Tuxedomoon live: Jamming on Tuxedos | Φωτορεπορτάζ

Από την Φθινοπωρινή εκείνη νύχτα του 2011 δεν είχαν αλλάξει πολλά, μιας και οι Tuxedomoon από το San Francisco δεν είχε κυκλοφορήσει νέα μουσική. Support σχήμα δεν υπήρξε, ενώ το ότι είχαν καιρό να βρεθούν στη σκηνή (μιας και πραγματοποίησαν κατ’αποκλειστικότητα δυο εμφανίσεις στην Ελλάδα) και το μούδιασμα ήταν εμφανέστατο, ειδικά στα πρώτα κομμάτια…

Είχε πάει 22:30 όταν οι κουρτίνες άνοιξαν με τη φιγούρα του Bruce Geduldig να σηματοδοτεί την εισαγωγή της εμφάνισης και να δίνει την πάσα στην υπόλοιπη τετράδα για να βγει και ξεκινήσει το σετ της. Οι Tuxedomoon παρουσίαζαν ισορροπία ανάμεσα στην κατά βάση ορχηστρική τους προσέγγιση (με την εμφανέστατη απουσία των τραγουδιών – “κραχτών” να μην περνά απαρατήρητη) και το οπτικό μέρος, το οποίο παρουσιαζόταν με μια τεράστια οθόνη να προβάλει στο πίσω μέρος της σκηνής σουρεαλιστικές ή cult για αρκετούς φιγούρες που έδεναν αρκετά με τη μουσική που έπαιζαν. Ο Geduldig αναπαρήγαγε τα visuals επί σκηνής με ελάχιστα βίντεο να προβάλλονται. Ο ίδιος είχε την ευθύνη για τα samples που συμπλήρωναν το ρυθμικό μέρος της εμφάνισης.

Στο μουσικό μέρος της εμφάνισης οφείλουμε να ξεχωρίσουμε την ήρεμη δύναμη Peter Principle (μπάσο) που ήταν η βάση του συγκροτήματος και φυσικά αλάνθαστος. Εν συνεχεία ο Steven Brown (πνευστά) ήταν πολύ καλός, όπως και ο Luc Van Lieshout (keyboard/πνευστά/τραγούδι) που μαζί με τον Blaine Reinninger (κιθάρα/βιολί/τραγούδι, απευθυνόταν στο κοινό σε σπαστά ελληνικά!) είχε ρόλο ηγέτη στην αναπαραγωγή της μουσικής.

Πρόβλημα αποτέλεσε ο κακός ήχος που -ειδικά στα πρώτα κομμάτια- “σαμπόταρε” την ψυχεδελική προσέγγιση που επιχειρούσαν να περάσουν με την τέχνη τους. Σα να μην έφτανε αυτό, ήταν διακριτός ένας διεκπαιρεοτισμός στο παίξιμό τους και σε λίγα σημεία το αναντίρρητο δέσιμό τους φαινόταν στην ολότητά του. Οι συναυλία είχε τις στιγμές της και καλές και κακές

Το κοινό ήταν από την αρχή ιδιαίτερα θερμό σε ένα χώρο που ήταν σχετικά γεμάτος και δημιουργούσε, λόγω φωτισμού, την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να παρακολουθηθεί αυτό που είχαν να προσφέρουν οι Tuxedomoon. Αρκετοί είχαν χαθεί στο παίξιμο των Αμερικάνων και φάνηκαν να περνάνε πολύ καλά, ενώ στο τέλος της εμφάνισης το κοινό περίμενε αρκετή ώρα φωνάζοντας για να ξαναβγεί η μπάντα.

Σίγουρα οι Tuxedomoon μπορούσαν και καλύτερα, χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι δεν είναι πολύ καλοί επί σκηνής και ότι κινούνται στη μετριότητα, αντιθέτως κατάφεραν να αποδώσουν τέλεια την καλλιτεχνική τους ταυτότητα που τους έκανε τόσο ξεχωριστά επιδραστικούς. Καλώς ή κακώς λίγοι μουσικοί παίζουν με αυτό τον τρόπο και το να τους βλέπεις ζωντανά είναι κάτι το ξεχωριστό κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες…

Ρεπορτάζ: Γιώργος Κορέλης

Φωτογραφίες: Αναστασία Κιούκα