Ulver: Η επιτομή της avant-garde μουσικής σκηνής στην Ελλάδα

Οι Νορβηγοί βγήκαν στην ώρα τους στην σκηνή, με τον frontman, Kristoffer Rygg και ψυχή της μπάντας, να δηλώνει ότι χαίρεται πολύ που παίζει μπροστά στο ελληνικό κοινό. Το set up του συγκροτήματος αποτελείτο από τέσσερα pc/mac(!), μπάσο, synth και φυσικά drums. Ο Daniel O’ Sullivan ελισσόταν κατά την διάρκεια της συναυλίας ανάμεσα σε μπάσο και synth, καθώς και ο Rygg ανάμεσα σε φωνητικά και pc.

Ξεκίνησαν δυνατά με το February MMX από την τελευταία τους δουλειά War of Roses και συνέχισαν με κομμάτια από το ίδιο LP όπως το England. Φυσικά και έπαιξαν μουσικές από το πρόσφατο παρελθόν τους (Lost in moments) και συγκεκριμένα από το καλύτερό τους άλμπουμ κατά την γνώμη μου, Perdition City. Επίσης έπαιξαν και το πιο πρόσφατο Shadows of the Sun το Eos.

Κατά την διάρκεια της συναυλίας και τρία τέταρτα αφού άρχισε, η μπάντα ξαφνικά αποχώρησε από την σκηνή αφήνοντας μας όλους σύξυλους, για να επιστρέψει πέντε λεπτά μετά και να συνεχίσει την ροή του tracklist κανονικά. Αυτό το encore δεν ήταν το μόνο καθώς επαναλήφθηκε άλλες δύο φορές, κάτι που προσωπικά με παραξένεψε. Πολύ πιθανό να το έκαναν για να ξυπνήσουν το ήδη υποτονικό κοινό. Γενικότερα όντως το κοινό δεν ήταν στα φόρτε του, κάτι που είναι φυσιολογικό, αφού η μουσική των Ulver δεν χαρακτηρίζεται από ξέφρενους ρυθμούς για ατελείωτο headbaggin, αλλά εκπέμπει κάτι πιο εσωτερικό που έχει και την ανάλογη επιρροή στον κόσμο.

Η μπάντα κρατούσε την έκπληξη για το τέλος που από ambient και γενικότερα post ήχους, ως εκείνη την ώρα, άλλαξε τελείως ύφος διασκευάζοντας το “66-5-4-3-2-1” των The Troggs μια Rock ‘n’ Roll, garage μπάντα που ξεκίνησε το 1964 και υπάρχει ακόμα και σήμερα. Το γεγονός φυσικά δεν ήταν τυχαίο καθώς η επόμενη δισκογραφική δουλειά των Ulver, θα περιλαμβάνει διασκευές από garage rock μπάντες των 60’s. Από ότι καταλαβαίνεις λοιπόν δύσκολα μπορείς να πεις τι άλλο να περιμένουμε από τους Ulver, κάτι βέβαια που είναι ευχάριστο καθώς η ταυτότητα του συγκροτήματος, άσχετα αν μεταβάλλεται το genre, έχει παραμείνει αναλλοίωτη σε όλες τις δισκογραφικές δουλειές που έχει ως τώρα.

Κάτι άλλο που επίσης αξίζει να αναφερθεί είναι η δουλειά που έγινε στο visual κομμάτι της συναυλίας αφού σε κάθε κομμάτι που έπαιζε, πίσω από την μπάντα προβαλλόταν κάθε φορά ένα διαφορετικό video απεικονίζοντας διάφορα, όπως μια γυναίκα με vintage ενδυμασία που γδυνόταν, την ανατολή του ήλιου που σιγά σιγά μετατρεπόταν σε φεγγάρι, και άλλες φορές σκόρπιες εικόνες από παλιά φιλμ.

Οι Ulver έμειναν στην σκηνή περίπου μιάμιση ώρα, έχοντας σίγουρα ελάχιστες στιγμές που έκαναν κοιλίτσα, όπως τα απανωτά encore. Αυτό που μου έμεινε σίγουρα από μια τέτοια μπάντα είναι εκείνες οι στιγμές, κατά την διάρκεια της συναυλίας, που όταν αναγνωρίζεις το κομμάτι που ακούς, ανατριχιάζεις ολόκληρος.