Το tralala.gr στο μεγαλύτερο φεστιβάλ της Ισπανίας με Arcade Fire, Arctic Monkeys, Stranglers…

Ο θεσμός του FIB (Festival International de Benicasim) ξεκίνησε το 1995, τα σχέδια δεν ήταν τόσο μεγαλεπήβολα αρχικά, όμως τα τελευταία χρόνια καταφέρνει να συγκεντρώνει κόσμο από διάφορες χώρες της ηπείρου, κυρίως Βρετανούς, Γάλλους, Βέλγους, Σουηδούς, Ιταλούς, Έλληνες, φυσικά Ισπανούς, ακόμα και μερικούς Μεξικάνους. Η προπώληση των εισιτηρίων ξεκινάει από νωρίς (Ιανουάριο, μέχρι φέτος) και οι τιμές τους αυξάνονται όσο περνάει ο καιρός. Στην τιμή των εισιτηρίων περιλαμβάνεται και το camping για μια εβδομάδα. Όσοι είστε συνηθισμένοι στο σπορ του camping πρέπει να γνωρίζετε ότι καμία σχέση δεν έχει με ότι έχετε δει ως τώρα. Οι εγκαταστάσεις είναι υποτυπώδεις: χημικές τουαλέτες, υπαίθρια μεικτά ντους και χώροι εστίασης ελάχιστοι σε σχέση με των αριθμό των ατόμων που φιλοξενούνται και με τιμές απαγορευτικές στο φαγητό και το ποτό. Επιπλέον η σκιά αποτελεί πολυτέλεια και η μια σκηνή στήνεται αναγκαστικά εκεί που τελειώνει η άλλη.

Το φετινό Line up είναι εντυπωσιακό και ανταμείβει για τις κακουχίες της διαμονής. Οι Arcade Fire, Arctic Monkeys, Strokes, Portishead, Mumford & Sons, Brandon Flowers, Streets, Primal Scream, Stranglers είναι τα βασικά ονόματα που συμμετέχουν φέτος. Πέρα από τα αγγλόφωνα ονόματα, υπήρχαν βέβαια και πολλές λατινόφωνες μπάντες όπως είναι αναμενόμενο για ένα Ισπανικό φεστιβάλ. Το μόνο όνομα που ήδη γνωρίζαμε ήταν της ανερχόμενης Μεξικάνας Julieta Venegas.

Το κοινό, αυτό περίπου που περιμέναμε πηγαίνοντας σε διεθνές φεστιβάλ: νεανικές παρέες έτοιμες να περάσουν μερικές μέρες έντονης διασκέδασης με μουσική, άφθονες μπύρες, ξενύχτι και χορό. Δεν παραλείπουν να φορέσουν τα καλύτερά τους, ή τουλάχιστον ό, τι πιο πρωτότυπο μπορεί να σκεφτεί ο καθένας… Άγγελοι, άνθρωποι των σπηλαίων, μπαλαρίνες, ρωμαίοι αυτοκράτορες και λεγεωνάριοι, ακόμα και αρσενικά “λαγουδάκια” κυκλοφορούν ανάμεσα μας.

Πέμπτη 14 Ιουλίου

Η πρώτη μέρα του φεστιβάλ και ξεκινάμε σχετικά χλιαρά. Το κύριο μέρος του line up είναι λατινόφωνο, το βρετανικό κοινό που αποτελεί και το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, δεν φαίνεται πρόθυμο να παρακολουθήσει την Ισπανική σκηνή, έτσι οι περισσότεροι καλλιτέχνες καταλήγουν να τραγουδούν με ελάχιστους ακροατές.

Μας έκανε εντύπωση η ενέργεια των Spires οι οποίοι έδωσαν τα πάντα παρά το γεγονός ότι έπαιζαν πρώτοι με ελάχιστο κόσμο να τους παρακολουθεί. Στην Julieta Venegas, στους Plan B, στον Paolo Nutini και στους Streets ο κόσμος ήταν πολύ πιο θερμός, μάλιστα δεν έλειψαν και οι απαραίτητες λιποθυμίες όταν ο τραγουδιστής των Streets πέταξε τη μπλούζα του! Φεύγοντας από τον χώρο του φεστιβάλ, βρήκαμε το δρόμο γεμάτο από κόσμο που έπινε μπύρες καθισμένος οκλαδόν στην άσφαλτο.

Παρασκευή 15 Ιουλίου

Η δεύτερη μέρα του φεστιβάλ ήταν ευτυχώς πολυ-πολύ πιο δυναμική από την πρώτη. Οι διοργανωτές φαίνεται να ξέρουν καλά το μυστικό της επιτυχίας και γι’ αυτό μοιράζουν το line up σε Βρετανούς, Ιρλανδούς και Λατινόφωνους, όπως κατά κύριο λόγο είναι μοιρασμένο και το κοινό.

Η διάθεση εναλλάσσεται ανεβαίνοντας με τους εκρηκτικούς Athom Rumba από το Bilbao της Ισπανίας και με garage punk, τους οποίους το κοινό αποθεώνει στην κεντρική σκηνή Maravillas, και χαλαρώνοντας με τους O Emperor από την Ιρλανδία στη σκηνή FIB club με πιο ήπιο indie-pop ήχο.

Και το παιχνίδι αυτό συνεχίζεται αντίστροφα με την Ainara Legardon έναντι των Nudozurdo, και των Marzipan Man έναντι των Paris Riots (οι οποίοι κέρδισαν και το διαγωνισμό ως πρωτοεμφανιζόμενοι για το fiberfib festival και το supajam).

Το πρώτο μεγάλο όνομα εμφανίζεται επιτέλους στην κεντρική σκηνή και δυστυχώς απαγορεύει τη φωτογράφιση του live του… σχεδόν όλος ο κόσμος που ήταν μοιρασμένος στις διάφορες σκηνές, συγκεντρώνεται πλέον εκεί. Ο frontman των Killers ξεσηκώνει τον κόσμο με τα τραγούδια του… ο Brandon Flowers έχει κάνει τεράστια εμπορική επιτυχία σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και αυτό είναι ολοφάνερο αν κοιτάξει κανείς τον κόσμο που τραγουδάει όλα τα τραγούδια με τα χέρια ψηλά. Στο cover του “Bette Davis Eyes” ειδικά, γίνεται χαμός.

Οι Undertones, που εμφανίζονται την ίδια ώρα στη σκηνή του FIB club, παρά την ηλικία τους και το γεγονός ότι παίζουν ταυτόχρονα με τον Brandon Flowers καταφέρνουν και κρατάνε ένα σημαντικό μέρος του κοινού με τη σκηνική παρουσία τους.

Η αγγλική κλασσική ροκ σκηνή εκπροσωπείται από τους Stranglers, οι οποίοι βγήκαν με πολύ καλή ενέργεια στη σκηνή. Εντύπωση βέβαια μας έκανε ότι παρέλειψαν κάποια από τα πιο γνωστά τους κομμάτια, όπως τα “Golden Brown” και “Always the Sun”.

Τhe Strokes, οι headliners της Παρασκευής, ντίβες ή απλά τεχνικοί λόγοι; Όπως και να έχει ήταν οι πρώτοι που άργησαν να βγουν στη σκηνή. Η αλήθεια είναι ότι ο χώρος μπροστά από τη σκηνή Maravilla ήταν ασφυκτικά γεμάτος, και λίγο η ζέστη, λίγο το ποτό και σίγουρα ο ενθουσιασμός είχαν ως αποτέλεσμα πολλές λιποθυμίες. Οι άνθρωποι της ασφάλειας μετέφεραν συνεχώς κόσμο για να τους δώσουν τις πρώτες βοήθειες. Ο Julian Casablancas βγαίνει στη σκηνή και ως γνήσιοι Αμερικανοί αρχίζουν με το “NYC cops”. Και οι πιστοί τους φαν μένουν ενθουσιασμένοι.

Σάββατο 16 Ιουλίου

Τρίτη μέρα και η διάθεση του κοινού έχει απογειωθεί. Σαββατοκύριακο πλέον, οπότε έχουν έρθει και άλλοι μουσικόφιλοι από τις γύρω περιοχές για να παρακολουθήσουν τις συναυλίες. Τις πρωινές και τις μεσημεριανές ώρες ο κόσμος κατευθύνεται προς τις παραλίες, ξαπλώνει στα πάρκα για λίγη σκιά, φορτίζει γενικά τις μπαταρίες του για αυτό που θα ακολουθήσει. Και είναι πολύ δυνατό αυτό που ακολουθεί.

Οι μπάντες ξεκινούν με πολύ καλή διάθεση από τις πρώτες απογευματινές ώρες. Αν υπήρχε βραβείο επικοινωνίας με το κοινό, σίγουρα θα το κέρδιζε ο Jerry Fish, που μαζί με τους The Mudbug Club έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας και, παρά το ώριμο της ηλικίας του, φρόντισε να περάσει τα κάγκελα που τον χώριζαν από τους φαν του και να βρεθεί κοντά τους. Τραγούδησε αρκετά κομμάτια από εκεί, καλώντας τον κόσμο να αγκαλιαστεί και να τραγουδήσει μαζί του. Σκέτη απόλαυση!

Συνεχίζουν οι Spectrals, με τον τραγουδιστή τους να μας θυμίζει πολύ τον Ozzy Osbourne στην ποπ εκδοχή του, ο ισπανός ροκάς Lori Meyers που ξεσηκώνει το τοπικό κοινό, οι Big Audio Dynamite με τον Mick Jones (πρώην κιθαρίστα και τραγουδιστή των Clash) με τον post-punk -dance ήχο τους να ανεβάζουν τη θερμοκρασία.

Από τα πιο γνωστά στο ελληνικό κοινό ονόματα, οι αμερικανοί Beirut δεν θα μπορούσαν να παραλείψουν από το set list τους το Elephant Gun, μάγεψαν με τον πρωτότυπο ήχο τους από τα διάφορα πνευστά όργανα. Στη συνέχεια οι Mumford & Sons στην κεντρική σκηνή Maravillas ξεσηκώνουν το βρετανικό κοινό με folk rock. Ξεκίνησαν με ένα από τα πιο γνωστά τους κομμάτια Little Lion Man και άφησαν το γνωστότερο, The Cave, για το τέλος.

Έχει έρθει πλέον η ώρα για το “μεγάλο όνομα” της βραδιάς. Οι Arctic Monkeys, με frontman τον πιτσιρικά Alex Turner, έχουν σημειώσει τεράστια επιτυχία στη ροκ σκηνή σε ελάχιστο χρόνο. Ο κόσμος κάτω από τη σκηνή αμέτρητος!

Οι Arctic Monkeys έχουν τον τρόπο να είναι άμεσοι με το κοινό αλλά ταυτόχρονα να κρατάνε και την απαραίτητη απόσταση, τόση όση χρειάζεται για να είναι θεοί. Ο κόσμος ενθουσιάζεται με τα Don’t sit down και Fluorescent Adolescent και συμμετέχει σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας με τα χέρια ψηλά.

To συναυλιακό κομμάτι του Σαββάτου κλείνουν οι Primal Scream. Βγήκαν στην σκηνή στις 2:30 μετά τα μεσάνυχτα, το οποίο ήταν μία μάλλον ατυχής επιλογή εκ μέρους της διοργάνωσης, γιατί ο κόσμος είχε ήδη κουραστεί και δε μπορούσε να απολαύσει το live. Ο Bobby Gillespie βγαίνει στη σκηνή με λαμέ μπλούζα και λικνίζεται με το Movin’ on Up. Στα μισά περίπου παίζουν το Higher than the Sun και κλείνουν με το Rocks. Το πάρτι του Benicassim συνεχίζεται με Dj Sets στις 3 βασικές σκηνές μέχρι το ξημέρωμα.

Κυριακή 17 Ιουλίου

Τελευταία μέρα του φεστιβάλ. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Από τη μία όλοι περιμένουν ανυπόμονα τα μεγαλύτερα ονόματα της διοργάνωσης, από την άλλη το μεγάλο πάρτι τελειώνει εδώ. Ο κόσμος σήμερα είναι πολύ πιο ενεργός και τα δρώμενα που μέχρι τώρα γίνονταν εκτός του χώρου του φεστιβάλ (στην παραλία και στην πόλη) τώρα έχουν μεταφερθεί εδώ για το φινάλε. Ξαφνικά, δίπλα από τη σκηνή του FIB Club, στήνεται μια θάλασσα από γαλάζια παράλληλα πανιά κι ανάμεσα τους κολυμβητές με νεροπίστολα πυροβολούν τους περαστικούς.

Η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει με τους Joy Formidable. Η τραγουδίστρια θυμίζει την Dolores o’ Riordan των Cranberries και ο ήχος τους είναι κάτι μεταξύ Yeah Yeah Yeahs και Arcade Fire. Για πρώτη φορά βλέπουμε ντραμς να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της σκηνής, ενώ η παρουσία και των τριών μελών του συγκροτήματος είναι εκρηκτική! Συνεχίζουμε στην κεντρική σκηνή του φεστιβάλ με τους Coronas από τη Ιρλανδία. Ο τραγουδιστής είναι φανερά ενθουσιασμένος με το κοινό που δεν σταματά να τους αποθεώνει και αλλάζει συνεχώς πόζες, κρατώντας την κιθάρα του.

Εντύπωση έκανε η εμφάνιση των And So I Watch You From Afar, με καθαρά post rock ήχο που μας θύμισαν κάτι από Godspeed You Black Emperor και Mogwai. Αυτοί, σε συνδυασμό με τον Tinie Tempah και τους Professor Green από την hip hop σκηνή μας προετοιμάζουν για Trip Hop και τους Portishead, ακόμα όμως είναι νωρίς.

Και πάλι στην κεντρική σκηνή Maravillas εμφανίζονται οι Noah & the Whale. Το βρετανικό indie folk group φαίνεται να ήρθε από άλλη εποχή και η εμφάνιση τους είναι σε απόλυτη αρμονία με τον ήχο τους. Ξεσήκωσαν τον κόσμο με το L.I.F.E.G.O.E.S.O.N. και το Tonight’s the Kind of Night.

Η ώρα περνάει και πλησιάζει η στιμή των Portishead. Υπάρχει κλίμα ενθουσιαμού, μαζί με τους υπόλοιπους ενθουσιαζόμαστε κι εμείς. Υπήρχαν βέβαια και απορίες γιατί στο σημερινό line up θα εμφανιστεί και η Anika, η τραγουδίστρια των Beak, της νέας μπάντας του Geoff Barrow (Portishead).

Δε μας κάνει εντύπωση λοιπόν που ισπανοί δημοσιογράφοι περιτριγυρίζουν τους παράγοντες των Portishead για να τους κάνουν ερωτήσεις… Και η Beth Gibbons είναι άφαντη μέχρι που εμφανίζεται στη σκηνή. Oι Portishead απαγορεύουν τη βιντεοσκόπηση του live τους τόσο από τα κανάλια όσο και από την παραγωγή του FIB. Μέχρι τώρα δεξιά και αριστερά από τη σκηνή υπήρχαν οι γνωστές γιγαντοοθόνες, οι οποίες προέβαλαν υλικό που τραβούσαν εκείνη την ώρα οι κάμερες του φεστιβάλ. Στην περίπτωση όμως των Portishead έπαιζε βίντεο δικής τους προφανώς επεξεργασίας, το οποίο έδειχνε αυτά που συνέβαιναν ζωντανά στη σκηνή σε συνδυασμό με διάφορα δικά τους γραφικά.

Η Beth Gibbons ήταν καθηλωτική και κατά περίεργο τρόπο πολύ ευδιάθετη! Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του “Machine Gun” κατέβηκε από τη σκηνή για να χαιρετήσει τον κόσμο της πρώτης γραμμής! Έπαιξαν για μιάμιση περίπου ώρα και τελείωσαν πριν προλάβουμε να το καταλάβουμε. Από την Set List τους παρέλειψαν το “All Mine”, μας χάρισαν όμως ένα μοναδικό “Sour Times” και το “Mysterons”, οπότε ποιός κρατάει κακία;

Στην άλλη σκηνή, εμφανίζεται η Anika. Ο κόσμος είναι ελάχιστος, ο αέρας φυσάει δυνατά και φέρνει συνεχώς τα μαλλιά της στο πρόσωπο της. Συχνά παραπατάει και κοιτάζει απειλητικά το μικρόφωνο. Κάποιος από κάτω φωνάζει ότι θέλει να την παντρευτεί και κάποιος άλλος ότι θέλει να τη φροντίζει. Δίνει πάντως την αίσθηση ότι θέλει να εξαφανιστεί. Δεν την έχουμε ξαναδεί live αλλά μάλλον δεν ήταν και η καλύτερη μέρα της.

Και φτάνουμε στο μεγαλύτερο όνομα του φεστιβάλ, τους Arcade Fire. Από νωρίς όλοι οι εκπρόσωποι του τύπου ασχολούμαστε ιδιαίτερα μαζί τους, καθώς μέχρι και 1 ώρα πριν την εμφάνισή τους περιμένουμε με αγωνία να μας ανακοινώσουν σε ποιούς από εμάς θα δοθεί πρόσβαση για φωτογράφιση και βιντεοσκόπηση. Και η ανακοίνωση επιτέλους βγαίνει, και το tralala.gr είναι ανάμεσα στους επίλεκτους!

Μοναδικοί εκπρόσωποι από την Ελλάδα, παίρνουμε το πολυπόθητο πάσο μαζί με μεγάλα μέσα όπως το MTV Ισπανίας και σημαντικά αγγλικά και διεθνή μουσικά περιοδικά. Και η συναυλία φυσικά ξεκινάει με το… “Ready to Start”, τί άλλο; Ακολουθούν τα “Keep the Car Running” και “Laika” και οι Καναδοί με τους εναλλακτικούς ροκ – indie ήχους τους και τα περίεργα μουσικά τους όργανα ξετρελαίνουν το πλήθος. Ο frontman Win Butler με στρατιωτική περιβολή δείχνει ορεξάτος και η βραδιά εξελίσσεται ιδιαίτερα θερμή. Φυσικά δε λείπουν οι απαραίτητες υστερίες των φανατικών οπαδών τους στην πρώτη γραμμή. Ο κόσμος ζητάει κι άλλο, και οι Arcade Fire μας χαρίζουν ακόμη δύο τραγούδια στο encore.

Η βραδιά κλείνει με μικρότερου βεληνεκούς ονόματα και DJ sets μέχρι τις 8 το πρωί. Σιγά σιγά ο κόσμος αρχίζει να μαζεύει σκηνές και να φεύγει. Και η διοργανώτρια εταιρεία ήδη να προπωλεί εισιτήρια για το FIB 2012…

Φωτογραφίες & Ρεπορτάζ: Ιωάννα Παπουλή, Πηνελόπη Τρίπατζη