένα πολύ χορταστικό 2-ωρο σε όλους και σε κορυφές όπως τα “Ginnungagap” και “The Rise of Sodom and Gomorrah” όσοι ήταν μέσα στο χώρο έζησαν αξέχαστες στιγμές και ειδικά στο τελευταίο τραγούδι, όταν και οι περισσότεροι είχαν πιάσει αγκαλιά τους διπλανούς τους και πάλλονταν ρυθμικά στο ρυθμό του “To Mega Therion”.
SETLIST
1. O Fortuna (Διασκευή σε Carl Orff )
2. Poupée de Cire, Poupée de Son (Διασκευή σε France Gall)
3. Son of the Sun
4. Via Nocturna
5. The Flight of the Lord of Flies
6. J’ai le Mal de Toi (Διασκευή σε Betty Mars)
7. Abraxas
8. Vanaheim
9. Lemuria
10. Gothic Kabbalah
11. The Siren of the Woods
12. Ginnungagap
13. Land of Canaan
14. Wine of Aluqah
15. The Rise of Sodom and Gomorrah
16. The Khlysti Evangelist
17. Une Fleur Dans le Cœur
18. Son of the Staves of Time
Encore 1:
19. The Wondrous World of Punt
20. The Blood of Kingu
Encore 2:
21. To Mega Therion
Διαβάστε επίσης
