Το κουτί της Πανδώρας: Θρύλοι της μουσικής-Αϊ Γιώργος

Πόσο άραγε μπορεί μια εικόνα ενός καβαλάρη που σκοτώνει έναν δράκο  να εμπνεύσει έναν δημιουργό και έναν ακροατή; Σε όλες τις απεικονίσεις της υπό το βλέμμα μιας κόρης που στέκεται και ανά-περι-μένει τον χαμό της ή την λύτρωση της. Άρχισα να οσφραίνομαι το θέμα καθαρά ραδιοφωνικά όταν άκουσα την Μαριώ να ερμηνεύει τον Αη Γιώργη χωρίς όμως να εμβαθύνω όσο θα έπρεπε. Ένας φίλος αληθινός από αυτούς που μοιράζεσαι κρασί και αγωνίες, μου μίλησε, διανοούμενο θα τον λέγατε οι περισσότεροι. Να σαι καλά Τάκη, εσύ και οι εμμονές σου που με οδήγησαν σε τούτο το μονοπάτι. Άρχισα λοιπόν μαζί με την συντροφιά να αναζητώ τι οδηγεί την πένα του στιχουργού, τις νότες του μελωδού και τις ψυχές πολλών να ψάξουν σε βάθος τι φυλάει μέσα του τούτος ο αιώνιος μύθος, τούτος ο Άγιος, γιατί ο δράκος φωλιάζει στα κατάβαθα και μας επιτίθεται κάθε τόσο που εκείνο που ονομάζουμε εαυτός λυγίζει και σέρνεται ή μεταμορφώνεται σε πεινασμένο αγρίμι που μπροστά στην βουλιμία του τυφλώνεται και ακολουθεί μονάχα εκείνα τα αρχέγονα ένστικτα.

Ποιος κρατάει εκεί στα αστέρια την πανσέληνο στα χέρια;

Συναντάμε τούτο το θρύλο σε πολλές γωνιές της Ελλάδας και της Κύπρου. Διάφορες ιστορίες, αφηγήσεις, λαϊκές παραδόσεις και γιορτές. Στο χριστιανικό δόγμα επίσης βρίσκουμε τον καβαλάρη σε περίοπτη θέση με ότι άλλο συνεπάγει και ακολουθείται ως πίστη στην ζωή ενός ανθρώπου που συνειδητά ή μη ασπάζεται την θρησκεία και τους συμβολισμούς της. Οι παλιοί, έλεγαν ότι ο δράκος είναι ο διάβολος, η βασιλοπούλα όλοι οι χριστιανοί που τους κυνηγά και ο Αη Γιώργης ο απεσταλμένος του θεού που εμφανίζεται έφιππος και μας σώζει όταν έχουμε πίστη. Η βιβλιογραφία που υπάρχει στα ράφια είναι μεγάλη, πολλοί αναζητητές, συγγραφείς, θεολόγοι προσπάθησαν να προσεγγίσουν το θέμα και να αποτυπώσουν τα δικά τους νοήματα και (αλήθειες). Η εκκλησία μοιράζεται και διδάσκει το θέμα με τον δικό της τρόπο που μόνο αδιάφορος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Πιστεύω ότι είναι καλό αυτό που μας κεντρίζει να το προσεγγίζουμε πολύπλευρα, στηριγμένο βέβαια στις βάσεις που το γέννησαν αλλά προσαρμοσμένο στην δική μας ανάγκη, στην δική μας σπίθα, σε εκείνο που μπορούμε να σηκώσουμε, που θα μας κάνει να χαμογελάσουμε, να δακρύσουμε, να νιώσουμε αδιέξοδο και ευγενές μένος για την αλήθεια μας, για το συμπέρασμα μας.

Αν δεχτούμε λοιπόν ότι ο κόσμος δεν είναι ιδανικός, αλλά δανεικός για το ταξίδι, αν δεχτούμε ότι δίνουμε κλώτσο και το παραμύθι αρχίζει δεν έχουμε παρά να κλείσουμε τα μάτια μας ή να κοιτάξουμε ένα βουνό και να σκεφτούμε ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε κομμάτι ετούτου του μύθου. Ότι ο δράκος είναι η μισή μας ψυχή και ο καβαλάρης είναι η άλλη μισή μας ψυχή, άραγε τι στην ζωή δεν είναι τελικά δισυπόστατο; Ποιόν δρόμο συμβολίζει αυτή η πανώρια κόρη που η κοινωνία βασισμένη στις ανάγκες της καταδίκασε σε θάνατο; Η βρύση, το νερό που αέναο ταξιδεύει από πάντα και για πάντα σε ετούτη την πλάση γιατί απεικονίζεται; Ποιός τελικά είναι ο λόγος που δεν μπορεί να αποδοθεί με απλές κουβέντες αλλά καλουπώνεται σε παραδόσεις, σε τραγούδια, σε μύθους; Με ποιόν παλεύουμε στην ζήση μας, ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας πέρα από τον ίδιο μας τον εαυτό… Δεν είμαι ίσως ο πιο κατάλληλος να ερμηνεύσω κομμάτια της ανθρώπινης ιστορίας, να καταλήξω σε ιδία συμπεράσματα, επιτρέψτε μου όμως να μοιραστώ τα μονοπάτια που άρχισα δειλά δειλά να σεργιανάω. Σεργιάνι δεν είναι ένα από τα συστατικά της ζωής; Από τούτα πιάνομαι και γράφω, τα άλλα ο καθείς θα τα βρει μονάχος. Μπορώ να γράψω πολλά και να παραπέμψω σε ακόμα τόσα. Ας πάψω εδώ, είναι δίκαιο. Η μουσική και τα τραγούδια είναι, ο κόσμος, οι άνθρωποι, ο θεός, εσείς, εγώ και πολλά ακόμα.

Για κείνους που διψάνε και πίνουν μέχρι να ματαδιψάσουν το γράφω, για κείνους που με τραβήξανε σε τούτη την αναζήτηση με αφορμή τον Αη Γιώργη. Καλή μας προμεσονύκτια και μεταμεσονύκτια αντάμωση. Να θυμόμαστε η ψυχή μας έχει και χώρο και αποθέματα, το ένα χαλινάρι το βαστάει μοναχή της, το άλλο το βαστάμε εμείς, την αγάπη μου.