Υπήρξε μια σημαντική φυσιογνωμία στην ανάπτυξη της αμερικανικής soul μουσικής, ηχογραφώντας πάνω από 50 τραγούδια που κέρδισαν μια θέση στα R&B charts των ΗΠΑ και στα Billboard Hot 100. Ανάμεσα στις πιο γνωστές επιτυχίες του είναι “In the Midnight Hour” (στο οποίο συμμετείχε ο ίδιος στη σύνθεσή), “Land of 1,000 Dances”, “Mustang Sally”, και “Funky Broadway”.
Το αποτέλεσμα του αντίκτυπου των συνθέσεών του και των τραγουδιών του, που είχαν στο κοινό, του χάρισε το 1991 μια θέση στο Rock and Roll Hall of Fame.
Ο Pickett γεννήθηκε στο Prattville, στην Αλαμπάμα, και μεγάλωσε τραγουδώντας στην χορωδία εκκλησιών.
Ήταν το τέταρτο από τα 11 παιδιά της οικογένειας. Ύστερα από προβλήματα με την μητέρα του, αποφάσισε να ζήσει με τον πατέρα του στο Ντιτρόιτ το 1955.
Ο δυναμισμός και το πάθος του για το τραγούδι, αναπτύχθηκαν με τον καιρό, ξεκινώντας τραγουδώντας σε εκκλησίες και στους δρόμους του Ντιτρόιτ, επηρεασμένος από μουσικούς, όπως ο Little Richard, στον οποίο αργότερα τον αναφέρει ως “ο αρχιτέκτονας του rock and roll”.
Το 1955, ο Pickett έγινε μέρος μιας γκόσπελ μουσικής ομάδας, που ονομάζεται Violinaires. Το γκρουπ αυτό συνεργάστηκε και με τους The Soul Stirrers, The Swan Silvertones, και The Davis Sisters σε εκδρομές, που πραγματοποίησαν σε όλη τη χώρα.
Ύστερα από τέσσερα χρόνια, που τραγουδούσε σε διάσημα τοπικά γκόσπελ γκρουπς, άρχισε να ξυπνάει μέσα του το ενδιαφέρον να ακολουθήσει πιο επαγγελματικά την καριέρα του τραγουδιστή στον χώρο του είδους αυτού, με αποτέλεσμα να ενωθεί με το συγκρότημα Falcons το 1959.
Το συγκρότημα αυτό, ήταν ένα από τα πρώτα που διέδοσαν ευρύτερα και σε επαγγελματικό πλαίσιο τη γκόσπελ μουσική, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για αυτό το είδος.
Στους Falcons υπήρχαν επίσης αξιοσημείωτα μέλη, που αργότερα ακολούθησαν σόλο καριέρα και έγιναν πολύ διάσημα. Ο Pickett όταν προσχώρησε σε αυτούς, ήταν μαζί με τον Eddie Floyd και τον Sir Mack Rice. Η μεγαλύτερη επιτυχία του Pickett με τους Falcons ήταν το “I Found a Love”, για το οποίο συν-υπέγραψε τους στίχους και την ερμηνεία. Αυτό ήταν και το τραγούδι, που άνοιξε τον δρόμο του για τη σόλο καριέρα.
Σύντομα μετά την ηχογράφηση του “I Found a Love”, ο Pickett ξεκίνησε με τις πρώτες σόλο ηχογραφήσεις του, συμπεριλαμβανομένου του “I’m Gonna Cry” και τη πρώτη του συνεργασία με τον Don Covay.
http://www.youtube.com/watch?v=EEUC-2rw8xo
Αυτή την περίοδο, ηχογράφησε και ένα demo για ένα τραγούδι που είχε συγγράψει, με τίτλο “If You Need Me”. Μια αργή soul μπαλάντα, την οποία έστειλε στον Jerry Wexler, έναν παραγωγό της δισκογραφικής Atlantic Records.
http://www.youtube.com/watch?v=z5iiwRafTQA
Όταν ο Wexler άκουσε το demo το έδωσε σε έναν από τους καλλιτέχνες της δισκογραφικής, τον Solomon Burke, για ηχογράφηση. Το τραγούδι έγινε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του και θεωρείται πλέον ένα πρότυπο soul μουσικής, αλλά όταν κατάλαβε ο Pickett ότι έδωσαν σε άλλον το τραγούδι του, τον συνέτριψε.
Στη συνέχεια, ηχογράφησε το τραγούδι “First time I ever cried in my life”, το οποίο είχε μέτρια επιτυχία και κυκλοφόρησε από την Double L Records.
Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του Pickett ως σόλο καλλιτέχνης ήρθε με το “It’s Too Late “, μια πρωτότυπη σύνθεση. Η κυκλοφορία του στις 27 Ιουλίου 1963, το τοποθέτησε στην 7η θέση στα R & B charts. Η επιτυχία αυτού του δίσκου έπεισε τον Wexler της Atlantic, να εξαγοράσει το δισκογραφικό του συμβόλαιο από την Double L Records το 1964.
http://www.youtube.com/watch?v=cTGrPqeTEH4
Η καριέρα του στην Atlantic, ξεκίνησε με ένα αυτο-παραγόμενο single, το “I’m Gonna Cry”.
http://www.youtube.com/watch?v=EEUC-2rw8xo
Στη συνέχεια η δισκογραφική, του υπέδειξε μια συνεργασία με τον παραγωγό Bert Berns και τους τραγουδοποιούς Barry Mann και Cynthia Weil. Με αυτή την ομάδα, ο Pickett ηχογράφησε το “ Come Home Baby”, ένα ντουέτο με τον τραγουδιστή Tami Lynn.
Η τεράστια επιτυχία ήρθε με το τρίτο single του, με τίτλο “In the Midnight Hour”(1965). Αυτό το τραγούδι έγινε η πρώτη μεγάλη επιτυχία του Pickett, κερδίζοντας την πρώτη θέση στα R&B charts, και την 21η στα pop στιςΗΠΑ, και τη 12η στο Ηνωμένο Βασίλειο. Πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα, ενώ του απονεμήθηκε χρυσός δίσκος.
Εκτός από το “In the Midnight Hour,” οι ηχογραφήσεις του κατά του 1965 περιλάμβαναν τα singles “Don’t Fight It”, “634-5789 (Soulsville, U.S.A,)” και “Ninety-Nine and A Half (Won’t Do)”. Όλα εκτός του “634-5789” ήταν αυθεντικές συνθέσεις του Pickett μαζί με τον Eddie Floyd και/ ή τον Steve Cropper.
http://www.youtube.com/watch?v=My2apquxKKQ
Στη συνέχεια, ο Pickett μετακινείται στα Fame Studios ηχογραφήσεων, όπου ηχογράφησε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, όπως το “Land of 1,000 Dances”, το οποίο του έφερε για άλλη μια φορά ένα εκατομμύριο πωλήσεις δίσκων.
http://www.youtube.com/watch?v=Kk4Uwge4DzQ
Άλλες μεγάλες επιτυχίες από αυτή την περίοδο ήταν δύο διασκευές, του Mack Rice το “Mustang Sally” και των Dyke & the Blazers “Funky Broadway”.
Προς το τέλος του 1967, ο Pickett άρχισε ηχογραφήσεις στα American Studios στο Μέμφις με τους παραγωγούς Tom Dowd και Tommy Cogbill, ενώ ξεκίνησε επίσης να ηχογραφεί πολλά τραγούδια από τον Bobby Womack. Τα τραγούδια “I’m In Love”, “Jealous Love”, “I’ve Come A Long Way”, “I’m A Midnight Mover”, (σύνθεση του Pickett και Womack) και το “I Found A True Love” ήταν μερικές από τις επιτυχίες του από το 1967 μέχρι και το 1968.
http://www.youtube.com/watch?v=RmxiyPgiEE4
http://www.youtube.com/watch?v=KNSbpgnY_LM
Ακόμα, την περίοδο αυτή ηχογράφησε επιτυχίες άλλων συνθετών της αποχής, όπως του Rodger Collins, το “She’s Looking Good” και μια διασκευή του παραδοσιακού πρότυπου τραγουδιού blues “Stagger Lee”, που βρέθηκαν στα Top 40 hits της Αμερικής. Ο Womack ήταν ο κιθαρίστας σε όλα αυτά τα τραγούδια.
http://www.youtube.com/watch?v=LXBDN6Qx56s
Ο Pickett επέστρεψε στο Fame Studios στα τέλη του 1968 και στις αρχές του 1969, όπου συνεργάστηκε με μια μπάντα, στην οποία συμμετείχε ο κιθαρίστας Duane Allman, ο Hawkins, και ο μπασίστας Jerry Jemmott. Η συνεργασία τους γέννησε μια διασκευή τραγουδιού των Beatles, το “Hey Jude”, καθώς και τα hits “Mini-Skirt Minnie” και “Hey Joe”.
Προς το τέλος του 1969 βρέθηκε στα Criteria Studios, στο Μαϊάμι, ηχογραφώντας μια διασκευή από τους The Supremes, με τίτλο “You Keep Me Hangin’ On” και το “Sugar Sugar” των The Archies, καθώς και το “She Said Yes”.
Ο Pickett, στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους Gamble and Huff για το άλμπουμ, που κυκλοφόρησε το 1970, με τίτλο Wilson Pickett In Philadelphia, το οποίο συμπεριελάμβανε δύο hit singles, “Engine No.9” και “Don’t Let The Green Grass Fool You”, τα οποία πούλησαν εκατομμύρια αντίτυπα.
http://www.youtube.com/watch?v=IjQKPILORY8
Μετά από αυτές τις δύο μεγάλες επιτυχίες, ο Pickett επέστρεψε στους Muscle Shoals, με τους David Hood, Hawkins και Tippy Armstrong. Η συνεργασία τους είχε ως αποτέλεσμα το πέμπτο και τελευταίο R & B hit του, με τίτλο αυτού του “Don’t Knock My Love, Pt. 1”. Ακόλουθησαν, το “Call My Name, I’ll Be There” και το “Fire and Water”, μια διασκευή τραγουδιού των Free.
Αργότερα, συνέχισε να ηχογραφεί αρκετά τραγούδια το 1972, αλλά μετά το single “Factory Funk” που έφτασε στην 11η θέση των R & B charts και 58η θέση στα pop, τον Ιούνιο του 1972, σταμάτησε να συνεργάζεται με την Atlantic RCA Records. Το τελευταίο του single για την εταιρεία, ήταν μια διασκευή τραγουδιού του Randy Newman, με τίτλο “Mama Told Me Not To Come”.
http://www.youtube.com/watch?v=t30G56DAyR4&playnext=1&list=PL64AC926865F32746&feature=results_main
Ο Pickett συνέχισε να ηχογραφεί με μέτρια επιτυχία, τραγούδια, κατά το 1973 μέχρι και το 1974, φτάνοντας στην κορυφή των top 30 R&B hits, με το “Mr. Magic Man”, “Take a Closer Look at the Woman You’re With”, “International Playboy” και “Soft Soul Boogie Woogie”.
Δεν κατάφερε να δημιουργήσει άλλη pop επιτυχία μετά το 1974. Η τελευταία ηχογράφησή του κυκλοφόρησε το 1999, αν και παρέμεινε εν δράση πραγματοποιώντας περιοδείες, μέχρι που αρρώστησε το 2004.
Δισκογραφία:
Δείτε την εδώ.
Πηγή:
http://en.wikipedia.org
Προσαρμογή- Επιμέλεια: Ελένη Κεφαλληνού
Διαβάστε επίσης
