Ακριβώς στην ώρα τους σε ένα fuzz μισογεμάτο εμφανίστηκαν οι UFO, και εκρηκτικό ξεκίνημα με “Let It Roll”. Καλά πάμε, η φωνή ακόμα καλά κρατεί, ο ήχος καθαρός και η μπάντα σπέρνει. Κανόνας φαίνεται να είναι, τα καινούργια κομμάτια να τοποθετούνται στο set-list κάπου στην αρχή μετά από παλιές σταθερές αξίες, μετά τoν πρώτο ενθουσιασμό δηλαδή ώστε να περάσουν ανώδυνα.
Ε, κάπως έτσι νομίζω λειτούργησαν και εδώ τα νέα κομμάτια, αφού έπρεπε να ακουστούν μερικά ώστε να δικαιολογούν όχι μόνο την αφορμή για περιοδεία, αλλά και γενικότερα τον χαρακτηρισμό του συγκροτήματος ως ενεργό. Δεν ξέρω βέβαια πόσοι είναι αυτοί που ασχολούνται με τα τελευταία δισκογραφικά πονήματα του συγκροτήματος, μάλλον όχι πολλοί. Ευχάριστα κομμάτια, το πρόγραμμα δεν έκανε κοιλιά, κάτι που κρίνεται ευχάριστο και αξιοσημείωτο, αλλά γεγονός είναι ότι δίσκοι σαν τους τελευταίους είναι μακριά από αυτούς που έκαναν τους UFO ΜΕΓΑΛΟ συγκρότημα.
Όπως ήταν αναμενόμενο τα περισσότερα από τα τραγούδια που ακούσαμε ήταν ξεχειλωμένα, ώστε αφ’ ενός να πάρει ο Mogg τις απαραίτητες ανάσες, και αφ’ ετέρου να αφεθεί ελεύθερος ο Vinnie Moore να ξεδιπλώσει το τεράστιο ταλέντο του. Βέβαια από ένα σημείο και έπειτα τα συνεχόμενα solos με κούρασαν.
Με το κοινό να είναι στάσιμο και με χλιαρές αντιδράσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, συνειδητοποίησα ότι οι UFO είναι τελικά αυτό που λέμε συγκρότημα του ενός κομματιού, αφού με την πρώτη νότα του “Doctor Doctor” η διάθεση ανέβηκε κατακόρυφα, τα πόδια σηκώθηκαν από το έδαφος και στοματάκια άνοιξαν να τραγουδήσουν.
Εξηγούμαι για να μη παρεξηγούμαι: δεν εννοώ ότι δεν έχουν κυκλοφορήσει άλλα εξίσου ωραία κομμάτια, ίσα ίσα, αλλά ότι αν δεν υπήρχε αυτό το κομμάτι(άντε και το “Rock Bottom” που έκλεισε τη συναυλία) το fuzz δεν θα είχε ούτε τον μισό κόσμο.
Ωραιότερες στιγμές της βραδιάς εκτός από τα προαναφερθέν ήταν το συγκινητικό “Love To Love”, το “Too Hot To Handle” και τα φοβερά “Only You Can Rock Me” και “Mother Mary”.
Παράπονα του στυλ γιατί δεν έπαιξαν το τάδε κομμάτι σε τέτοια συγκροτήματα εννοείται ότι πάντα θα υπάρχουν, αλλά ας είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό που είδαμε: ένα όμορφο show με καταπληκτικούς μουσικούς, τη φωνή του Mogg (που ήταν και η πιο επίφοβη) σε υψηλά επίπεδα και τη διάρκεια της συναυλίας να ικανοποιεί, αν και όχι να ενθουσιάζει (η συνηθισμένη διεκπεραιωτική μιάμιση ώρα).
Διαβάστε επίσης
