Το κουτί της Πανδώρας: Της διασκευής το κάγκελο

Επειδή είναι λεπτό ζήτημα σκέφτηκα να γράψω πρωί, τώρα δηλαδή μόλις ξύπνησα,που το κεφάλι είναι καθάριο, δεν έχει εισπράξει εικόνες ακόμα και δεν εχει προσαρμοστεί στην καθημερινότητα. Ανέκαθεν υπήρξα δύσπιστος στις διασκευές τραγουδιών και ιδιαίτερα των παραδοσιακών. Ακόμα και στην ραδιοφωνική εκπομπή που φιλοξενούμαι λειτουργώ πολύ επιφυλακτικά και επιλέγω λίγα διασκευασμένα τραγούδια που θεορώ οτι δεν αλοιώνουν την πραγματική απόδοση ενος δημιουργήματος και πάνω απο όλα σέβονται εκείνο το άχ του δημιουργού. Οπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι η παράδοση είναι η βάση, η σταθερά,η αξία, το ιερό, οι μνήμες,τα βιώματα, η ψυχή. Όλοι εμείς που ακολουθούμε ετούτες τις γενιές οφείλουμε να την σεβόμαστε και να την διαιωνίζουμε με όποιον τρόπο για τους επόμενους. Μπορούμε να την απορίψουμε,ναί,και να φτιάξουμε ή να υποστηρίξουμε ενα νεοελληνικό τρόπο μουσικό. Δεν είναι κακό να ζεί κανεις την εποχή του με τον τρόπο που επιλέγει ή που φαντάζεται ή που νιώθει μέσα του. Ισως όμως είναι τραβηγμένο και βλάσφημο να πέρνεις κάτι που μπολιάστηκε στον χρόνο ώς η αλήθεια ενος λαού και να το «ντύνεις» με τον τρόπο που εσύ εισπράτεις την εποχή σου και την μουσική, πόσο μάλιστα οταν αυτός ο τρόπος είναι ενα μίγμα, βυζαντινό, ροκ, τρομπέτα που ειλικρινά κάνω φιλότιμη προσπάθεια να το συνδέσω αλλά δεν συνδέεται.

Δεν μπορώ να καταλάβω τι προσδίδει περισσότερο στο πρότερο κομμάτι ή τι άποψη μουσική μπορεί να είναι αυτή που αποτυπώνει την αστροπαλία με αυτούς τους ήχους,πως λέγεται αυτό ή τι συναισθήματα δύναται να δημιουργήσει στον ακροατή. Μιλώ για το παρακάτω τραγούδι που άκουσα σε μια εκπομπή στο δευτερο προγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας οπού φιλοξενούσε τον… δημιουργό του.

Καταπληκτική εισαγωγή βυζαντινού ύμνου που σε ταξιδευει και στην συνέχεια προσγειώνεσαι απότομα με γκρανγκ γρουνγκ και ντραμς. Απίστευτη ερμηνεία της Μαρθας Φριντζήλα που πολύ εκτιμώ αλλά ταυτόχρονα απορώ για την συμετοχή της. Απο εκεί και πέρα, το χάος, το σύμπαν το μουσικό ανακατεμένο, 2-3 διαφορετικές μουσικές εκφάνσεις που είναι σαν διαφορετικές ταινίες χωρίς συνοχή με όργανα που σκούζουν στην κυριολεξία. Έπαθα ταραχή οταν συνειδητοποιήσα οτι αυτό το τραγούδι είναι η Αστροπαλιά.

‘ΕΤΣΙ την ξέρω την αστροπαλιά.

Ναί παιδιά μας έπιασε φουρτούνα και αν δεν φανούμε καλοί καπετανέοι θα βουλιάξουμε,άπατοι θα πάμε. Επειδή γνορίζω οτι το τραλαλαλοχωριό είναι ιδιαίτερα διακριτικό και καλά κάνει, πρόσεξα όσο περισσότερο μπορούσα τα λόγια μου. Σκέφτηκα όμως οτι αφού κυκλοφορούν ελευθερα τέτοια τραγούδια δεν θα βλάψει κανένα ουτε θα προσβάλει κάτι η καλοπροαίρετη αποψή μου. Ετσι κι αλλιώς οτι και όποιος εκτίθεται δημόσια οφείλει να είναι ανοιχτός και δεκτικός σε καλόπιστη διαφορετική άποψη.

Ας τα αφήσουμε μερικά πράγματα όπως είναι, ας μην τα αγγίζουμε. Την αγάπη μου. Καλή μας αντάμωση.