Συνέντευξη | Βίκυ Καρατζόγλου: «Τα βιώματα μας είναι οι βαθύτερες επιρροές μας»!

Το «Τηλεφωνούσες» είναι το νέο τραγούδι της Βίκυς Καρατζόγλου που κυκλοφόρησε πριν από μερικές ημέρες από τη Panik Oxygen και η αφορμή για μία ενδιαφέρουσα κουβέντα με την αγαπημένη ερμηνεύτρια!

Η Βίκυ Καρατζόγλου γεννήθηκε στη Δράμα και ήρθε στην Αθήνα για να ακολουθήσει το μουσικό της όνειρο. Την γνωρίσαμε πριν από χρόνια μέσα από τη μουσικοθεατρική παράσταση «Ήρωες». Έκτοτε ακολούθησαν σπουδαίες συνεργασίες, εμφανίσεις και όμορφες δισκογραφικές δουλειές. 

Η εκφραστικότητα και η ζεστή, αισθαντική φωνή της Βίκυς Καρατζόγλου είναι δύο στοιχεία που δεν μπορείς να παραβλέψεις ακούγοντάς την. 

Διαβάστε παρακάτω όσα μας είπε…

Είχες πάντα ιδιαίτερη σχέση με το τραγούδι; Πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;

Η σχέση μου με το τραγούδι ξεκίνησε σε πολύ μικρή ηλικία. Έχω μια κασέτα που είμαι 6 χρονών και τραγουδάω «Το τρένο φεύγει στις 8» του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Ελευθερίου με συνοδεία κιθάρας. Είναι τόσο αστείο αφού καλά καλά δεν μπορούσα να αρθρώσω σωστά τα σύμφωνα αλλά παρόλα αυτά έδειχνα να νιώθω κάθε λέξη του τραγουδιού.
Η μουσική ακουγόταν στο σπίτι πότε από το πικάπ του μπαμπά και πότε από τη μητέρα μου που είχε μια εκπληκτική φωνή και όταν είχε τα κέφια της έπιανε πάντα κάποιο τραγούδι της Μοσχολιού και μας μάγευε. Η μαμά πρώτη φωνή και ο μπαμπάς πάντα δεύτερη, να σεκοντράρει.
Δεν είχαν σπουδάσει ποτέ τους μουσική ούτε ήταν επαγγελματίες, τραγουδούσαν για την ψυχή τους.
Τους ευχαριστώ για το μεγαλύτερο δώρο που μου έκαναν, να μάθω να αφήνω την ψυχή να με οδηγεί.

Ποια ήταν η πρώτη επαγγελματική σου συνεργασία;

Στη θρυλική Μέδουσα, με τη Γλυκερία και τον Χρήστο Νικολόπουλο.
18 χρονών, μόλις είχα κατέβει στην Αθήνα από τη Δράμα για να γίνω τραγουδίστρια και η συνεργασία αυτή έμοιαζε σαν όνειρο.
Ακόμα θυμάμαι την εισαγωγή του τραγουδιού με το οποίο έβγαινα, ήταν το «Χρόνια χελιδόνια», αν τύχει και το ακούσω μου κόβονται τα πόδια από το άγχος ακόμα και τώρα!
Δεν ήταν μια εύκολη συνθήκη για μένα κυρίως επειδή έπρεπε να διαχειριστώ καταστάσεις και συμπεριφορές πρωτόγνωρες για ένα κορίτσι από την επαρχία που θα δούλευε “νύχτα” στην Αθήνα. Πήρα πολλά πράγματα από τους δυο αυτούς καλλιτέχνες, τον επαγγελματισμό, την πειθαρχία τους, στοιχεία που βοήθησαν πολύ στην μετέπειτα πορεία μου στο χώρο.

Έκτοτε είχες αρκετές «δυνατές» συνεργασίες στη μουσική σου πορεία. Έχεις ξεχωρίσει κάποια και γιατί;

Δεν έχω ξεχωρίσει κάποια. Ήταν όμως πολύ σημαντική η τελευταία μου συνεργασία, αυτή με τον Γιάννη Κότσιρα και τον Χρήστο Θηβαίο. Η πιο ώριμη θα έλεγα από όλες. Ο αλληλοσεβασμός, η υποστήριξη και η αγάπη με μοναδικό στόχο την ανάδειξη των τραγουδιών του Θάνου Μικρούτσικου.
Όπως λέω πάντα, ο τραγουδιστής είναι το μέσον για να φτάσει το τραγούδι και το συναίσθημα του στον κόσμο.

Ποιες θα έλεγες ότι είναι οι μουσικές σου επιρροές;

Επηρεάστηκα πολύ από τη μουσική που άκουγαν οι γονείς μου στο σπίτι. Τα βιώματα μας είναι και οι βαθύτερες επιρροές μας. Ακόμα και αν στην πορεία ανακάλυψα μουσικές και νέους δρόμους, πάντα γύριζα στα πρώτα μου ακούσματα. Μεγάλωσα ακούγοντας Χατζηδάκι, Θεοδωράκη, Beatles, Καλδάρα, Τσιτσάνη και πολλή κλασική μουσική. Στα αυτιά μου είχα πάντα μεγάλες φωνές που ήξεραν να σου μεταφέρουν τον στίχο και το συναίσθημα του τραγουδιού. Η Αλεξίου, η Γαλάνη, η Μοσχολιού, η Τσανακλίδου ήταν μερικές από τις φωνές που εμπνεύστηκα. Επηρέασαν την αισθητική μου και με βοήθησαν να κατασταλάζω μουσικά.

Παράλληλα με την πορεία σου στο τραγούδι έχεις κάνει και μαθήματα υποκριτικής. Τι σε οδήγησε σε αυτό;

Την περίοδο που έκανα μαθήματα υποκριτικής συμμετείχα στους Ήρωες και είχα αρχίσει να βλέπω κι άλλους δρόμους και τρόπους με τους οποίους μπορούσα να εκφραστώ. Η συναναστροφή μου με τον κόσμο του θεάτρου, με τους ηθοποιούς με μάγεψε όπως κάνει σε όλους και με έκανε να θέλω να μάθω κι άλλα γύρω από το θέατρο.

Αν έπρεπε να επιλέξεις ανάμεσα στο τραγούδι και στο θέατρο;

Ελπίζω οι επιλογές και η πορεία μου ως τώρα να δείχνουν ξεκάθαρα την επιλογή μου, αν όχι, τότε μάλλον κάτι πάει λάθος.
Το θέατρο θα έχει πάντα μια πολύ ξεχωριστή θέση μέσα μου, πήρα πολλά, γνώρισα ανθρώπους και έκανα φίλους. Θα το ξαναέκανα αν προέκυπτε μια ενδιαφέρουσα πρόταση για κάποιο μιούζικαλ η για κάτι που θα είχε σχέση με τη μουσική.
Είμαι τραγουδίστρια. Έχω σπουδάσει και έχω αφιερώσει τη ζωή μου όλη στο τραγούδι. Κλείνω την απάντηση έτσι απλά, για να καθαρίσει η εικόνα σε περίπτωση που δεν έχει γίνει ως τώρα.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε και το νέο σου κομμάτι με τίτλο «Τηλεφωνούσες». Μίλησε μας γι’ αυτό…

Είναι το δεύτερο τραγούδι από τη συνεργασία μας με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο και την Ελένη Φωτάκη.
Μετά τα «Αρώματα» που ήταν πιο κινηματογραφικό, το «Τηλεφωνούσες» σίγουρα πιο ρεαλιστικό, μιλάει για όλα αυτά που κρύβονται πίσω από ένα τηλεφώνημα. Το τηλέφωνο, μια “κρυψώνα” που όλοι έχουμε χρησιμοποιήσει φοβούμενοι να αντιμετωπίσουμε ανθρώπους που έχουμε εμπλακεί συναισθηματικά. Ένα σχόλιο για το πόσο μικρή μπορεί να είναι η απόσταση από τον έρωτα στην εμμονή και πόσο εύκολα μπορούμε να περάσουμε τα «όρια».
Η Ελένη και ο Παναγιώτης είναι δυο δημιουργοί που εκτιμώ βαθιά για το έργο τους, την αισθητική και την αντίληψη τους και νιώθω ευγνώμων για τα υπέροχα τραγούδια που μου χάρισαν.

Θεωρείς ότι βγαίνουν «καλά» τραγούδια στις μέρες μας;

Φυσικά το πιστεύω. Έχω ετοιμάσει έναν ολόκληρο δίσκο με τέτοια «καλά» τραγούδια.
Πάντα γραφόντουσαν και θα γράφονται καλά τραγούδια. Το θέμα είναι να βρεθεί χώρος και χρόνος για να ακουστούν και να ανθίσουν. Η μουσική βιομηχανία έχει πάθει ζημιά. Ζούμε στην εποχή του γρήγορου και του εφήμερου και όπως όλα τα καλά πράγματα στη ζωή, η μουσική και τα τραγούδια χρειάζονται χρόνο.
Ελπίζω πως οι άνθρωποι ψάχνουν και βρίσκουν την καλή μουσική και τους καλούς τραγουδιστές γιατί υπάρχει πάντα η ανάγκη να ανακαλύψουν και να ακούσουν κάτι που δεν ξέρουν.

Τι θα άλλαζες στη βιομηχανία της μουσικής αν είχες την δυνατότητα;

Οι δημιουργοί πρέπει με κάποιον τρόπο να πληρώνονται για το έργο τους. Πρέπει να μπορούνε να ζούνε όταν έχουν προσφέρει τόσα πολλά στην κοινωνία.
Η μουσική είναι ένα αγαθό που απολαμβάνουμε όλοι εμείς αλλά κανείς δεν το πληρώνει. Υπάρχει δωρεάν εις βάρος των ανθρώπων που τη δημιουργούν, που εμπνέονται, που δίνουν τη ζωή τους. Οφείλουμε ως κοινωνία να το καταλάβουμε και να κάνουμε κάτι γι’ αυτό.

Η πανδημία έφερε τα πάνω κάτω στις ζωές όλων μας. Εσύ πώς το βίωσες όλο αυτό;

Όπως όλοι οι άνθρωποι του χώρου μου. Πολύ δύσκολα. Ήταν καταστροφικό για τον δικό μας κλάδο. Εκτός από την οικονομική δυσχέρεια νιώσαμε όλοι μας πως ήμασταν ο τελευταίος τροχός της αμάξης.
Δεν υπήρξε σοβαρή στήριξη από το κράτος. Αυτή είναι η αλήθεια. Φτάσαμε να πιστεύουμε ότι οι τέχνες, η μουσική, το θέατρο είναι άχρηστα για τον κόσμο, μπορούσαν όλοι να ζήσουν χωρίς αυτά. Έτσι μας έκαναν να νιώθουμε, ότι μας έκαναν χάρη που μας έδιναν επίδομα.
Ήταν μια περίοδος στη ζωή μου που με ωρίμασε σίγουρα, με έκανε να δω μέσα μου πράγματα που ήταν καλά κρυμμένα, αναμετρήθηκα με τους φόβους μου και σίγουρα βγήκα πιο δυνατή. θέλω να περάσει και να μην ξαναέρθει τέτοια περίοδος.

Τώρα που τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα, ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Τον Χειμώνα θα βρισκόμαστε μαζί με τον Νίκο Πορτοκάλογλου στο Γυάλινο μουσικό θέατρο. Από 4 Δεκέμβρη και κάθε Σάββατο.
Έρχεται ο δεύτερος προσωπικός δίσκος μου, με τίτλο “Τρία λεπτά και κάτι” από την Panik records, και θα κάνω και κάποια προσωπικά live γιατί πιστεύω πως αυτός είναι ο πιο σίγουρος δρόμος να επικοινωνήσω τα τραγούδια μου.
Με προσοχή και τηρώντας όλα τα μέτρα, πιστεύω πως θα καταφέρουμε να πάρουμε όλη τη δύναμη που μας δίνει ο κόσμος στα live και να θυμηθούμε πως διασκεδάζουμε τους χειμώνες μας..

Τι να σου ευχηθούμε μέχρι την επόμενη μας συνάντηση;

Αρχικά να είμαστε υγιείς, να γίνει καλύτερος ο κόσμος μας και σίγουρα πιο φιλικός για τις γυναίκες. Να εξαλειφθεί όλη αυτή η προκατάληψη και η βία. Μεγαλώνω μια κόρη βλέπεις που είναι η ζωή μου.
Από εκεί και πέρα να κάνω μουσική, να τραγουδάω, να αγγίζει την ψυχή του κόσμου η τέχνη μου με την ελπίδα να τον κάνει λίγο καλύτερο.

Συνέντευξη & Επιμέλεια: Ελεάννα Καπάνταη