Έγινε γνωστός ως μέλος του συγκροτήματος Pink Floyd, στους οποίους εντάχθηκε στα τέλη του 1967, ως αναπληρωματικός κιθαρίστας του Σιντ Μπάρετ. Λίγο αργότερα, όταν ο Μπάρετ εγκατέλειψε την μπάντα λόγω των προβλημάτων που είχε με το LSD, ο Γκίλμορ έγινε ο βασικός κιθαρίστας και βοηθός του Ρότζερ Γουότερς στα φωνητικά.
Πολλοί πιστεύουν πως το ταλέντο του ως συνθέτη βοήθησε τους Pink Floyd να γίνουν παγκοσμίως γνωστοί (ιδιαίτερα με το άλμπουμ Dark Side of the Moon).
Από το 1987 είναι αρχηγός των Pink Floyd, μετά και την αποχώρηση του Ρότζερ Γουότερς.
Έχει συνεργαστεί με πολλούς μεγάλους καλλιτέχνες όπως ο πρώην bandmate του Syd Barrett, την Kate Bush, Grace Jones, Tom Jones, Elton John, B.B. King, Paul McCartney, John Lennon, Sam Brown, Jools Holland, Bob Dylan, Pete Townshend, The Who, Supertramp, Levon Helm, Robbie Robertson, Alan Parsons, καθώς και με διάφορα προσωρινά συγκροτήματα που έδωσαν φιλανθρωπικές συναυλίες.
Έχει εκδώσει 3 προσωπικά άλμπουμ και είναι ο ιδιοκτήτης της μεγάλης αξίας Fender Stratocaster με σειριακό αριθμό 0001 (την πρώτη που βγήκε από γραμμή παραγωγής).
Τέλος, θεωρείται από τους σημαντικότερους κιθαρίστες του 20ού αιώνα, και έχει γράψει και εκτελέσει ένα από τα καλύτερα ηλεκτρικά σόλο κιθάρας (για πολλούς το καλύτερο ροκ σόλο κιθάρας),εκείνο του Comfortably Numb, τραγουδιού τού συγκροτήματος στο οποίο ήταν βασικό μέλος, των Pink Floyd.
Εκτιμάται ότι από το 2010, οι Pink Floyd έχουν πουλήσει πάνω από 250 εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων 74,5 εκατομμύρια μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Εκτός από την συνεργασία του με τους Pink Floyd, ο Gilmour έχει εργαστεί ως παραγωγός για πολλούς καλλιτέχνες, και είχε μια πολύ επιτυχημένη καριέρα ως σόλο καλλιτέχνης. Ακόμη έχει εμπλακεί ενεργά σε πολλές φιλανθρωπικές οργανώσεις κατά τη διάρκεια της καριέρας του.
Το 2003, έλαβε διάκριση για το φιλανθρωπικό του έργο και τιμήθηκε με το τίτλο “Εξαιρετική Συνεισφορά” στα βραβεία Q, το 2008.
Το 2011, το περιοδικό Rolling Stone τον κατέταξε στη 14η θέση στην λίστα με τους καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών.
Ο Gilmour και τα αδέλφια του είχαν ενθαρρυνθεί από τους γονείς τους να ακολουθήσουν το μουσικό τους ταλέντο. Στο σχολείο που πήγαινε, συνάντησε τον μελλοντικό κιθαρίστα και τραγουδιστή των Pink Floyd, Syd Barrett, μαζί και τον μπασίστα και τραγουδιστή Roger Waters ο οποίος πήγαινε σχολείο στην ίδια περιοχή. Στην ηλικία των 13, του δόθηκε η πρώτη κιθάρα του, μια Tatay, από το γείτονά του, και έτσι άρχισε να μαθαίνει με οδηγό ένα βιβλίο και έναν δίσκο του Peter Seeger.
Ο Gilmour άρχισε να παίζει στην μπάντα Jokers Wild το 1962, και την εγκατέλειψε το 1967.
Στα τέλη Δεκεμβρίου του 1967 ο ντράμερ Nick Mason πλησίασε τον Gilmour, ο οποίος τον ρώτησε αν θα τον ενδιέφερε να γίνει μέλος των Pink Floyd. Η ένωσή του με το συγκρότημα πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 1968.
Στη συνέχεια, όταν ο Syd Barrett εγκατέλειψε την μπάντα λόγω των προβλημάτων που είχε με το LSD, ο Gilmour έγινε ο βασικός κιθαρίστας και βοηθός του Roger Waters στα φωνητικά. Ωστόσο, μετά τις επιτυχίες του The Dark Side of the Moon και στη συνέχεια του Wish You Were Here, ο Waters πήρε τον περισσότερο έλεγχο του συγκροτήματος, με μεγάλη συμμετοχή στους δισκους τους Animals και The Wall.
Ο Wright απολύθηκε κατά τη διάρκεια ηχογράφησης του The Wall και η σχέση μεταξύ Gilmour και Waters επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο κατά τη διάρκεια της ταινίας του The Wall και του άλμπουμ τους The Final Cut το 1983.
Μετά την ηχογράφηση του Animals, ο Gilmour θεώρησε πως το μουσικό ταλέντο του δεν αξιοποιούνταν πλήρως, και άρχισε να διοχετεύει τις ιδέες του για το δικό του ομώνυμο πρώτο solo album (1978), το οποίο ανέδειξε καθαρά το μοναδικό του στυλ ως κιθαρίστας, καθώς υπογράμμισε και τις δεξιότητές του στη σύνθεση τραγουδιών. Ένα τραγούδι που γράφτηκε κατά τη διάρκεια των τελικών σταδίων αυτού του άλμπουμ, εντάχθηκε σε ένα άλλο τραγούδι από τον Roger Waters, με αποτέλεσμα το “Comfortably Numb”, τελικά να συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ The Wall.
Η αρνητική ατμόσφαιρα γύρω από τη δημιουργία του άλμπουμ αυτού και της μετέπειτα ταινίας, σε συνδυασμό με το Final Cut που ήταν ουσιαστικά ένα σόλο άλμπουμ του Roger Waters, οδήγησε τον Gilmour στη κυκλοφορία ενός δεύτερου σόλο άλμπουμ το 1984, με τίτλο About Face. Μέσω αυτού εξέφρασε τα συναισθήματά του για μια σειρά θεμάτων, από τη δολοφονία του John Lennon, μέχρι και τη σχέση του με τον Waters. Έχει παραδέχτεί ακόμα πως χρησιμοποίησε το άλμπουμ αυτό, ως ένα λόγο να αποστασιοποιηθεί από τους Pink Floyd.
Στη συνέχεια, περιοδεύει με επιτυχία σε Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Όταν επέστρεψε από την περιοδεία, ο Gilmour έπαιξε κιθάρα με μια σειρά από καλλιτέχνες, καθώς επίσης και παρήγαγε το The Dream Academy, με την τεράστια επτυχία που κέρδισε μια θέση στο top ten, με τίτλο “Life in a Northern Town”.
http://www.youtube.com/watch?v=TzTNUMiMIsU
Το 1986, ο Gilmour και ο ντράμερ Nick Mason δήλωσαν σε δελτίο τύπου ότι ο Waters είχε εγκαταλείψει το συγκρότημα και δήλωσαν πως θα συνεχίσουν χωρίς αυτόν. Ο Gilmour ανέλαβε τον πλήρη έλεγχο της ομάδας και παρήγαγε το A Momentary Lapse of Reason το 1987 με ορισμένες εισφορές του Mason και του Richard Wright.
Ο Wright επανήλθε επίσημα στο συγκρότημα μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ για μια μακρά παγκόσμια περιοδεία και συνέβαλε στη δημιουργία του The Division Bell το 1994. Το 1986, ο Gilmour αγόρασε το πλωτό σπίτι Astoria, που είναι αγκυροβολημένο στις όχθες του ποταμού Τάμεση κοντά στο Hampton Court, και το μετέτρεψε σε στούντιο ηχογράφησης. Η πλειοψηφία των δύο πιο πρόσφατων δίσκων των Pink Floyd, καθώς και το σόλο άλμπουμ του Gilmour, On an Island, το 2006 ηχογραφήθηκαν εκεί.
Στις 2 Ιουλίου 2005, ο Gilmour εμφανίστηκε με τους Pink Floyd, συμπεριλαμβανομένου του Roger Waters στο Live 8. Η παράσταση προκάλεσε τεράστια αύξηση πωλήσεων του δίσκου Echoes: The Best of Pink Floyd. Τα κέρδη που προέκυψαν, τα δώρισε σε φιλανθρωπικά ιδρύματα που αντικατοπτρίζουν τους στόχους του Live 8. Μετά τη συναυλία Live 8, προσφέρθηκαν στους Pink Floyd 150 εκατομμύρια λίρες, για να περιοδεύσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά το συγκρότημα απέρριψε την προσφορά.
Στις 3 Φεβρουαρίου 2006, ανακοίνωσε σε συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα La Repubblica ότι οι Pink Floyd πιθανώς να μην περιόδευαν ποτέ ξανά μαζί ή να ηχογραφήσουν.
Τον Δεκέμβριο του 2006, ο Gilmour κυκλοφόρησε ένα αφιέρωμα στον Syd Barrett, που είχε πεθάνει στις 7 Ιουλίου του ίδιου έτους, με τη μορφή της δικής του εκδοχής του πρώτου single των Pink Floyd “Arnold Layne”.
http://www.youtube.com/watch?v=wJuCo5M05bU
Ηχογραφήθηκε ζωντανά στο Royal Albert Hall του Λονδίνου, ενώ το single περιείχε εκδοχές του τραγουδιού σε εκτελέσεις του κιμπορντίστας των Pink Floyd (και μέλος της μπάντας του Gilmour) Richard Wright και special guest τον καλλιτέχνη David Bowie. Το single κέρδισε μια θέση στο βρετανικό Top 75, στο νούμερο δεκαεννέα και παρέμεινε σταθερό για τρεις εβδομάδες.
Από την εμφάνισή τους στο Live 8 το 2005, ο Gilmour έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι δεν θα υπάρξει επανένωση των Pink Floyd. Με το θάνατο του κιμπορντίστα Richard Wright των Pink Floyd, τον Σεπτέμβριο του 2008, μια άλλη επανένωση των μελών της ομάδας έγινε αδύνατη.
Τον Μάιο του 2010 ο Roger Waters δήλωσε στο Associated Press ότι ο Gilmour δεν ενδιαφέρεται καθόλου για μια επανένωση του συγκροτήματος.
Σόλο καριέρα
Ο Gilmour έχει ηχογραφήσει τέσσερις προσωπικούς δίσκους, οι τέσσερις εκ των οποίων εμφανίστηκαν στο Top 40 των ΗΠΑ (2006- On an Island, έφτασε στο Νο 6, το 2008- Live in Gdansk, κέρδισε την 26η θέση, το 1978- το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ του έφτασε στο No 29, το 1984- About Face, έφτασε στο Νο 32).
Δεκαετία 1970 & 1980
Ο Gilmour εμφανίζεται στις Βρυξέλλες το 1984, σε περιοδεία για το άλμπουμ του About Face.
http://www.youtube.com/watch?v=CtL0UpRuCCU
Την περίοδο αυτή αναλαμβάνει επίσης διάφορους ρόλους ως παραγωγός, sideman, ακόμη και μηχανικός ήχου σε συναυλία, για πολλούς πρώην συνεργάτες του: Syd Barrett, Paul McCartney, Kate Bush, Berlin, Grace Jones, Tom Jones, Elton John, Eric Clapton, B. B. King, Seal, Sam Brown, Jools Holland, Bob Dylan, Pete Townshend, The Who, Supertramp, Levon Helm, Robbie Robertson, Alan Parsons, Peter Cetera, και άλλα φιλανθρωπικά γκρουπς.
Το 1985, ο Gilmour ήταν μέλος της μπάντας του Bryan Ferry. Συμμετείχε στο άλμπουμ του Boys and Girls, καθώς και στο τραγούδι “Is Your Love Strong Enough” για την κυκλοφορία της ταινίας στις ΗΠΑ, με τους Ridley Scott και Tom Cruise, με τίτλο Legend.
Το μουσικό βίντεο του τραγουδιού, ενσωματώνει τον Ferry και τον Gilmour σε σκηνές από την ταινία. Αργότερα εκείνο το έτος, ο Gilmour έπαιξε με τον Ferry στο Λονδίνο για το Live Aid concert. Ακόμη, συμμετείχε και σε ένα κωμικό σκετς με τίτλο “The Easy Guitar Book Sketch” με τον κωμικό Rowland Rivron και τους βρετανούς μουσικούς Mark Knopfler, Lemmy των Motorhead, Mark King από τους Level 42, και Gary Moore.
http://www.youtube.com/watch?v=-KR7txrLvuY
Δεκαετία 1990
Το 1994, ο Gilmour έπαιξε κιθάρα για το video game Tuneland, μαζί με τον σαξοφωνίστα των Pink Floyd, Scott Page.
Στις 14 Δεκεμβρίου 1999, έπαιξε στο Cavern Club του Λίβερπουλ με τον Paul McCartney, Mick Green, Ian Paice και Pete Wingfield.
Δεκαετία 2000
Το 2001 και το 2002, εμφανίστηκε σε έναν μικρό αριθμό σόλο συναυλιών στο Λονδίνο και το Παρίσι, μαζί με μια μικρή μπάντα και χορωδία, που συμπεριελήφθηκαν και στην κυκλοφορία του, με τίτλο In Concert. Το 2003, το περιοδικό Rolling Stone τον τοποθετηθεί στο νούμερο 14, στη λίστα με τους εκατό καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών.
Στις 24 Σεπτεμβρίου 2004, ο Gilmour εμφανίζεται στη συναυλία The Strat Pack, στο Wembley Arena του Λονδίνου, για την 50ή επέτειο της κιθάρας Fender Stratocaster.
Στις 6 Μαρτίου 2006, στα 60α γενέθλιά του, κυκλοφόρησε το τρίτο προσωπικό του album, On an Island, ενώ μια μέρα αργότερα κυκλοφόρησε και στις ΗΠΑ. Έκανε το ντεμπούτο του στο νούμερο 1 στα charts του Ηνωμένου Βασιλείου. Το άλμπουμ έφτασε στην πρώτη πεντάδα στη Γερμανία και τη Σουηδία, καθώς και στην πρώτη εξάδα του Billboard 200. Την παραγωγή του άλμπουμ υπογράφουν ο Gilmour μαζί με τον Phil Manzanera και Chris Thomas, ενώ ο δίσκος περιλαμβάνει ενορχηστρώσεις του φημισμένου Πολωνού συνθέτη Zbigniew Preisner. Το άλμπουμ μετρά ακόμη συμμετοχές του David Crosby και Graham Nash στα φωνητικά, του Robert Wyatt στην κορνέτα και τα κρουστά και του Richard Wright στη Hammond και στα φωνητικά. Άλλοι συνεισφέροντες ήταν ο Jools Holland, Phil Manzanera, Georgie Fame, Andy Newmark, B. J. Cole, Chris Stainton, Willie Wilson, Rado ‘Bob’ Klose στη κιθάρα και Leszek Możdżer στο πιάνο. Ο δίσκος χαρακτηρίζει επίσης το ντεμπούτο του Gilmour στο σαξόφωνο.
http://www.youtube.com/watch?v=i1BlrGAuPFQ
Στη συνέχεια, ο Gilmour περιοδεύει στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και τον Καναδά από τις 10 Μαρτίου μέχρι και τις 31 Μαϊου του 2006 για την προώθηση του δίσκου του.
Στις 10 Απριλίου του 2006 το άλμπουμ γίνεται πλατινένιο στον Καναδά, με περισσότερες από 100.000 πωλήσεις δίσκων.
Μια καταγραφή βίντεο από την σόλο περιοδεία του Gilmour, κυκλοφόρησε με τον τίτλο Remember That Night – Live at the Royal Albert Hall στις 17 Σεπτεμβρίου 2007. Το διπλό DVD, σε σκηνοθεσία του David Mallet, περιέχει πάνω από πέντε ώρες βίντεο, συμπεριλαμβανομένου και on-the-road ντοκιμαντέρ και περιλαμβάνει guest εμφανίσεις του David Bowie και Robert Wyatt.
http://www.youtube.com/watch?v=AYFYWKgkyZM
Η τελική εμφάνιση του David Gilmour για την περιοδεία του δίσκου του On an Island πραγματοποιήθηκε στο ναυπηγείο του Γκντανσκ στις 26 Αυγούστου 2006, μπροστά από ένα πλήθος 50.000 ανθρώπων, και σηματοδότησε την εικοστή έκτης επετείο από την ίδρυση του συνδικάτου Αλληλεγγύης. Η συναυλία ήταν αξιοσημείωτη για την ερμηνεία του “A Great Day For Freedom”.
Η παράσταση ηχογραφήθηκε, με αποτέλεσμα την κυκλοφορία του live album και της DVD έκδοσης: Live in Gdańsk.
http://www.youtube.com/watch?v=yw3b0ESOwTs
Στις 25 Μαΐου 2009, συμμετείχε σε μια συναυλία στο Islington, στο Λονδίνο. Η συναυλία ήταν μέρος της εκστρατείας των “Hidden Gigs”, το οποίο διοργανώνεται από την κρίση, κατά των κρυμμένων αστέγων. Στη συναυλία συνεργάστηκε με μουσικούς του Μαλί, τον Amadou and Mariam.
Στις 4 Ιουλίου 2009, μαζί με τον φίλο του Jeff Beck εμφανίστηκαν επί σκηνής στο Royal Albert Hall.
Τον Αύγουστο του 2009, κυκλοφόρησε ένα online single, Chicago – Change the World, στο οποία τραγούδησε και έπαιξε κιθάρα, μπάσο και πλήκτρα, για την προώθηση της ευαισθητοποίησης του κοινού, για την τύχη του Gary McKinnon.
Δεκαετία 2010
Στις 11 Ιουλίου 2010, Gilmour έδωσε μια παράσταση για το φιλανθρωπικό ίδρυμα Hoping Foundation, μαζί με τον Roger Waters στο Oxfordshire, στην Αγγλία. Συμμετείχαν επίσης, η Βeyoncé, Jay-Z, ο Nick Cage και ο Tom Jones.
Η παράσταση παρουσιάστηκε από την Jemima Khan και Nigella Lawson. Σύμφωνα με παρατηρητές, φάνηκε καθαρά ότι ο Gilmour και ο Waters είχαν ξεπεράσει τη μακροχρόνια διαμάχη τους και φαινόταν να είναι οι καλύτεροι φίλοι.
Ο Gilmour κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με τους The Orb το 2010 με τίτλο Metallic Spheres, για το οποίο συνέγραψε κάθε του τραγούδι, συμμετείχε στην παραγωγή του, έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε.
Δισκογραφία:
Με τους Pink Floyd
A Saucerful of Secrets (1968)
Soundtrack from the Film More (1969)
Ummagumma (1969)
Atom Heart Mother (1970)
Meddle (1971)
Obscured by Clouds (1972)
The Dark Side of the Moon (1973)
Wish You Were Here (1975)
Animals (1977)
The Wall (1979)
The Final Cut (1983)
A Momentary Lapse of Reason (1987)
Delicate Sound of Thunder (1988)
The Division Bell (1994)
Pulse (1995)
Στούντιο σόλο άλμπουμς
David Gilmour (1978)
About Face (1984)
On an Island (2006)
Πηγή:
en.wikipedia.org
Προσαρμογή- Επιμέλεια: Ελένη Κεφαλληνού
Διαβάστε επίσης
