Day 1
Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη ημέρα του φεστιβάλ μου κίνησε αρκετά την περιέργεια από τη στιγμή που πληροφορήθηκα το line up των καλλιτεχνών που θα φιλοξενούνταν στις εκγταστάσεις του Terra Vibe στη Μαλακάσσα… Ένα περίεργο κράμα hip-hop, με drum n’ bass, pop-rock 80’s και classic rock… Το πάντρεμα αυτών των πολυσυλλεκτικών μουσικών κάτω από την ίδια στέγη δεν έγινε παρά μόνο στην συνεργασία του Eric Burdon με το Γιάννη Χαρούλη. Άλλωστε, απ’ ο,τι κατάλαβα, αυτό το πάντρεμα δεν ήταν ποτέ στόχος να γίνει αφού επί της ουσίας οι σκηνές του φεστιβάλ ήταν εντελώς διαχωρισμένες η μία από την άλλη και τα events γίνονταν ταυτόχρονα.
Από τη σκηνή του hip-hop – low bap ξεχώρισε όπως ήταν αναμενόμενο ο θρύλος πλέον του είδους Rodney P. με την απίστευτη ενέργεια, το ειλικρινές παιχνίδι με το κοινό και τις reggae-dub γκρούβες του να ξεσηκώνουν τους θαμώνες, αλλά και οι δικοί μας Active Member με την ιστορία και την εμπειρία που έχουν στις πλάτες τους να είναι εμφανής.
Από την άλλη σκηνή ξεχώρισε, όπως φάνηκε ξεκάθαρα από τη συγκέντρωση και από τον ενθουσιασμό του κόσμου, ο ζωντανός θρύλος της rock, Eric Burdon. Ακμαιότατος χωρίς να έχει χάσει το χαρρακτηριστικό του μέταλλο, αλλά και τις μοναδικές φωνητικές του δυνατότητες γενικότερα, ο Eric Burdon και η εξαιρετική του μάντα αποζημίωσε στο ακέραιο τους αρκετά λίγους φίλους της rock που εμπιστεύτηκαν και φέτος τον τίτλο του φεστιβάλ.
Εξέχουσα στιγμή η διασκευή σε ρυθμούς reggae του κλασικού πλέον “Don’t let me be misunderstood” αλλά και η πολυαναμενόμενη σύμπραξη επί σκηνής του Eric Burdon με τον δικό μας Γιάννη Χαρούλη με το ηλεκτρικό σχήμα να μεταμορφώνεται σε ακουστικό για να παντρευτεί με τους χαρακτηριστικούς ήχους του κρητικού λαούτου… Πάντρεμα όμορφο, καλαίσθητο και πολύ ενδιαφέρον…
Σε προσωπικό, υποκειμενικό επίπεδο, ίσως ο όρος Rockwave Festival να είναι πλέον αρκετά αδόκιμος για να χαρακτηρίσει ένα φεστιβάλ οπου η rock αποτελεί πια την συντριπτική μειοψηφία των ονομάτων που φιλοξενεί και ίσως αυτό να έχει αποτρέψει μεγάλη μερίδα των μέχρι και προ ετών φανατικών επισκεπτών από το να συνεχίσει να στηρίζει το θεσμό. Ασχέτως με αυτό βέβαια, η οργάνωση και η διεξαγωγή του φεστιβάλ την πρώτη του μέρα ήταν άψογη και κύλισε χωρίς κανένα πρόβλημα.
byRon
Day 2
Προσωπικά μ’ αρέσει το Rockwave. Μόνο και μόνο που υπάρχει στην κλισέ ελληνική φεστιβαλική πραγματικότητα, μας κάνει καλό. Επίσης, μ’ αρέσει και το Terra Vibe. Είναι από τους ελάχιστους συναυλιακούς μας χώρους που θυμίζει έστω και λίγο εξωτερικό. Και αν πας με το λεωφορείο του φεστιβάλ φτάνεις μια χαρά στην ώρα σου και ακριβώς απ’ έξω. Εντάξει, αν πας με το αυτοκίνητο είναι λογικό και να παρκάρεις μακριά, και στην κίνηση να μπλέξεις. Τουλάχιστον τις προηγούμενες χρονιές…
Και το λέω αυτό γιατί πράγματι φέτος τα πράγματα ήταν αλλιώς. Το είχαν δηλώσει και οι διοργανωτές ότι οι απαιτήσεις για ένα φεστιβάλ με χαμηλό εισιτήριο και με μικρό budget είναι δύσκολο να φέρουν μεγάλα ονόματα κοντά μας. Ωστόσο, το θέμα είναι η ποιότητα. Ποιοτηκά δηλαδή δεν είδα ένα φεστιβάλ στην παρακμή του. Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος ήταν λίγο περισσότερος από αυτόν που έχει ένα μεσημέρι του Αυγούστου στην πλατεία Συντάγματος, αλλά παρόλα αυτά οι υποδομές λειτούργησαν άψογα, ο ήχος και στις δύο σκηνές ήταν εξαιρετικός και τα περισσότερα live ανταποκρίθηκαν στις φεστιβαλικές απαιτήσεις. Δεν θέλω να πω τίποτα σχετικά με το line up, τους έλληνες καλλιτέχνες που συμμετείχαν και προκάλεσαν αντιδράσεις από τους φανατικούς ροκάδες και για το ποιος πρέπει ή όχι να παίζει στο Rockwave. Θα σας πω μόνο για όσα είδα και άκουσα στις 12 Ιούλιου που επισκέφτηκα με το Tralala το πάρκο της Μαλακάσας.
Άκουσα λοιπόν τους Calexico, ένα από τα σημαντικότερα alternative-indie group που έχουν στενή φιλία χρόνων με την Ελλάδα, να παρουσιάζουν ένα καταπληκτικό live με τους εξαιρετικούς μουσικούς τους, με ρυθμό, χαρά, ενέργεια και τέλειες ενορχηστρώσεις. Στην συνέχεια άκουσα την Νατάσσα Μποφίλιου και τον Γιάννη Χαρούλη να παρουσιάζουν αυτά για τα οποία δικαίως τους έχουμε επαινέσει τόσες φορές, δίνοντας με τα τραγούδια τους το διαφορετικό στίγμα που είχε το φετινό φεστιβάλ σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές. Εξάλλου, μπορεί όπως είπε αστειευόμενη στην σκηνή η Νατάσσα να είναι λίγο φλώρικα τα τραγούδια της για την περίσταση, αλλά είναι ωραία. Όπως και η ίδια. Τα ίδια θετικά ισχύουν και για τους Greeklish Babylon, τους Chinese Basement και τους Little Barrie από την Αγγλία που έπαιξαν νωρίτερα.
Και αφήνω για το τέλος τον Woodkid. Ό,τι πιο σύγχρονο παίζει αυτή τη στιγμή στη παγκόσμια μουσική βιομηχανία αλλά και ότι πιο φρέσκο και οργανωμένο παρουσιάστηκε στο φετινό Rockwave. Εντάξει, όπως αποδείχθηκε, οι περισσότεροι γι αυτόν πήγαμε. Έτσι λοιπόν ο Γάλλος μουσικός και σκηνοθέτης Yoann Lemoine -το πραγματικό του όνομα- δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο, καθώς έφτασε ορεξάτος από την Καλιφόρνια και παρουσίασε ένα δυναμικό υπέρ-τέλειο, από τεχνικής απόψεως, οπτικοακουστικό show, με εξαιρετική σκηνοθεσία και άριστα φώτα, ήχο, παρουσία, μουσικούς και set list. Δεν είναι σε καμία περίπτωση τυχαίο ότι θεωρείται αυτή την στιγμή ένα από τα πιο hot ονόματα για την νεό-μπαρόκ ποπ κουλτούρα -κάτι ανάλογο δηλαδή με την φίλη και στενή του συνεργάτιδα Lana Del Rey που είδαμε πέρυσι στο Terra Vibe- καθώς το μέλλον του προμηνείεται λαμπρό! Ήταν σίγουρα το γερό χαρτί της φετινής διοργάνωσης και δεν απογοήτευσε κανέναν. Αντίθετα μάλιστα δημιουργήσε νέους ή ακόμα πιο πιστούς φαν στην Ελλάδα. Μακάρι να τον ξαναδούμε!
Η αλήθεια είναι ότι και το βερολινέζικο δίδυμο των Booka Shade που ακολούθησαν παίζοντας για τους ελάχιστους που απόμειναν μπροστά στο Vibe Stage, παρουσίασαν ένα εξίσου καλοδουλεμένο dj show με εκπληκτικές παραγωγές, αλλά ο Woodkid έκλεψε την παράσταση.
Πέρασε λοιπόν κι αυτό, και φυσικά ελπίζουμε όλοι σε ένα καλύτερο φεστιβαλικό μέλλον, αντάξιο στην ιστορία του φεστιβάλ και ανώτερο σε ονόματα και live από όσα έχουμε ήδη δει. Δεν ξέρω αν είναι ουτοπικό όπως έχουν γίνει πλέον τα πράγματα, αλλά ξέρω ένα κλισέ ρητό που λέει ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Και το Rockwave αντέχει.
Τάσος Μπιμπισίδης
Κείμενα:
Day 1: byRon
Day 2: Τάσος Μπιμπισίδης
Διαβάστε επίσης
