Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας: Μικρές ιστορίες στο Άλσος Βεΐκου

Δύο τραγούδια μετά ο Πάνος θυμότανε ότι το 2003 ήταν ξανά σε αυτόν τον “ανάποδο Λυκαβηττό” αλλά ένιωθε μοναξιά γιατί του έλειπε ο Χάρης. Φέτος όμως, στο πλαίσιο του 9ου Φεστιβάλ του Δήμου Γαλατσίου, ήταν και οι δύο εκεί. Η εκπληκτική θέα ολοκληρώθηκε με τις μαγικές φωνές και μελωδίες ενός δίδυμου με μεγάλη ιστορία.

«Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα…» τραγουδούσαν και θυμήθηκα ότι ένα από αυτά με οδήγησε κι εμένα τη δεκαετία του ’90 να ακούσω τη «Μοναξιά του Σχοινοβάτη» σε κασέτα. Από τότε δε θυμάμαι πόσες φορές τους έχω δει live και κάθε φορά μοιάζει σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει. Απλοί, καυστικοί και ρομαντικοί ανεβοκατέβαιναν στη σκηνή με τη γνωστή άνεση, λες και ήταν σπίτι τους.

Και ναι μπορεί αυτό το όχι μόνο μουσικό δίδυμο να μη δίνει σχεδόν καθόλου προσωπικές συνεντεύξεις, αλλά και γιατί να το κάνει, αφού κάθε συναυλία του είναι και μια συνέντευξη που αφήνει το αποτύπωμα της. Έτσι και χθες εξέφρασαν απόψεις, πολιτικές και μη , αυτοσαρκάστηκαν , αναμόχλευσαν αναμνήσεις και είχαν ως κοινή βάση ότι «ο πολιτισμός είναι ανάγκη και όχι πολυτέλεια».

Ινδιάνικα και ερωτικά ποιήματα, Λούτσιο Ντάλα, Νίκος Καββαδίας, Θάνος Μικρούτσικος, τραγούδια γραμμένα για νησιά, στίχοι επίκαιροι, επαναστατικοί, ερωτικοί, απλοί και σύνθετοι. Μεταξύ αυτών και ένα μικρό αφιέρωμα σε αγαπημένους τους συνθέτες και συναδέρφους που ερμήνευσε ο Μάνος Λιδάκης, Kρητικός και πολλά υποσχόμενος μεν αλλά όχι ο γνωστός Λιδάκης που έχετε στο μυαλό σας δε.

Η ώρα για την επικαιρότητα είχε έρθει και επόμενο κομμάτι ήταν το Για ένα κομμάτι ψωμί σε παραγωγή του αείμνηστου Μανώλη Ρασούλη και ενορχήστρωση Socrates, για το οποίο ο Χάρης είχε να πει πολλά. «Το ’93 που κυκλοφόρησε ο δίσκος, ιδιοκτήτης γνωστού εκδοτικού ομίλου μας χαρακτήριζε ως ‘μίζερους’ κι αυτός είναι ο ίδιος άνθρωπος με τις γραβάτες και τις χυδαίες ατάκες για τις γυναίκες. Κι εμένα δε μ’ αρέσει το χυδαίο αλλά το πρόστυχο».

Κάποια στιγμή η σκηνή μετατράπηκε σε μπουάτ με τον Χάρη να ερμηνεύει καθιστός Tα κορίτσια της συγνώμης καθώς μοιραζόταν με το κοινό ότι έχει πολλά χρόνια να το πει και του είναι λίγο δύσκολο. Λίγο μετά, ο Πάνος αφηγείται την ιστορία του τραγουδιού Ανόητες αγάπες: «Το καλοκαίρι του ’92 ο Μάνος Ξυδούς ήρθε σπίτι μου και μου ζήτησε ένα τραγούδι για ένα συγκρότημα που δεν το ήξερα, τους ΠΥΞ ΛΑΞ. Το έγραψα, το είπανε, το είπαμε και έγινε χαμός». Από τη χθεσινή βραδιά όμως δεν έλειψε και ένα κατευόδιο για την Amy Winehouse, «ένα δικό μας παιδί, ένα τρελό κορίτσι» όπως την χαρακτήρισαν, και αυτό δεν ήταν άλλο από το Καλό ταξίδι.

«Είναι η πιο όμορφη συναυλία του καλοκαιριού. Είχα χρόνια να κάνω τέτοια συναυλία, δηλαδή έτσι κι αλλιώς είχα χρόνια να κάνω συναυλίες», είπε με αυτοσαρκασμό ο Χάρης και μας υπενθύμισε τη μεγάλη απουσία του από τη μουσική σκηνή. Με τον Πάνο να χορεύει σε ρυθμό ζεϊμπέκικου το Be Happy και να αφιερώνει Το Λούκι σε όσους «η χυλόπιτα δεν αντιπροσωπεύει ένα τυχαίο γεγονός στη ζωή τους αλλά τον τρόπο ζωής τους» κύλησε η βραδιά, μέχρι που έγινε πολιτική. «Οι αρχαίοι έλληνες θεωρούσαν ότι μια πόλη είναι πόλη όταν έχει νοσοκομείο, σχολείο και θέατρο, ακούς δήμαρχε (Αθηναίων);Ο λαός λέει πως όταν κλείνει ένα σχολείο ανοίγει μια φυλακή». Μετά από αυτό σειρά είχε Ο παλιάτσος και ο ληστής σε μουσική Μπόμπ Ντίλαν.

Ίσως και να ήταν η μεγαλύτερης διάρκειας συναυλία του καλοκαιριού. Είχαν περάσει περίπου 2,5 ώρες και συνέχιζαν ακούραστοι πάνω στη σκηνή, μέχρι που μας καληνύχτισαν με το Αν είσαι θεός αλλά όπως είπαν «το κάνουμε τυπικά γιατί αν θέλετε μπορείτε να μας ξαναφωνάξετε κι εμείς να συνεχίσουμε κανονικά το πρόγραμμά μας». Μετά από το επίμονο χειροκρότημα επανήλθαν στη σκηνή για τέσσερα τραγούδια ακόμη. Έκλεισαν με το Σχήμα λόγου και όλο το θέατρο όρθιο να τραγουδάει μαζί τους.

-Είναι οι Κατσιμιχαίοι εμπορικοί; -Υπό ποία έννοια; Η συζήτηση είχε ξεκινήσει κάπως έτσι λίγες ώρες πριν αλλά ακόμη και μετά το τέλος της συναυλίας σαφής απάντηση δε δόθηκε. Εξάλλου δεν είναι η απάντηση αυτή που έχει σημασία αλλά η ιστορία εικοσιπέντε χρόνων (έστω και με μεγάλα διαλείμματα) και το αφοσιωμένο υπέρ-διευρυμένο κοινό που τους ακολουθεί όσα χρόνια κι αν περάσανε.

Από τη χθεσινή συναυλία κρατάω ότι τίποτα δε χάθηκε στ’ αλήθεια και πως δίχως το ψέμα θα ήταν μαύρη η αλήθεια.

http://www.youtube.com/watch?v=ALF7U65asG4