Τρία Χρόνια “Πάμε Θέατρο” | Η εμπειρία μου! (από τη Σίσσυ Ζαπάντη)

Μετά από μερικές μέρες το e-mail είχε έρθει και ήταν απόλυτα ξεκάθαρο και θετικό. Η Κατερίνα μου μίλησε με απόλυτη ειλικρίνεια και σε τέτοιους ανθρώπους που δίνουν τέτοιες ευκαιρίες δεν μπορείς να αρνηθείς. Και έτσι, γράφω μετά από λίγο καιρό το πρώτο μου άρθρο που σχετιζόταν με τη διαξαγωγή φεστιβαλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος στην Αμερική από Έλληνες μετανάστες. Ήταν ένα άρθρο ιδιαίτερο, όχι μόνο γιατί ήταν το πρώτο, αλλά και γιατί ήταν το θέμα τέτοιο.

Πάμε Θέατρο | Αρχαίο Ελληνικό δράμα με άρωμα Νέας Υόρκης

Και μετά το χάος, θα μπορούσε να πει κάποιος. Είπα ότι θα είμαι ειλικρινής σ’ αυτό το άρθρο, γιατί το χρωστάω στην Κατερινά και την Άννα που με εμπιστεύτηκαν, αλλά και σε όλα τα παιδιά της στήλης που δούλευαν όλον αυτό τον καιρό. Μετά, «λίγο εγώ, λίγο εσύ, λίγο και η κακιά στιγμή» που λένε, και διάφορα προσωπικά θέματα, κυρίως η φοιτητική ζωή στην Πάτρα, δε μου επέτρεψαν να ασχοληθώ. Δεν είχα το μυαλό να σκεφτώ πόσα έχανα που δεν ασχολιόμουν. Φέτος που αποφάσισα να ασχοληθώ, είδα τη διαφορά. Είδα τι έχουν καταφέρει αυτά τα δύο κορίτσια και όλα τα παιδιά μαζί και έχουν κάνει τη στήλη τόσο αναγνωρίσιμη στο χώρο του θεάτρου. Εγώ δε θα αρχίσω να θυμάμαι στιγμές, γιατί είμαι πολύ νέα στην ομάδα και πιστεύω ότι οι «μεγάλες στιγμές» είναι μπροστά μου.

Θέλω, όμως, να ευχαριστήσω τα κορίτσια, σε πρώτη φάση, που δέχτηκαν την άσωτη, δηλαδή εμένα, πίσω. Για την ακρίβεια δεν με ξέγραψαν ποτέ, γιατί πάνω από όλα υπάρχει σε αυτή τη στήλη και ο ανθρώπινο παράγοντας. Φέτος δεσμεύτηκα να κάνω ό,τι μπορώ και ελπίζω να το καταφέρω. Όσον αφορά τα παιδιά την ομάδας, Τάσο, Αναστάση,Έλενα, Αθηνά, Δέσποινα και Χρυσάνθη –ελπίζω να μην ξεχνάω κανέναν- σας ευχαριστώ για τη συνεργασία και είμαι σίγουρη πως δίπλα σας θα μάθω κι άλλα πράγματα. Να είμαστε, λοιπόν, καλά, γεμάτοι «όμορφα» άρθρα και ενδιαφέρουσες αποκλειστικότητες…