Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, λοιπόν, μας επισκέπτονται ξανά, και για να αποφασίσει κάποιος να πάει στη συναυλία θα πρέπει να περιμένει κάτι διαφορετικό από το περσινό και γενικότερα τις πανομοιότυπες συναυλίες των τελευταίων ετών. Απ’ ότι φάνηκε οι προσδοκίες μου ήταν ιδιαίτερα υψηλές για τον Blackie και την κουστωδία του.
Την συναυλία άνοιξαν οι Cyanide 4, τους οποίους δεν παρακολούθησα από την αρχή, κάτι το οποίο δεν μετάνιωσα, αφού ότι άκουσα από το poser δεύτερης διαλογής δεν με ενθουσίασε. Παρ’ όλα αυτά μπορώ να πω ότι ήταν οι καλύτεροι της βραδιάς, αφού αυτοί τουλάχιστον ότι έπαιξαν το «ένοιωθαν»…
Με κάνα τέταρτο καθυστέρησης εμφανίστηκαν οι W.A.S.P. μετά από μία εντελώς ανούσια μαγνητοφωνημένη εισαγωγή με medley των γνωστότερων κομματιών τους, η οποία τρύπαγε το αυτί. Αυτό όμως δεν ήταν τίποτα σε σχέση με αυτό που ακολούθησε όταν μπήκε το”On Your Knees”. Ο ήχος ήταν πραγματικά από του χειρότερους που έχω ακούσει με όλα τα όργανα να είναι μπουκωμένα, την φωνή να μην ακούγεται και φυσικά να μην λείπουν και οι μικροφωνισμοί. Δεν μπορώ να καταλάβω από τον αρκούντως ικανοποιητικό ήχο του support πως φτάσαμε σε αυτό το ηχητικό έκτρωμα. Και ενώ ο ήχος σιγά έφτιαχνε (πολύ σιγά όμως) φτάσαμε στο encore οπού αν είναι δυνατόν ξαναχάλασε! Να ήταν όμως ο ήχος το μόνο πρόβλημα καλά θα ήταν. Η ενέργεια που έβγαζε το συγκρότημα στη σκηνή ήταν ισοδύναμη με καμένης μπαταρίας. Όσο για το set-list, στη μία ώρα και δέκα λεπτά (άντε δεκαπέντε βαριά) που κράτησε η συναυλία, δεν υπήρχε η παραμικρή έκπληξη σε σχέση με το περσινό, με εξαίρεση την προσθήκη ενός ακόμα κομματιού από το νέο δίσκο, το απλά συμπαθητικό “Live To Die Another Day”.
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στον dj της βραδιάς, που φρόντισε να κάνει την αναμονή μας ανυπόφορη με τα μπιτάκια που έπαιζε. Εν ολίγοις μία ονειρεμένη βραδιά…
Διαβάστε επίσης
