Η πρώτη του επαφή με την όπερα έγινε το 1951 όταν παρακολούθησε την ταινία του Richard Thorpe The Great Caruso, η οποία είναι αφιερωμένη στη ζωή του διάσημου Ιταλού τενόρου Enrico Caruso. Σε ηλικία 8 ετών άρχισε να κάνει μαθήματα μουσικής στο Δημοτικό Σχολείο Μουσικής της Βαρκελώνης ενώ τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους είχε την πρώτη του επίσημη εμφάνιση στο Εθνικό Ραδιόφωνο της Ισπανίας τραγουδώντας το La donna é mobile.
Στις 3 Ιανουαρίου του 1958 έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά στο Gran Theatre del Liceu της Βαρκελώνης τραγουδώντας ως σοπράνο το El retablo de maese Pedroτου Manuel de Falla το οποίο βασίζεται στο γνωστό μυθιστόρημα Don Quijote του Miguel de Cervantes. Ως έφηβος ο José Carreras έκανε μαθήματα μουσικής με τον Francisco Puig και τον Juan Ruax, ενώ ύστερα από την επιμονή του πατέρα του γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης όπου σπούδασε χημικός. Όμως δύο χρόνια μετά παράτησε τις σπουδές του και αφοσιώθηκε αποκλειστικά στο τραγούδι.
Την πρώτη του εμφάνιση ως τενόρος την πραγματοποίησε στις 8 Ιανουαρίου του 1970 στο έργο Norma του Vincenzo Bellini όπου ερμήνευε τον Flavio σ’ έναν μικρό ρόλο. Παρόλα αυτά αυτός ο ρόλος ήταν αρκετός για να προσελκύσει το ενδιαφέρον της επίσης Καταλανής Montserrat Caballé. Έτσι στις 19 Δεκεμβρίου του 1970 πήρε μέρος μαζί με την διάσημη σοπράνο στο έργο Lucrezia Borgia του Gaetano Donizetti. Η πρώτη του διεθνής εμφάνιση πραγματοποιήθηκε το 1971 στο Royal Festival Hall πλάι στην Montserrat Caballé με την οποία συνολικά έχει πραγματοποιήσει 15 διεθνείς εμφανίσεις. Από κει και μετά η καριέρα του José Carreras εκτινάχθηκε κυριολεκτικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε ηλικία 28 χρόνων είχε συμμετάσχει ως πρώτος τενόρος σε 24 διαφορετικές όπερες παγκοσμίως.
Όμως το 1987 ήταν η χρονιά η οποία τον σημάδεψε για το υπόλοιπο της ζωής του. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της όπερας La Bohéme του Giacomo Puccini στο Παρίσι διαγνώστηκε ότι έπασχε από οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία (κακοήθη ασθένεια του μυελού των οστών) δίνοντάς του οι γιατροί 1 στις 10 πιθανότητες για να ζήσει. Παρόλα αυτά ο José Carreras δεν το έβαλε κάτω και κατάφερε να ξεπεράσει την ασθένεια αυτή ακολουθώντας μία εξαντλητική θεραπεία που πραγματοποίησε στο Fred Hutchinson Cancer Research Centre του Seattle. Είναι ενδεικτικό ότι το 1988 έκανε μια περιοδεία επιστροφής, όπως την ονόμασε ο ίδιος. Η ασθένειά του αυτή ήταν η αφορμή για να ιδρύσει στις 14 Ιουλίου 1988 στην Βαρκελώνη το Ίδρυμα Καταπολέμησης της Λευχαιμίας Fundació Internacional Josep Carreras per a la Lluita contra la Leucèmia.
Οικογένεια
Ο José Carreras είναι το νεότερο μέλος μίας πενταμελούς οικογένειας. Ο πατέρας του Josep Carreras i Soler ήταν καθηγητής Γαλλικής γλώσσας, αλλά με την άνοδο του Φράνκο στην κυβέρνηση της Ισπανίας τού απαγορεύτηκε να διδάσκει. Έτσι αναγκάστηκε να ακολουθήσει το επάγγελμα του τροχονόμου. Η μητέρα του Antonia Coll i Saigi είχε ένα μικρό κομμωτήριο στο οποίο ο μικρός José τραγουδούσε στους πελάτες της έναντι μίας μικρής αμοιβής. Με την μητέρα του ήταν πολύ στενά δεμένος διότι αυτή τον παρότρυνε να γίνει τραγουδιστής και ο θάνατός της από καρκίνο, όταν αυτός ήταν 18 χρόνων, του στοίχισε πάρα πολύ. Είναι χαρακτηριστικό ότι, όπως αναφέρει στην αυτοβιογραφία του με τίτλο José Carreras: A Life Story, ακόμα και τώρα όταν ανεβαίνω στη σκηνή έχω πάντα μία μικρή σκέψη από αυτή. Ο José Carreras παντρεύτηκε την Mercedes Pérez το 1971 με την οποία απέκτησε δύο παιδία. Τον Albert (1971) και την Julia (1978). Χώρισε το 1992 και ξαναπαντρεύτηκε το 2006 την Jutta Jäger.
Διεθνείς Διακρίσεις
Έχει κερδίσει αμέτρητα βραβεία, μεταξύ των οποίων τα εξής:
• Commandeur de l’Ordre des Arts et des Lettres and Chevalier
• L’Ordre de la Légion d’honneur
• Gran Croce di Cavaliere and Grande Ufficiale della Repubblica Italiana
• Großes Ehrenzeichen für Verdienste um die Republik Österreich
• Cruz de Oro del Orden Civil de la Solidaridad Social from Queen Sofia of Spain
• Prince of Asturias Prize, and the Bundesverdienstkreuz from the Federal Republic of Germany
• Emmy from the Academy of Television, Arts and Sciences
• Grammy Awards
• Sir Lawrence Olivier Awards
Επίσης είναι επίτιμος καθηγητής των κάτωθι πανεπιστημίων:
• University of Barcelona, Miguel Hernández University (Ισπανία)
• Napier, Loughborough, Sheffield (Ηνωμένο Βασίλειο)
• Mendeleev Russian University of Chemistry and Technology (Ρωσία)
• University of Camerino (Ιταλία)
• Rutgers University (Η.Π.Α.)
• University of Coimbra, University of Porto (Πορτογαλία)
• The National University of Music Bucharest (Ρουμανία)
• Philipps-Universität Marburg (Γερμανία)
• University of Pécs (Ουγγαρία)
• Hyunghee University (Κορέα)
Δισκογραφία:
Ο José Carreras έχει μία απίστευτα μεγάλη σε αριθμό δισκογραφία και βιντεογραφία, υπολογίζονται πάνω από 130 δίσκοι, οι οποίοι περιλαμβάνουν συλλογές, συνεργασίες αλλά και σόλο άλμπουμ. Φυσικά ξεχωρίζουν τα άλμπουμ που κυκλοφόρησε με τους Διόσκουρους ως Los Tres Tenores καθώς και με τον sir Andrew Lloyd Webber.
http://www.youtube.com/watch?v=TK5WP83t6Xk
Συνεργασίες
Montserrat Caballé, Birgit Nilsson, Renata Scotto, Ileana Cotrubas, Sylvia Sass, Teresa Stratas, Dame Kiri Te Kanawa, Frederica von Stade, Agnes Baltsa, Teresa Berganza, Katia Ricciarelli, Diana Ross, Lluis Llach, Peter Maffay, Udo Jürgens, Klaus Meine, Charles Aznavour, Kim Styles, Sarah Brightman, Sissel Kyrkjebø, Debbie Harry, Majida El Roumi, Giorgia Fumanti είναι μερικοί από τους πιο διάσημους καλλιτέχνες της κλασικής μουσικής και όχι μόνο που έχει συνεργαστεί ο José Carreras. Όμως οι συνεργασίες που έχουν σημαδέψει την καριέρα του είναι αυτές με τον Plácido Domingo, τον Luciano Pavarotti και τον Herbert von Karajan.
http://www.youtube.com/watch?v=xWZtlySY9eo
Τηλεόραση
Σχεδόν όλες οι όπερες που έχει συμμετάσχει έχουν παρουσιαστεί στην τηλεόραση ενώ έχει εμφανιστεί και ο ίδιος, συνήθως υποδύοντας τον εαυτό του, και σε κάποιες τηλεοπτικές σειρές και ταινίες. Δύο από τις πιο σημαντικές παρουσίες του είναι στην οπερετική έκδοση του γνωστού μιούζικαλ του Leonard Bernstein West Side Story (1985), στο οποίο συμμετείχε και η Ελληνοαμερικάνα Τατιάνα Τρωιάνου, και στο μιούζικαλ South Pacific των Richard Rodgers και Oscar Hammerstein II, το οποίο με την βοήθεια του Kiri Te Kanawa μετατρέπει σε ντοκιμαντέρ και το παρουσιάζει το 1986.
Μύθος η ιστορία αγάπης
Υπάρχει μία ιστορία η οποία ξεκίνησε ως φήμη αλλά αναπαράχθηκε από πολλές ιστοσελίδες ως αληθινή ιστορία. Μία ιστορία που αφορά τους δύο τενόρους και την φιλιά που δημιουργήθηκε μεταξύ τους εξαιτίας μίας ασθένειας.
Όπως ανέφερα προηγουμένως ο José Carreras είναι Καταλανός και ο Plácido Domingo είναι Μαδριλένος και είναι γνωστή η αντιπαλότητα που έχουν οι δύο αυτές πόλεις. Για πολιτικούς και όχι μόνο λόγους οι δύο τενόροι έγιναν άσπονδοι εχθροί. Χαρακτηριστικό είναι ότι υπήρχε όρος απαράβατος στα συμβόλαιά τους να μην συνυπάρξουν ποτέ στην ίδια συναυλία. Το 1987 διαγνώστηκε στον José Carreras ότι πάσχει από λευχαιμία. Η μάχη όμως με τον καρκίνο ήταν πολύ δύσκολη. Αναγκαζόταν να πηγαίνει κάθε μήνα στην Αμερική για να κάνει μακροχρόνιες θεραπείες και συνεχείς μεταγγίσεις του αίματος. Μέχρι και μεταμόσχευση του νωτιαίου μυελού έκανε παρόλα αυτά όμως τίποτα δεν ήταν αρκετό για να νικήσει τον ύπουλο εχθρό του. Όλα αυτά τον εξάντλησαν σωματικά αλλά και οικονομικά αφού όλες αυτές οι θεραπείες και οι συνεχείς μετακινήσεις του στην Αμερική απαιτούσαν πολλά χρήματα. Όταν πια δεν είχε άλλα χρήματα κάποιος φίλος του τον πληροφόρησε ότι υπάρχει ένα ίδρυμα στην Μαδρίτη, το Hermosa Foundation το οποίο θεραπεύει δωρεάν ασθενείς που πάσχουν από λευχαιμία. Χάρη στην φροντίδα του ιδρύματος αυτού ο José Carreras κατάφερε να νικήσει την ασθένειά του και ν’ αρχίσει να ξανατραγουδάει. Έτσι ο διάσημος τενόρος άρχισε ν’ αποκτά πολλά κέρδη χωρίς όμως ποτέ να ξεχάσει που οφείλεται αυτό. Αποφάσισε λοιπόν να γίνει δωρητής του ιδρύματος χαρίζοντάς του πολλά χρήματα. Όταν διάβασε το καταστατικό είδε με έκπληξη ότι ο ιδρυτής και πρόεδρος του ιδρύματος ήταν ο Plácido Domingo. Γρήγορα ανακάλυψε ότι ο Plácido Domingo είχε δημιουργήσει αυτό το ίδρυμα για να τον βοηθήσει αλλά ήθελε να μείνει ανώνυμος για να μη νιώσει ταπεινωμένος που θα αναγκαζόταν να δεχθεί την βοήθεια του εχθρού του. Κατά τη διάρκεια μίας συναυλίας του Plácido Domingo στην Μαδρίτη ο José Carreras ξάφνιασε τους πάντες. Διακόπτοντας την συναυλία, ανέβηκε στη σκηνή, γονάτισε ταπεινά μπροστά στα πόδια του, του ζήτησε συγνώμη και τον ευχαρίστησε δημόσια για το καλό που του έκανε. Έτσι ξεκίνησε μια τρυφερή και δυνατή φιλία όπου μαζί με τον Luciano Pavarotti κράτησε πάρα πολλά χρόνια. Μετά από καιρό ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον Plácido Domingo γιατί δημιούργησε αυτό το ίδρυμα δεδομένου ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα βοηθούσε τον εχθρό του. Η απάντησή του ήταν σύντομη και καθοριστική. Γιατί ήταν άδικο να χαθεί μια φωνή σαν τη δική του.
Όπως προείπα αυτή η ιστορία είναι απλά ένας μύθος. Ο José Carreras μέσω του ιδρύματος José Carreras International Leukaemia Foundation εξέδωσε μία ανακοίνωση με την οποία αρνείται την φήμη αυτή ιδιαίτερα σε ότι αφορά την ασθένειά του. Ποτέ δεν δέχθηκε την βοήθεια του Plácido Domingo αλλά και του ιδρύματος Hermosa Foundation του οποίου αγνοεί την ύπαρξη.
Πηγή:
www.ispania.gr
Επιμέλεια-προσαρμογή: Σοφία Παφτούνου
Διαβάστε επίσης
