Γνώρισε μεγάλη φήμη στα μέσα της δεκαετίας του 1950 και έχει χαρακτηριστεί ως “μία από τις πιο δημοφιλείς γυναικείες φωνές στη Βρετανία κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού του 20ου αιώνα”. Ειδικότερα στις ΗΠΑ, είναι περισσότερο γνωστή για την την ηχογράφηση τραγουδιών για τις ταινίες του James Bond, Goldfinger (1964), Diamonds Are Forever (1971) και Moonraker (1979).
Όταν ακόμα πήγαινε στο σχολείο Moorland School Road, η ισχυρή φωνή της Bassey είχε ξεχωρίσει από πολλούς εκπαιδευτικούς και μαθητές, χωρίς όμως να την ενθαρρύνουν να αξιοποιήσει το ταλέντο της.
Το 1953, η Bassey υπέγραψε το πρώτο της συμβόλαιο, για να τραγουδήσει σε μια περιοδεία με τίτλο Memories of Jolson, ένα μιούζικαλ που βασιζόταν στη ζωή του Al Jolson. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με την Hot from Harlem, μέχρι το 1954. Την περίοδο αυτή η Bassey είχε απογοητευτεί με τον χώρο του θεάματος, ενώ είχε μείνει έγκυος στα 16 με τη μεγαλύτερη κόρη της, Sharon και μετακόμισε στο Κάρντιφ.
Το 1955, η γνωριμία με τον Michael Sullivan, την βοήθησε στην πορεία της καριέρα της. Ο Michael Sullivan είδε το ταλέντο της Bassey, και αποφάσισε να την κάνει αστέρι. Έτσι άρχισε μια περιοδεία σε διάφορα θέατρα, μέχρι που γνώρισε τον Jack Hylton, ο οποίος την οδήγησε και την τοποθέτησε γερά στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Την κάλεσε να πρωταγωνιστήσει στο Such Is Life, του Al Read, στο θέατρο Adelphi Theatre στο West End του Λονδίνου.
Κατά τη διάρκεια της μουσικής αυτής παράστασης, η Philips A & R και ο δισκογραφικός παραγωγός Johnny Franz εντυπωσιάστηκε μαζί της και της πρόσφερε μουσικό συμβόλαιο. Έτσι η Bassey ηχογράφησε το πρώτο της single, με τίτλο “Burn My Candle”, και η Philips το κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1956, όταν η Bassey ήταν μόλις 19 ετών.
Το BBC όμως το απαγόρευσε, λόγω των υποδηλώσεων των στίχων, αλλά παρ ‘όλα αυτά κυκλοφόρησε και έκανε υψηλές πωλήσεις, μαζί με το “Stormy Weather”.
Ακολούθησαν περισσότερα singles, που ξεχώρισαν τον Φεβρουάριο του 1957, ενώ η Bassey είχε την πρώτη της επιτυχία με το “The Banana Boat Song”, το οποίο έφτασε στο νούμερο 8 στα UK charts.
http://www.youtube.com/watch?v=m1X-lK0TISU
Κατά τη διάρκεια εκείνου του έτους, επίσης κάνει ηχογραφήσεις, υπό τη διεύθυνση του Αμερικανού παραγωγού Mitch Miller στη Νέα Υόρκη για την δισκογραφική της Κολούμπια, που παράγουν το single “If I Had a Needle and Thread” και “Tonight My Heart She Is Crying”.
Στη συνέχεια ταξίδεψε στο Λας Βέγκας για να κάνει το αμερικανικό live ντεμπούτο της στο στάδιο El Rancho του Βέγκας. Στα μέσα του 1958, ηχογράφησε δύο singles, που ξεχώρισαν ως κλασσικά ανάμεσα στα τραγούδια που κυκλοφόρησε ποτέ η Bassey: “As I Love You” και “Hands Across the Sea”.
Αν και στην αρχή δεν έκαναν αρκετές πωλήσεις, ύστερα από την ζωντανή εμφάνισή της στο Palladium του Λονδίνου άρχισαν να ξεχωρίζουν. Τον Ιανουάριο του 1959, έφτασε στο Νο 1 και έμεινε εκεί για τέσσερις εβδομάδες.
Στη συνέχεια, ηχογραφεί το “Kiss Me, Honey Honey, Kiss Me”, και ενώ το “As I Love You” ανέβαινε δυνατά προς την κορυφή, το ίδιο έκανε και το πρώτο, με τα δύο τραγούδια της να βρίσκονται στις τρεις πρώτες θέσεις των charts ταυτόχρονα. Λίγους μήνες αργότερα, η Bassey υπέγραψε στην ετικέτα της EMI, στην Κολούμπια, και έτσι άρχισε η δεύτερη φάση της καριέρας της.
Στις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του 1960, η Bassey σημείωσε πολλές επιτυχίες στα βρετανικά charts, και πέντε άλμπουμ στο Top 15. Το 1960 η ηχογράφησή της του “As Long As He Needs Me” από το Oliver! Του Lionel Bart, έφτασε στο νούμερο 2, και έμεινε στα charts για 30 εβδομάδες.
Στις 13 Νοεμβρίου του 1960, έκανε την πρώτη της τηλεοπτική εμφάνιση στην αμερικανική τηλεόραση, στο The Ed Sullivan Show. Το 1962, η συνεργασία της με τον Nelson Riddle και την ορχήστρα του, έχουν ως αποτέλεσμα την δημιουργία και παραγωγή ενός νέου άλμπουμ, με τίτλο Let’s Face the Music και του single “What Now My Love”.
Άλλες μεγάλες επιτυχίες της περιόδου είναι το “Reach for the Stars”/”Climb Ev’ry Mountain” (1961), “I’ll Get By” (1961), και μια διασκευή του τραγουδιού του Ben E. King “I (Who Have Nothing)” το 1963. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Bassey εμφανίστηκε στο εξώφυλλο του περιοδικού Ebony, και τραγούδησε σε ένα γκαλά στην Ουάσιγκτον, σε μια γιορτή για το τέλος της δεύτερης χρονιάς του Κένεντι ως προέδρου Κένεντι.
http://www.youtube.com/watch?v=KWU-VV3ZCYA
Το 1965, κυκλοφόρησε τη μουσική για μια ταινία ου James Bond με την ομότιτλη ονομασία “Goldfinger”. Το single έφτασε στην 8η θέση των charts και Νο1 στις ΗΠΑ. Ακόμα, το 1965 ερμήνευσε το τραγούδι για την άλλη ταινία του James Bond, The Liquidator.
http://www.youtube.com/watch?v=j_vuKFrEir4
Από το 1964 και μετά, το “Goldfinger” είχε μια διαρκή επιρροή στην καριέρα της. Η Clayton (1978) σημειώνει ότι: “Η αποδοχή του από την Αμερική ήταν που βοήθησε με την τεράστια δημοτικότητα του “Goldfinger”… Αλλά η φήμη της υπήρχε ήδη εκεί από το 1961, γνωστή από καμπαρέ στη Νέα Υόρκη.
Η Bassey είχε μόνο ένα σόλο LP που μπήκε στο Top 20 των ΗΠΑ (R & B, Live at Carnegie Hall), κάνοντας μόνο μια εμφάνιση στο Top 40 του Billboard Hot 100. Στη συνέχεια, υπέγραψε με την United Artists, και το πρώτο της άλμπουμ με αυτήν την εταιρεία, το 1966, είχε τίτλο I’ve Got a Song for You, έμεινε μια ολόκληρη βδομάδα στα charts. Μέχρι το 1970, κυκλοφορεί μόνο δύο άλμπουμ, που μπαίνουν στα charts. Το 1967 κυκλοφόρησε ένα από τα πιο γνωστά της single, με τίτλο “Big Spender”.
http://www.youtube.com/watch?v=yLAK-clPtHg
Το 1968, στο Φεστιβάλ του Sanremo στην Ιταλία, τραγούδησε το “La vita”, ένα ιταλικό τραγούδι από τον Bruno Canfora και Antonio Amurri, με κάποιους από τους στίχους ξαναγραμμένους στα αγγλικά από τον Norman Newell.
http://www.youtube.com/watch?v=c26VYNjFQOA
Η εκδοχή του τραγουδιού από την ίδια έγινε Top 40 hit στα ιταλικά charts, ενώ συνέχισε να ηχογραφεί διάφορα τραγούδια στα ιταλικά, μερικά από τα οποία περιλαμβάνονται στο ιταλικό της άλπουμ το 1968, με τον τίτλο La vita. Αργότερα, ο Newell θα γράψει αγγλικούς στίχους για τα υπόλοιπα τραγούδια του άλμπουμ της “La vita”, και το αποτέλεσμα ήταν το άλμπουμ “This Is My Life”. Αλλά οι πωλήσεις της στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν πήγαιναν τόσο καλά.
Η μεγάλη επιστροφή της στο Ηνωμένο Βασίλειο έγινε το 1970, που οδηγεί σε μια από τις πιο επιτυχημένες περιόδους της καριέρας της. Κατά το έτος αυτό, κυκλοφόρησε το άλμπουμ Something, το οποίο παρουσίασε ένα νέο στυλ της Bassey, μια στροφή από τις παραδοσιακές pop σε πιο σύγχρονα τραγούδια και ρυθμούς.
http://www.youtube.com/watch?v=AvWTYnc9vf0
Το “Something” ήταν επίσης μια μεγάλη επιτυχία στα Top 10 των ΗΠΑ στα Adult Contemporary chart. Άλλα singles της περιόδου αυτής που έγιναν μεγάλες επιτυχίες ήταν το “Never Never Never”, μια αγγλική έκδοση του ιταλικού “Grande grande grande”, φθάνοντας στο Top 10 στο Adult Contemporary Chart των ΗΠΑ, η βρετανική μορφή του άγγιξε την κορυφή στην Αυστραλία και τη Νότια Αφρική.
Η επιτυχία του “Something” γέννησε μια σειρά από επιτυχημένα άλμπουμ για την δισκογραφική UA, συμπεριλαμβανομένων των Something Else (1971), And I Love You So (1972), I Capricorn (1972), Never Never Never (1973), Good, Bad but Beautiful (1975), Love, Life and Feelings (1976), You Take My Heart Away (1977) και Yesterdays (1978). Ο Bernard Ighner έγραψε και συνεργάστηκε σε ντουέτο με την Bassey για το τραγούδι “Davy” που συμπεριλαμβάνονταν στο άλμπουμ Nobody Does It Like Me (1974).
Επιπλέον, δύο προηγούμενα LPs που είχε κυκλοφορήσει μπήκαν στα charts, το “And We Were Lovers” και το “Let’s Face the Music” του 1967. Δύο άλμπουμ- συλλογές, το The Shirley Bassey Singles (1975) και το 25th Anniversary Album (1978) έφτασαν στη κορυφή του Ηνωμένου Βασιλείου και έγιναν πλατινένια.
Μεταξύ του 1970 και 1979, η Bassey είχε 18 επιτυχημένα άλμπουμ στα charts του Ηνωμένου Βασιλείου. Το 1978 κυκλοφόρησε το άλμπουμ The Magic Is You, το οποίο περιελάμβανε το πορτρέτο της από τον φωτογράφο Francesco Scavullo.
Το 1973, πραγματοποίησε sold-out συναυλίες στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης, οι οποίες καταγράφηκαν και κυκλοφόρησαν ως δύο LP σετ, με τίτλο Shirley Bassey: Live at Carnegie Hall. Αυτό το άλμπουμ και η πλειοψηφία των ηχογραφήσεων της αυτή την περίοδο κυκλοφόρησαν σε CD από την EMI Records και την δισκογραφική BGO. Το 1971, κυκλοφόρησε το τραγούδι “Diamonds Are Forever”, το οποίο χρησιμοποιήθηκε και στον εορτασμό της Πρωτοχρονιάς του 2007, στο Σίδνεϊ, της Αυστραλίας.
Η Bassey το 1971, εμφανίστηκε στο Morecambe and Wise Christmas Show, που μεταδόθηκε τη μέρα των Χριστουγέννων. Το 1976, πρωταγωνίστησε στην εκπομπή έξι επισοδείων The Shirley Bassey Show, η πρώτη εκ των τηλεοπτικών προγραμμάτων της για το BBC, που ακολουθείται από μια δεύτερη από έξι επεισόδια το 1979. Οι εμφανίσεις της αυτές της χάρισαν μια υποψηφιότητα για για το Golden Rose του Montreux το 1977.
Η εκπομπή της φιλοξένησε πολλούς γνωστούς καλλιτέχνες της εποχής, όπως τον Neil Diamond, Michel Legrand, The Three Degrees και Dusty Springfield. Γυρίστηκε σε διάφορες τοποθεσίες σε όλο τον κόσμο, καθώς και στο στούντιο. Η δεκαετία αυτή κλείνει με την κυκλοφορία του τρίτου τραγουδιού της που κυκλοφορεί για τις ταινίες του James Bond, με τίτλο Moonraker (1979).
Κατά το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 1980, η Bassey επικεντρώθηκε σε φιλανθρωπικό έργο και την εκτέλεση περιστασιακών συναυλιών σε όλη την Ευρώπη, την Αυστραλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, αφού έληξε η σύμβασή της με την EMI-United Artists και λαμβάνοντας “ημι-συνταξιοδότηση”.
Το 1982 Bassey ηχογράφησε ένα άλμπουμ με τίτλο All by Myself και έκανε μια εκπομπή για την Thames Television, με τίτλο A Special Lady, με καλεσμένη την Robert Goulet. Το 1983 ηχογράφησε ένα ντουέτο με τον Alain Delon, “Thought I’d Ring You”, το οποίο έγινε μεγάλη επιτυχία σε όλη την Ευρώπη.
Συνέχισε, κάνοντας λιγότερες και πιο σπάνιες ηχογραφήσεις, αλλά κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ το 1984 που συμπεριελάμβανε ένα από τα πιο διάσημα τραγούδια της, το “I Am What I Am”, που ερμηνεύει σε συνεργασία με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου σε διεύθυνση του Carl Davis.
http://www.youtube.com/watch?v=Wkw7AIk5D00
Το 1986, κυκλοφόρησε ένα βίντεο για τη στήριξη της Τουριστικής Επιτροπής του Λονδίνου, “There’s No Place Like London”, σε συνεργασία με τον Lynsey de Paul και τον Gerard Kenny.
Το 1987 ηχογράφησε ένα άλμπουμ με τα τραγούδια από τις ταινίες του James Bond, με τίτλο The Bond Collection, αλλά προφανώς δεν ήταν τόσο ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα και αρνήθηκε την κυκλοφορία του. Βέβαια, πέντε χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε ούτως ή άλλως.
Επίσης, το 1987, η Bassey παρείχε τα φωνητικά για τους Ελβετούς καλλιτέχνες Yello για το “The Rhythm Divine”, ένα τραγούδι συνεργασία με τον τραγουδιστή Billy Mackenzie.
Το 1989, κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ εξ’ ολοκλήρου στα ισπανικά, με τίτλο La Mujer.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 είχε ξεκινήσει συνεργασία με μια πρώην τραγουδίστρια όπερας, και το 1991 της άλμπουμ της, Keep the Music Playing, είχε επηρεαστεί από το μουσικό ύφος της όπερας, σε συνδυασμό με ποπ στοιχεία.
Το 1994 κυκλοφόρησε από την EMI πέντε CD box sets. Το συνοδευτικό φυλλάδιο άνοιγε με ένα ποίημα από τον Marc Almond.
Το 1996, συνεργάστηκε με την Bassey Chris Rea στην ταινία La Passione, εμφανιζόμενη ως ο εαυτός της, ενώ κυκλοφόρησε το single “Disco’ La Passione”. Το remix του τραγουδιού αποδείχτηκε μεγάλη club επιτυχια σε όλη την Ευρώπη.
http://www.youtube.com/watch?v=xA4J0kd3LG8
Τον επόμενο χρόνο, κυκλοφορεί το “History Repeating”, που γράφτηκε γι ‘αυτήν από τις Propellerheads και κερδίζει τη πρώτη θέση στα charts του Ηνωμένου Βασιλείου, και τη δέκατη θέση στο Dance Chart των ΗΠΑ, όπως και μια θέση στο Top 10 στην Ιταλία.
Στην ταινία του 1998 Little Voice, η Bassey ήταν μία από τις τρεις κεντρικές πρωταγωνίστριες, μαζί με την Μέριλιν Μονρόε και της Τζούντι Γκάρλαντ.
Την επόμενη χρονιά, τραγούδησε το επίσημο τραγούδι για το Παγκόσμιο Κύπελλο ράγκμπι, “World in Union”, με τον Bryn Terfel κατά την τελετή έναρξης στο The Millennium Stadium, στο Cardiff, φορώντας ένα φόρεμα σχεδιασμένο με την ουαλική σημαία. Το single τους μπήκε στο Top 40.
Το 2001, η Bassey ήταν επίσημη καλλιτέχνιδα για τα 80ά γενέθλια του Δούκα του Εδιμβούργου. Στις 3 Ιουνίου του 2002 ήταν μια από τους διάσημους καλλιτέχνες που τραγούδησαν στα 50ό Jubilee Party στο Buckingham Palace, για την Βασίλισσα, μαζί με τους: Elton John, Paul McCartney, Queen, The Corrs, Annie Lennox, Eric Clapton, Tony Bennett, Cliff Richard, Joe Cocker, Rod Stewart, Ricky Martin, Phil Collins και Tom Jones.
Στη συνέχεια, το 2003, γιόρτασε τα 50 χρόνια στο χώρο του θεάματος, με την κυκλοφορία ενός CD, Thank You for the Years, που αποτέλεσε μια ακόμα Top 20 επιτυχία.
Στις 23 Απριλίου του 2007 παρουσιάζει το νέο της single, με τίτλο “The Living Tree”.
Στη συνέχεια, κυκλοφορεί το νέο της άλμπουμ, Get the Party Started, στις 25 Ιουνίου του 2007, το οποίο κερδίζει την έκτη θέση στα charts της Μεγάλης Βρετανίας.
Το 2009, ηχογραφέι ένα ακόμα άλμπουμ, το The Performance, με τον παραγωγό του James Bond, David Arnold σε συμπαραγωγή με τον Mike Dixon. Μια σειρά από καλλιτέχνες έγγραψαν τραγούδια για την Bassey, συμπεριλαμβανομένων των Manic Street Preachers, Gary Barlow, KT Tunstall, Pet Shop Boys, Nick Hodgson από τους Kaiser Chiefs, John Barry και Don Black.
Στις 29 Σεπτεμβρίου του 2011, το BBC μεταδίδει μια 70λεπτη δραματική ταινία, με τίτλο Shirley, που αποτύπωνε την ζωή της Bassey, αλλά και την πορεία της καριέρας της.
Δισκογραφία:
Δείτε την πλήρη δισκογραφία της εδώ.
Πηγή:
http://en.wikipedia.org
Συντονισμός- Επιμέλεια: Ελένη Κεφαλληνού
Διαβάστε επίσης
