Τζίμης Πανούσης live: Ηλεκτροσόκ ρεαλισμού από τον Τζιμάκο | φωτορεπορτάζ + videos

Ο Τζίμης δεν είναι ούτε Ζουγανέλης, ούτε Λαζόπουλος. Ούτε διασκεδαστής, ούτε λαϊκιστής. Ο Τζίμης είναι ένας κοινωνικοπολιτικός κανίβαλος που αποδομεί περιστατικά και καταστάσεις με τρόπο ενοχλητικά οξυδερκή. Ενοχλητικά επειδή δε χαρίζεται πουθενά. «Μα αν είναι ενοχλητικός, γιατί να πάω να τον δω;» μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος. Η απάντηση είναι απλή. Παρόλη τη στυγνή σατιρική του ματιά και τον αβάσταχτο κυνισμό του, ο Τζίμης παραμένει ένας ρομαντικός μηδενιστής. Δεν πιστεύει σε θεσμούς, θρησκείες, προσωπικότητες. Πιστεύει στον άνθρωπο. Και σε αυτόν απευθύνεται.

Η Παρασκευή της πρεμιέρας ήταν η πιο βροχερή της χρονιάς (και συνοδεύτηκε από τραγικά γεγονότα) και η βραδιά της ήταν μουντή και πένθιμη. Κατεβαίνοντας προς τη Πειραιώς, αναρωτιόμουν τι θα μπορούσα να γράψω. Ίσως η συγκεκριμένη κάλυψη να ήθελε κάποιον από την ομάδα θεάτρου με πείρα σε κωμωδία και stand-up (κάπου εδώ αρχίζουν να καίνε τα αυτιά της Αθηνάς Ζησιμοπούλου) καθώς ελάχιστος κόσμος πάει να δει Πανούση για να ακούσει τα τραγούδια.

Οπότε τι; Να παραθέσω κομμάτια πρόζας; Να αναφέρω τα τραγούδια και τις διασκευές που έπαιξε; Να πω ότι επιτίθεται κατά της πολιτείας, των πολιτικών, των δημοσιογράφων και της εκκλησίας; (Αυτό το έκανε πολύ καλύτερα από μένα ο Βύρων Τσουράπης όταν παιζόταν το Mnimonium).

Έξω από το μαγαζί σε ένα γυάλινο κλωβό με επιγραφή ‘Δείγμα Δωρεάν’ ο Τζίμης έδωσε μια μικρή παράσταση για τον κόσμο που είχε ήδη μαζευτεί σε ουρά μπροστά από τη TROIKA. Μια κίνηση που την έχει εγκαινιάσει πριν από καιρό, αλλά η οποία παραμένει πρωτοποριακή και ευχάριστη.

Δείγμα Δωρεάν:

Περνώντας μέσα, βλέπαμε να προβάλλονται στον τοίχο πίσω από τη σκηνή όλα τα πρόσωπα της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής με ένα super από πάνω που έγραφε ‘Wanted’. Ο Πανούσης δε χαρίζεται πουθενά. Γύρω στις 23:00 τα φώτα χαμηλώνουν και στη σκηνή εμφανίζεται ένας mini-me Τζιμάκος (Γιάννης Ζουμπαντής).

Intro:

O Τζίμης δε χαρίζεται, μπαίνει δυναμικά. Μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά έχει κανιβαλίσει Κυπριακό και Μουσουλμάνους πριν καν ξεκινήσει καλά καλά τις παρλάτες του. Από εκεί και πέρα ξεκινάει η αντι-κατήχηση.

Ο Πανούσης με κάθε κείμενο και κάθε τραγούδι επιτίθεται ενάντια σε θεσμούς, καθωσπρεπισμό, δηθενισμό, κυριλέδες και ρεμπεσκιέδες. Ο Τζιμάκος περιφρονεί αυτά που αγαπάει ή πιστεύει ο μέσος άνθρωπος, αλλά αγαπάει τον ίδιο τον άνθρωπο μαζί με τα ελαττώματα του.

Γι αυτό και η σάτιρά του, παρά το ότι είναι αιχμηρή και στυγνή (οριακά γλιτώνει τον χαρακτηρισμό ‘πικρή’) καταφέρνει και προκαλεί γέλιο. Χαρακτηριστική είναι η στιγμή που απευθύνεται στον μέσο έλληνα που γκρινιάζει για το Μνημόνιο: «Από τη μία σου αρέσει ο Παντελίδης, και από την άλλη δε μπορείς το μνημόνιο…» (Για τους φανατικούς αναγνώστες του tralala, η τελευταία φράση αποτέλεσε την προαπαιτούμενη tralalo-αναφορά στον Παντελίδη. Δεν θα υπάρξουν άλλες σε αυτό το κείμενο!)

Ελληνική Ιστορία:

Ποια είναι τα στοιχεία που συνθέτουν τη παράσταση; Θα αναφέρω αρχικά τη πολύ δυνατή μπάντα που τον συνοδεύει επί σκηνής (Βασίλης Γκίνος στα πλήκτρα, Γιώργος Κωστόπουλος στο μπάσο, Βασίλης Κοκκώνης στα τύμπανα και ο ‘πολύς’ Στέλιος Φράγκος στη κιθάρα).

Από εκεί και πέρα έχουμε διάδραση με το κοινό (σημείο αναφοράς η ετοιμολογία και ο αυτοσχεδιασμός του Πανούση), τηλεφωνικές φάρσες, κωμικές παρλάτες, ‘κανιβαλικά’ ποιήματα, και κάποιες χαρακτηριστικές στιγμές που ο Τζίμης συνομιλεί με τη μαγνητοσκοπημένη εικόνα του εαυτού του, όπως προβάλλεται πίσω από τη σκηνή.

Νεοέλληνας:

Το πιο σημαντικό, φεύγοντας από μια παράσταση του Πανούση είναι το τι σου άφησε. Και η αλήθεια είναι ότι πάντα φροντίζει να σου δίνει κάτι περισσότερο από μερικά αστεία και κάμποσα τραγουδάκια. Ο Τζίμης κερνάει τροφή για σκέψη. Στο χέρι μας είναι αν θα την χωνέψουμε ή αν θα μας κάτσει στο στομάχι.