Υπάρχουν αρκετά ‘μεγάλα’ ονόματα παρακάτω, αλλά μιας και ζητούμενο δεν ήταν τόσο το πόσο ακούστηκαν όσο το αν άξιζαν να ακουστούν, θα βρείτε και αφανείς ήρωες του πενταγράμμου στις παρακάτω γραμμές. Σκοπός άλλωστε (μεταξύ άλλων) ήταν να εντοπίσουμε και τις κυκλοφορίες που ξεχώρισαν από τα στενά πλαίσια των ήχων τους και θα άξιζαν ακρόασης από όλους τους μουσικόφιλους υπεράνω χαρακτηρισμού…
Δεν ξεχάσαμε να βάλουμε και προτινόμενες κυκλοφορίες κάτω από κάθε δίσκο πρώτον για να πιάσουμε ένα ευρύτερο φάσμα και δεύτερο γιατί 19 ήταν μικρός αριθμός…
Έτοιμοι;
Arctic Monkeys – “AM”
Μετά από 2 μέτριους δίσκους οι Arctic Monkeys έβγαλαν δισκάρα. Είναι όμως οι ίδιοι Arctic Monkeys; Ξεκάθαρα όχι!
Μπορεί η απλότητα των ριφ και η εμπνευσμένη δόμηση των κομματιών να παρέμεινε, μπορεί η καλά κρυμένη Sabbath-ίλα να συνεχίζει να είναι εκεί, αλλά η εφηβική ανεμελιά έδωσε τη θέση της στην αυστηρή χωρίστρα.. Η μουσική ωρίμασε μαζί με τα πρόσωπα και Sheffield-οβλαχιά στη φωνή του Turner αντικαταστάθηκε με μια cool μπουνταλοσύνη και μια παραλιακά βραχνάδα . Δεν μας χαλάει όμως, όταν τα τραγούδια που οι Βρετανοί παράγουν είναι τόσο εθιστικά.
Άσε τα hits για λίγο στην άκρη και δες πόσο γρήγορα κυλάει ο δίσκος. Άκου, ας πούμε, το “Arabella”, την απροσδιόριστα ήρεμη και κουλ ερμηνεία του Turner, το πόσο όμορφα έχουν κουμπώσει στη ξεσηκωμένη “Beyond the Realms of Death” αλλαγή, ξαναπόλαυσε τη χαλαρή μελωδία στην αρχή του.
Οι Arctic Monkeys στο “AM” ρωτάνε πολύ, ανανεώνουν το παίξιμο και το χαρακτήρα τους και έχουν ξανά τη διάθεση να κατακτήσουν το κόσμο. Πολύ καλός δίσκος, δε περιμέναμε κάτι περισσότερο…
http://www.youtube.com/watch?v=_mZHKKxhn1Y
Μέσα στο ’13 τον ακούσαμε: Μπροστά στο καθρέφτη προσπαθώντας να πετύχουμε τη χωρίστρα Ζάχου Δόγκανου…
Επίσης θα προτείναμε: Arcade Fire – “Reflektor” και Biffy Clyro – “Opposites”. Η φιλοδοξία και των δυο αποτυπώθηκε σε δυο πολύ δυνατά διπλά άλμπουμς. Οι φίλοι της indie είχαν τρομερά καλές στιγμές εφέτος!
Avenged Sevenfold – “Hail to the King”
Αν ένας δίσκος συζητήθηκε πολύ έντονα φέτος ήταν σίγουρα αυτός των Avenged Sevenfold.
Οι ξεκάθαρες επιρροές από τους Metallica έγιναν ακόμα πιο ξεκάθαρες και η κοινή γνώμη δεν έκανε οικονομία στη χωλή που εξαπέλυσε κατά των Αμερικάνων, δρώντας όμως για λογαριασμό τους γιατί άλλη μια μερίδα αυτής τάχθηκε υπέρ τους ανοίγοντας τεράστιο debate…
Το θέμα όμως είναι ότι η μουσική που περιείχε το “Hail to the King” ήταν πάρα πολύ αξιόλογη, με τις καλύτερες ερμηνείες του M. Shadows και τον πιο heavy χαρακτήρα που η μπάντα έχει μέχρι στιγμής παρουσιάσει.
Δεν ήταν ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει, αλλά συνθέσεις σα το “Shepherd of Fire” δε γράφονται και κάθε μέρα.
Μέσα στο ’13 τον ακούσαμε: Σαν μπακράουντ όταν κάναμε καφενειακές/φιλοσοφικές συζητήσεις για το πως έπρεπε να ακούγεται… Που’σαι ρε Rev;!;!;!;
Επίσης θα προτείναμε: Enforcer – “Death by Fire”. Καθόλου αμφιλεγόμενο. Γρήγορο, ορμητικό και παλιακό, όπως πρέπει δηλαδή! “Take me out of this Nightmare” και δεν είμαι καλά…
Bring me the Horizon – “Sempiternal”
Αμφιλεγόμενος δίσκος και σημείο αλλαγής. Σε άλλους άρεσε η αλλαγή κατεύθυνσης σε άλλους όχι.
Σίγουρα ο Oli Sykes ακούγεται πιο ‘τραγουδιστής’ από ποτέ, αποβάλλοντας το ΄σκυλί-που-γαβγίζει-δε-δαγκώνει΄ χαρακτήρα που είχε έως τώρα. Βέβαια, ο βοκαλίστας της μπάντας δεν ήταν ο μόνος που προχώρησε. Η μπάντα έδειξε αλματώδη πρόοδο. Οι Βρετανοί έκαναν πολλά βήματα και ανοίχτηκαν προς στην ηλεκτρονική μουσική, με synths και samples να βαραίνουν την ατμόσφαιρα στα τραγούδια, πίσω από τα οποία υπάρχει ξεκάθαρα καλλιτεχνικό όραμα. Οι πολλές στρώσεις ήχου λειτουργούν καταλυτικά στο τελικό αποτέλεσμα και η αλλαγή πλεύσης κρίνεται απόλυτα θετική.
Μέσα στο ’13 τον ακούσαμε: Κυρίως στην αρχή του έτους, μιας και ήταν μεγάλη έκπληξη αυτό που έφτασε στα αυτιά μας.
Επίσης θα προτείναμε: A Day to Remember – “Common Courtesy” και Arcane Roots “Blood & Chemistry”. Τους πρώτους για τ’όνομα και τους δεύτερους για τη χάρη…
Clutch – “Earth Rocker”
Οι Clutch μας είχαν αρκετό καιρό σε αναμμένα κάρβουνα μέχρι να μας ησυχάσει το ομώνυμο κομμάτι από το “Earth Rocker”.
Η παρέα του Neil Fallon δεν ανακαλύπτει τον τροχό, ούτε όμως στερεοτυπεί. Φτιάχνει 11 πολύ καλά τραγούδια που σε πιάνουν από τα μαλλιά (κατά προτίμηση από τα μούσια, αν έχεις) και σε πετάνε πάνω στο Rocket 80′ για το οποίο τραγουδάνε στο“Crucial Velocity”. Πετάνε τις έννοιες σου στην άκρη, κανιβαλίζουν τη σοβαροφάνειά σου και σου χαρίζουν αρκετή like-a-boss-ίλα για να πορευτείς από’ δω και πέρα. Για άλλη μια φορά ιδανικό soundtrack μπυροποσίας, γηπεδικών συζητήσεων και τελικά χαρούμενων και ανέμελων στιγμών. Μάγκες!
Μέσα στο ’13 τον ακούσαμε: Απαραίτητα μετά από Κυριακάτικο τραπέζι αγνής και ανόθευτης κρεατοφαγίας όταν το <<Να πιώ μπύρα ή φραπέ;>> φάνταζε σοβαρότερο του Κυπριακού, σκεπτόμενοι το που θα ταίριαζε περισσότερο να χτυπήσεις τατουάζ το σχέδιο της ΕΞΩΦΥΛΛΑΡΑΣ του δίσκου.
Επίσης θα προτείναμε: Airbourne -“Black Dog Barking”. Γιατί μιλώντας για ροκ χωρίς μια γερή τζούρα AC/DC-ίλας δεν έχει και τόση πλάκα…
Daft Punk – “Random Access Memories”
8 χρόνια είχαμε να ακούσουμε νέα δουλειά από τους Daft Punk και το 2013 έμελλε να μας επιβραβεύσει με ένα πολύ καλό δίσκο.
Το συγκρότημα θα πειραματιζόταν προσθέτοντας οργανικό ήχο στη βασική του συνθετική φόρμουλα για να δώσει ένα δίσκο με συναισθηματικές κορυφώσεις, που δεν αφήνει παραπονεμένους τους χορευταράδες του κοινού τους και που καλύπτει το εγώ των δημιουργών του.
Το “Random Access Memories” έχει τα πάντα μέσα: έχει τα απαραίτητα για τη κλάση των Daft Punk hits, έχει κάποιες μακροσκελείς συνθέσεις σαν το “Touch” που ξεδιπλώνουν έναν υπέροχο, νοσταλγικό κόσμο σε χρόνο αόριστο, έχει τους κατάλληλους καλεσμένους στα κατάλληλα σημεία για να απογειώσουν τις συνθέσεις και τέλος έχει ένα γλυκόπιοτο χαρακτήρα που σε προσκαλεί να το ακούσεις και να το ξανακούσεις.
Μέσα στο ’13 τον ακούσαμε: Ανακαλώντας στιγμές του κοντινού και μακρινού παρελθόντος, όπως μας υπέδειξε υποσυνείδητα!
Deafheaven – “Sunbather”
Ροζ εξώφυλλο σε black metal δίσκο; Είμαστε με τα σωστά μας;!;!;
Κι όμως, οι Deafheaven με τα πλέον ακατάλληλα υλικά, κατάφεραν να σφυρηλατήσουν το απόλυτο metal μανιφέστο του 2013. Ξεκινώντας από το black metal και το post rock έχτισαν με μαεστρία ένα avant garde αριστούργημα. Τα κομμάτια δεν είναι δομημένα με γνώριμες μεθόδους, οι συνθέσεις γίνονται ολοένα πιο απρόβλεπτες, οι ατμόσφαιρες ορίζουν το υπόβαθρο. Κάπως έτσι το ταξίδι στο κόσμο του άλμπουμ ξεκινά…
Η μουσική μιλάει, τα φωνητικά απελπισμένα σε μεταφέρουν στο πνιγηρό κόσμο του concept πίσω από το δίσκο… Είσαι ο πρωταγωνιστής και πρέπει να παλέψεις με τους φόβους και τα αδιέξοδά σου. Θα τα καταφέρεις;
Το “Sunbather” είναι ένα σύμπαν συναισθημάτων, απόλυτα συνειδητοποιημένο πότε φιλόξενο, πότε αφιλόξενο παραδίδει μάθημα του τι εστί πληρότητα έκφρασης. Είναι ολοένα και πιο δύσκολο σε ένα δίσκο να εγκλωβίζεται ολόκληρο το mondus vivendi των δημιουργών του. Οι Deafheaven το κατάφεραν. Εσύ δεν έχεις παρά να το ανακαλύψεις…
Μέσα στο ’13 τον ακούσαμε: Όποτε νιώσαμε αδιέξοδο, ήταν οι προσωπικές μας ψυχαναλυτικές συνεδρίες.
Επίσης θα προτείναμε: Tribulation “Formulas of Death” και Obliteration – “Black Death Horizon”. Για να αποτυπώσουμε λίγο και τη πιο ‘χορευτική’ πλευρά του black και για να έχουμε στα υπ’ όψιν ένα Death Metal τερατούργημα που έσπασε μπόλικα αυχενικά άλατα μέσα στη χρονιά…
The Dillinger Escape Plan – “One of Us is the Killer”
Ένας δίσκος των The Dillinger Escape Plan δεν γίνεται να μην φέρει μαζί του την παράνοια, την παραδοξότητα και τις αλλεπάλληλες αλλαγές που τρολάρουν κατάμουτρα τους όποιους κανόνες δόμησης ενός τραγουδιού…
Οι TDEP επιστρέφουν με την ιλιγγιώδη τους μουσική, πιο ρεγουλαρισμένη με τα πιο smoothie σημεία που έχουν παρουσιάσει έως τώρα. Μουσική που προκαλεί πονοκέφαλο στον περιστασιακό ακροατή και αποδεκτή ως σπουδαία από όσους έχουν εντρυφήσει περισσότερο στο σκληρό ήχο, αυτό παρήγαγαν πάντα και μόνο ότι εγκλώβισαν λίγη ακόμα από την ψυχική τους παράνοια μέσα σε μερικά τραγούδια μας ικανοποιεί, ειδικά όταν αυτά είναι σαν το “Prancer” που σε παρασύρουν στο ρυθμό και στις διαθέσεις τους και σε κάνουν να θυμάσαι μόνο τον εαυτό σου να σκούζει “Fuck you, don’t try to disbelieve it!” πριν πατήσει το repeat!
Και δεν ξεχνάμε: οι κύριοι είναι η κορυφαία μπάντα/καλλιτέχνης/act του κόσμου όταν ανεβαίνει στο σανίδι…
http://www.youtube.com/watch?v=EC0ty-srbwo
Μέσα στο ’13 τον ακούσαμε: Στην εξεταστική, αντί καφεΐνης. Μια γερή δόση ήταν αρκετή, για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης (και μόνον!) χρησιμοποιούσαμε και το “Calculating Infinity”
Επίσης θα προτείναμε: Gorguts “Colored Sands” και Ulcerate “De Vermis Misteriis” Ο παλιός είναι αλλιώς και ο νέος είναι ωραίος σε απόλυτα death metal-ικούς όρους. Δεν μπήκε κάποιο από τα δυο στη λίστα για να μην αδικηθεί το άλλο και μπήκαν ισάξια κάτω από το πιο κουζουλό καλλιτέχνη της…
Disclosure – “The Settle”
Η Βρετανία ήταν πρωταθλήτρια στην παραγωγή νέων μουσικών εφέτος. Οι Disclosure κινήθηκαν υπόγεια για πολύ καιρό έως ότου αρπάξουν την ευκαιρία να ηχογραφήσουν το πρώτο τους άλμπουμ.
Το βρετανικό δίδυμο στη πρώτη του ηχογράφηση έδωσε ρέστα κυκλοφορώντας ένα πάρα πολύ καλό χορευτικό δίσκο. Η αλήθεια είναι ότι το αυτονόητο είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί ορισμένες φορές. Κινητήρια δύναμη των Βρετανών είναι pop που παρεκτρέπεται πότε σε funky, πότε house και πότε σε ηλεκτρονικά μονοπάτια. Το κοινό σημείο των τραγουδιών του δίσκου είναι η θετική αύρα και o ρυθμός που κάνει το κοντινό dance-floor να σε καλεί απεγνωσμένα. Παρότι είχαν την ευκαιρία, δεν συνεργάστηκαν με ηχηρά ονόματα πέραν της Jessie Ware.
Μέσα στο ’13 τον ακούσαμε: Διαλέγοντας ρούχα για τη σαββατιάτικη έξοδο και σε συζητήσεις για να προσποιηθούμε ότι κουραστήκαμε να ακούμε συνεχώς το “Get Lucky” από τα κακά και εμπορικά ραδιόφωνα που παίζουν playlist, αλλά εμείς είμαστε ψαγμένοι και δεν τα ακούμε…
Επίσης θα προτείναμε: Avicii – “True” και Jacques Greene- “On your Side”: Χωρών συνέχεια με το μεγαλύτερο όνομα της ηλεκτρονικής μουσικής και ένα νέο γάλο που έρχεται αργά αλλά σταθερά να διεκδικήσει το θρόνο…
Ghost – Infestissummam
O δίσκος των Ghost (B.C.) ήταν από τους πλέον αναμενόμενους για το 2013.
Η γοητευτική πλευρά του σκοταδιού για άλλη θα αποτυπωνόταν άριστα μέσα στα 48′ του δεύτερου δίσκου των Σουηδών. Η ζεστασιά της παραγωγής, τα γνώριμα ηχοτοπία και η smoothie ροή του μας αποκάλυψαν ένα διαφορετικό προσωπείο πίσω από τις μάσκες των Nameless Ghouls, μια θελκτική πλευρά της αριστεράς χειρός που σε βάζει στο πειρασμό να την ακολουθήσεις…
Κλείσε τα φώτα, βάλε το δίσκο να παίζει στα ακουστικά σου. Την πρώτη φορά ακούγοντας τα “Belial-Behemoth-Belzebub-Azmodeus-Satanas-Lucifer” ένα κοροϊδευτικό χαμόγελο το σκας… Έως ότου να μπει το ριφ του “Year Zero” και σου ξεφλουδίσει απολαυστικά τη σπονδυλική στήλη. Και δεν θα σταματούσαν εκεί. Άκου τη μαεστρική αλλαγή στο 3:12 του “Secular Haze”, νιώσε αυτά τα πλήκτρα να στοιχειώνουν κάθε γωνιά του εγκεφάλου σου, δες τον Pappa Emmeritus να σου τραγουδάει με νόημα <<I’m the one that soon be heard>>, νιώσε πόσο αριστουργηματικά χτίζεται το “Ghouleh/Zombie Queen”, άφησε τις προσδοκίες και τις ταμπέλες στην άκρη προσπαθώντας να αφουγκραστείς τις μικρές λεπτομέρειες που έχασες στη πρώτη ακρόαση. Οι Ghost έφτιαξαν για εσένα τον πιο easy listening και ακραίο ταυτόχρονα δίσκο στην ιστορία της μουσικής…
http://www.youtube.com/watch?v=o7sBtx2lMKU
Μέσα στο ’13 τον ακούσαμε: Σε στιγμές πνευματικών αναζητήσεων και καθώς παρακολουθούσαμε τα πεπραγμένα του νέου Πάπα σκεπτόμενοι πόσο κουλ θα ήταν για τη θέση ο Pappa Emmeritus.
Επίσης θα προτείναμε: In Solitude – “Sister” και Jex Thoth – “Blood Moon Rise”: Με το πρώτο κονταροχτυπήθηκε για τη θέση και το δεύτερο ήταν απλά ήταν ό,τι καλύτερο είχε να δείξει το occult rock εφέτος. Απίστευτος δίσκος…
Haken – “The Mountain”
Στο τρίτο τους δίσκο, οι Haken ξεπέρασαν εαυτόν για άλλη μια φορά. Οι συνθέσεις που το άλμπουμ περιέχει είναι μοναδικές όντας ένας πραγματικός ορισμός του τι θα πει προοδευτικότητα στη μουσική.
Τα κομμάτια έχουν ξεκινάνε από το heavy prog, αποκαλύπτοντας μια παλέτα από Jazz, συμφωνικές επιρροές. Σαν άλλοι Queen, παίζουν με τη θεατρικότητα που παράγουν τα όργανά τους και χτίζουν άναρχα κομμάτια σαν το “Cockroach King” με σαφέστατες 70ies πινελιές και με μοναδική αυθεντικότητα/πειστικότητα σε αυτό που κάνουν. Και κάπως έτσι το progressive γίνεται πραγματικά progressive και όχι ταμπέλα για να περιγράψει μουσικούς που δένουν τις κιθάρες τους κόμπο…
http://www.youtube.com/watch?v=gjrcXCAeNe4
Μέσα στο ’13 τον ακούσαμε: Αλλεπάλληλα, συνεχόμενα κάθε φορά που θέλαμε να πάρουμε μια γερή δόση έμπνευσης για ό,τι κάναμε.
Επίσης θα προτείναμε: A lot Like Birds – “No Place” και Riverside “Shrine of New Generation Slaves”: Ίδια φιλοσοφία, διαφορετικά υλικά με τους Haken, εξίσου εντυπωσιακά αποτελέσματα…
The Haxan Cloak – “Excavation”
Αυτό είναι τo πιο δύσκολο και αφιλόξενο άλμπουμ της λίστας.
Το “Excavation” θα μπορούσε να αποτελεί υπόβαθρο ψυχολογικού θρίλερ. Δεν λογίζεται με μουσικούς, αλλά με κινηματογραφικούς όρους, υπάρχει σασπενς, υπάρχει η απροσδιόριστη αίσθηση ότι φοβάσαι κάτι που έρχεται πίσω από το σκοτάδι και ακόμα δε μπορείς να δεις. Το drone συνυπάρχει με το ambient και με έναν ήχο μουντό και πολυσύνθετο, ο δίσκος σε βυθίζει μέσα στο σκοτάδι του με το καλημέρα. Η ηλεκτρονική μουσική απλώνεται σε υπερ-δεκάλεπτα κομμάτια δημιουργώντας ένα αίσθημα απόγνωσης που σχηματίζει μια ολοένα και πιο πνιγηρή εικόνα που βάφει με γενναίες κατάμαυρες πινελιές ένα ήδη σκουρόχρωμο καμβά. Οι dubstep είναι μια καλή προσθήκη και η μουσική έκφραση των The Haxan Cloak που επιβεβαιώνουν με το καλύτερο τρόπο τον οποίο ντόρο είχε δημιουργηθεί με το ντεμπούτο τους το 2011.
http://www.youtube.com/watch?v=65368wvMUOk
Μέσα στο ’13 τον ακούσαμε: Τον είχαμε στο μυαλό μας όταν παρέα φίλων είχε την έμπνευση να μας πάει στο σινεμά να δούμε θρίλερ που δε θα τρόμαζε ούτε το τρίχρονο ξαδερφάκι μας. Ως ευγενικές φύσεις, προσποιηθήκαμε για λίγο τους τρομαγμένους χάρις το “Excavation”…
Επίσης θα προτείναμε: Ataraxie – “L’ Etre e la Nause” και Boards of Canada – “Tommorow’s Harvest”: Το πρώτο επιλέχτηκε για τη κοινή μαυρίλα (ίσως να μιλάμε για το funeral doom άλμπουμ του ’13) που έχει με το “Excavation” και το δεύτερο για τις γενικότερες ομοιότητες με το προκείμενο άλμπουμ…
Heaven’s Basement – “Filthy Empire”
“The flamming youth will be the death of you” τραγούδαγαν οι Audrey Horne στο ομώνυμο τραγούδι του εξαιρετικού, φετινού “Youngblood”. Και μάλλον είναι ο καλύτερος στίχος για να περιγράψει το δίσκο των Heaven’s Basement.
Οι Βρετανοί στο ντεμπούτο τους μας παρουσιάζουν ένα δίσκο καλοπαιγμένου, τσαμπουκαλίδικου και φιλόδοξου Hard rock. Το με διαφορά καλύτερο φετινό ντεμπούτο είναι ένας αναβρασμός νεανικών συναισθημάτων από μια μπάντα που ξεκινάει με ορμή για να κατακτήσει το κόσμο. Σε σημεία βγάζει την ίδια αίσθηση με το ομώνυμο ντεμπούτο των Skid Row: εκπροσωπεί μια νεολαία που θέλει να ακουστεί και παλεύει να σπάσει τα δεσμά της.
Η τετράδα θα βάλει τα γυαλιά σε πολλούς. Νευρώδες, αγενές, γεμάτο αυτοπεποίθηση και δυναμισμό έτσι είναι το ροκ και έτσι παίζεται. “Throw matches to see what you could ignite” τραγουδάνε. Το σπίρτο έχει πέσει, για να δούμε πόσο μεγάλη φωτιά θα ανάψει…
http://www.youtube.com/watch?v=hscnl4hdyxM
Μέσα στο ’13 τον ακούσαμε: Προετοιμαζόμενοι να πάμε γήπεδο, σε ντέρμπι…
Επίσης θα προτείναμε: Audrey Horne – “Youngblood”. Λιγότερη ‘φωτιά’, περισσότερη εμπειρία και η μια τραγουδάρα να διαδέχεται την άλλη…
Justin Timberlake – The 20/20 Experience
Όμορφο πράγμα να ακούς τους mainstream καλλιτέχνες να παράγουν μουσική χωρίς κανόνες, χωρίς εκπτώσεις και χωρίς στεγανά στην έκφραση. Ο Justin Timberlake στο “20/20 Experience” έκανε αυτό ακριβώς, έφτιαξε μουσική. Πήρε ό,τι ήθελε από τη soul, την jazz την R n’ B, την pop και με γνώμονα την υπέροχη φωνή του το προσάρμοσε κατάλληλα και έφτασε σε ένα πολύ δυνατό αποτέλεσμα.
Ο δίσκος είναι σα μιούζικαλ, κυλάει αργά, αλλάζει, αναπροσαρμόζεται και παραμένει κάθε του στιγμή απαλός χωρίς να κάνει τον ακροατή να βαριέται επ’ ουδενεί. Συμμετέχοντες βοηθάνε αρκετά, χωρίς να κλέβουν την παράσταση.
Και μπορεί τα “Suit and Tie” και“Mirrors” να έχουν κερδίσει τη προσοχή, αλλά η μαγεία βρίσκεται σε συνθέσεις σα το “Blue Ocean Floor”, που βασίζεται σε ένα θαλασσινό ηχοτοπίο και τον Justin να παραδίδει μια μεθυστική ερμηνεία επάνω του. Και τα 70 του λεπτά αξίζουν προσοχής…
Μέσα στο ’13 τον ακούσαμε: Προσπαθώντας να κάνουμε καμάκι. Για τ’ ότι καταλήξαμε να έχουμε έκφραση Mr. Bean αντί George Clooney δεν φέρει καμιά ευθύνη ο Justin
Επίσης θα προτίναμε: Drake – “Nothing was the Same”: Γιατί έτσι!
Laura Stevenson and the Cans – “Wheel”
Μια μίξη country και indie δεν είναι κάτι καινούριο, ούτε βέβαια και η ικανότητα της δεύτερης να αποδέχεται εξωγενή στοιχεία, ούτε και η ικανότητα της Laura Stevenson να συνδυάζει τους δυο κόσμους…
Όμως το “The Wheel” δεν είναι κάτι καθημερινό. Μεγαλώνει μέσα σου, ακρόαση την ακρόαση σου αποκαλύπτεται η ομορφιά και η χάρη του. Απλό άκουσμα, όχι όμως απλοϊκό βρίσκει πρόσφορο έδαφος στις σκέψεις και στα βιώματα του καθενός για να παρασιτήσει και να γιγαντωθεί. Τα υλικά που χρησιμοποιεί γνώριμα, αλλά αυτό που σε κερδίζει είναι ένα απροσδιόριστα γνωστό συναίσθημα που κάνει τη μουσική του “Wheel” τόσο οικεία…
http://www.youtube.com/watch?v=bdpIq8wXCWY
Μέσα στο ’13 τον ακούσαμε: Τις στιγμές που θέλαμε να ακούσουμε έντεχνο, αλλά η ψαγμενιάρικη φύση μας δε μας άφηνε να πέσουμε στη δισκογραφία των Πυξ-Λαξ
Επίσης θα προτείναμε: Typhoon – “White Lighter” και The National – “Trouble will find me”: Άκου τα και θα καταλάβεις…
Run the Jewels – “Run the Jewels”
To rap βρήκε το μάστορά του στο πρόσωπο του El-P που δούλεψε στο πλευρό του Kanye West για το πολύ καλό, εφετινό “Yeezus” που βρήκε τον καλλιτέχνη σε μια πιο ακραία προσέγγιση.
Τι θα έκανε ο El-P όταν βρισκόταν σε σχήμα που θα του έδινε μεγαλύτερη ελευθερία και όταν σε αυτό το σχήμα θα είχε ένα Killer Mike στην ίδια φιλοσοφία και διάθεση;
Βάλε το “Sea Legs” και θα καταλάβεις. Το τραγούδι έχει όλες τις απαντήσεις!
Το δίδυμο θα μας βομβάρδιζε με τις εξαιρετικές του εμπνεύσεις στο να στρώνει industrial-ιζέ/dubstep ρυθμικό χαλί για τις όξεινές του ρίμες, που μας δείχνουν μια Αμερική από την άσχημη/επικίνδυνη πλευρά της. Ο δίσκος διαρκεί 33 λεπτά και είναι πραγματικός δυναμίτης, ίσως ό,τι καλύτερο κυκλοφόρησε (στο είδος) εφέτος και τι άλλο θα ‘ταν όταν δυο μάστορες του ραπ συνεργάστηκαν τόσο αποτελεσματικά.
http://www.youtube.com/watch?v=3GAIkESrQr0
Μέσα στο ’13 τον ακούσαμε: Πηγαίνοντας για μπασκετάκι. Αν με κάποιο τρόπο βελτίωνε λίγο και την αποτελεσματικότητά μας στα σουτ εντός παιδιάς θα ήταν ο καλύτερος δίσκος έβερ..
Επίσης θα προτείναμε: Chance the Rapper – “Acidrap”: Επικύνδινο το ραπ είπαμε…
Sigur Ros – “Kveikur”
Κάθε δίσκος των Sigur Ros είναι μια ακόμα περιπέτεια. Πρώτα για τους ίδιους για το αν θα καταφέρουν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους βαδίζοντας στη στενή γραμμή του αυτοπροσδιορισμού του ήχου και του εαυτού τους και κατά δεύτερον για εσένα που θα έχεις τη σιγουριά ότι οι Ισλανδοί θα τα καταφέρουν και περιμένεις ένα μεγάλο δίσκο από πλευράς τους.
Με μια δόση από κάθε τους δίσκο και με μια μεγάλη διάθεση να εκμηδενίσουν οι Ισλανδοί ξεκίνησαν να γράφουν και για άλλη μια φορά το αποτέλεσμα του δικαίωσε… Για άλλη μια φορά οι Sigur Ros αριστεύουν.
Το συγκρότημα παραδίδει 9 εξαιρετικές συνθέσεις… Μοναδικές: καμία δε μοιάζει με την άλλη και καμία δε μοιάζει με προηγούμενο κομμάτι που ηχογράφησαν στη σπουδαία τους καριέρα. Η ενορχήστρωση για άλλη μια φορά κλέβει την παράσταση με τη λεπτή δουλειά στις κιθάρες και την ικανότητα της μπάντας να εναλλάσσεται και να αναπροσαρμόζεται εντός του κάθε τραγουδιού, να ξεχωρίζει. Με τα ηχοτοπία να είναι soundtrack-ικά και τις συνθέσεις να παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλία από άποψη διαθέσεων και εκφράσεων: Θυμός, Μοναξιά, Παρακμή, Τέλμα και τέλος κάθαρση.
http://www.youtube.com/watch?v=aV2IkSpRPtU
Μέσα στο ’13 τον ακούσαμε: Προσπαθώντας να ξεφύγουμε από την ταχύτητα της μοντέρνας ζωής…
Επίσης θα προτείναμε: Ulver – “Messe I.X – VI.X” και Tim Hecker “Virgins”: Μαυρίλα και τέλος κάθαρση
Ska-P – “99%”
Οι SKA-P είναι η πιο ρομαντική μπάντα αυτού του πλανήτη. Πιστεύουν στον άνθρωπο, στη δύναμή του και στην ικανότητά του να οργανώνεται για να πάρει ό,τι του αξίζει. Είναι ουτοπιστές και ρεαλιστές ταυτόχρονα, με ένα οπτιμισμό ότι όλα μπορούν να επιτευχθούν. “Μια πανδημία που ξεκινάει από τη Μαδρίτη και κάνει το κόσμο να χορεύει, να ονειρεύεται και να σκέφτεται”, όπως εύστοχα έθεσαν λάτρεις της μπάντας.
Στο “99%”, οι Ισπανοί χρησιμοποιούν όλα τα σήματα κατατεθέντα του ήχου τους. Δημιουργούν χορευτική μουσική, κωλητικά ρεφρέν και εν τέλει πολύ καλά τραγούδια. Χαβαλεδιάζουν, προβληματίζονται, εξελίσσονται. Τα σαλπίσματα στο τέλος του “Canto a la Rebelion” είναι επικά. Το “Maquis” είναι ίσως το πιο αγωνιστικό τραγούδι που έγραψαν ποτέ, αφιερωμένο στο αντάρτικο κατά του Franco κορυφώνοντας στη φράση “La lucha continua contra capitalismo”, το “¿Quienes Sois?” αποκαλύπτει μια ανησυχία έκφρασης μιας και πρώτη φορά ακούμε βιολί σε δίσκο των Ισπανών. Tο “Se Acabó” σου κάνει φραγκοδίφραγκα το σύστημα και πως εκμεταλλεύεται το φόβο για να σε καταστέλλει και όλα αυτά με τόσο διασκεδαστικό και μοναδικό τρόπο.
Τι κι αν έχουν 20 χρόνια στις πλάτες τους; Η μπάντα που κάποτε έγραφε το “Cannabis” δεν είναι η ίδια με τότε. Οι Ska-P εν έτει 2013 φτιάχνουν τον πιο ώριμο και πολιτικοποιημένο τους δίσκο.
http://www.youtube.com/watch?v=2Rz_8x3zODA
Μέσα στο ’13 τον ακούσαμε: Μαθαίνοντας για το θάνατο του Ούγκο Τσάβες και του Νέλσον Μαντέλα και έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι μεγάλοι ιδεολόγοι μας αφήνουν και πρέπει να δημιουργήσουμε καινούργιους, σκεπτόμενοι ότι χρειαζόμαστε τέτοιους καλλιτέχνες…
Επίσης θα προτείναμε: Koza Mostra – “Keep up the Rhythm”: Με τρέλα, παίξε για τη φανέλα, μη τους αφήσεις να μας κάνουνε κουρέλια…
Steven Wilson: “The Raven that refused to sing (and other stories)”
Ο εγκέφαλος του Steven Wilson κάποια στιγμή πρέπει να ερευνηθεί από επιστήμονες για να γίνει κατανοητό που βρίσκει τόση φαιά ουσία και ηχογραφεί τουλάχιστον ένα πολύ καλό δίσκο κάθε χρόνο.
Tο εν λόγω άλμπουμ δεν ήταν απλά καλό, ήταν αριστουργηματικό, μια ωδή στην ανθρώπινη ευφυΐα που ξεκίνησε από τις σαφέστατες 70ies prog rock και Jazz επιρροές, δανείστηκε ιδέες και έμπνευση από όλες τις μουσικές και καλλιτεχνικές εκφράσεις αυτού του κόσμου και πλάστηκε στον πλακούντα των μεταφυσικών αναζητήσεων και του αγνώστου…
“I can use, abuse my muse” τραγούδαγε κάποτε. Είθε αυτή η μούσα να συνεχίσει να είναι αστείρευτη.
Μέσα στο ’13 τον ακούσαμε: Πριν βγούμε για hot date για να πάρουμε ένα intelectuel αέρα…
Επίσης θα προτείναμε: Shade Empire – “Omega Arcane”: Τεράστιος δίσκος more is more λογικής που ακούγεται όπως πρέπει…
Summoning – “Old Mornings Dawn”
Ας το θέσουμε έξω από τα δόντια: μας έλειψαν Summoning.
Δε γίνεται σε μια περίοδο που το medieval fantasy βρίσκεται στις δόξες του ο μεγαλύτερος μουσικός του εκπρόσωπος να απουσιάζει. 7 χρόνια δισκογραφικής απουσίας φάνηκαν πολλά με τη μπάντα να διαφοροποιείται αρκετά από της προηγούμενες κυκλοφορίες της απομακρυνόμενη αρκετά από το black metal παρελθόν της (χάνουν τον τίτλο του πιο μη black δίσκο από black metal μπάντα από τους Satyricon), πιο επικοί από ποτέ, επιστρέφουν με μια ακόμα σπονδή στο κόσμο του Tolkien.
Αυτή τη φορά οι Αυστριακοί τονίζουν περισσότερο τον soundtrack-ικό τους χαρακτήρα βγάζοντας ένα συναίσθημα νίκης περιορίζοντας τον πιο καταθλιπτικό τους χαρακτήρα. Η ζεστασιά στις μελωδίες είναι πάντα εκεί συνυπάρχοντας με το μεγαλείο των γραπτών του Tolkien και κάνει το δίσκο τόσο φιλόξενο που επιβάλει ηγεμονικά την επανάληψη.
Μέσα στο ’13 τον ακούσαμε: Προετοιμάζοντας εαυτόν για τη νέα σεζόν του Game of Thrones και συζητώντας πως θα είναι το δεύτερο Hobbit.
Επίσης θα προτείναμε: Scale the Summit – “The Migration”: Πόση περιπέτεια αντέχεις μέσα σε μερικά ορχηστρικά τραγούδια;
Επίλογος
Δυστυχώς ή ευτυχώς για εμάς, το 2013 προσέφερε πάρα πολύ ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες για να χωρέσουν σε μια λίστα με μόλις 19 δίσκους, ωστόσο το να σκοτίζεται κανείς με το τι λείπει, τι περισσεύει είναι μάλλον ανούσιο γιατί ο καθένας δίνει στη καρδιά και στον εγκέφαλό του όσο ακριβώς χώρο αξίζει το κάθε άλμπουμ.
Το μόνο που θα ευχηθούμε είναι το 2014 να είναι τόσο παραγωγικό στη μουσική όσο και το 2013 και γιατί όχι να μας επιφυλάσσει πολλές ευχάριστες εκπλήξεις σε όλους τους τομείς.
Επιμέλεια, επιλογή δίσκων (Προαιρετικά: κατάρες που λείπει ο αγαπημένος μας καλλιτέχνης): Γιώργος Κορέλης
Διαβάστε επίσης
