Συνέντευξη | Χάρης Βαρθακούρης: «Όπως με τη μουσική μου, έτσι συμβαίνει και με το χιούμορ μου… δεν είναι για όλους!»

Είναι ίσως καυστικός κάποιες φορές, αλλά είναι ένας καλλιτέχνης με άποψη… κάτι που δυστυχώς εκλείπει στις μέρες μας. Αναπόφευκτο κακό η σύγκριση με τον πατέρα του, Γιάννη Πάριο και πώς να το αποφύγει άλλωστε αφού μιλάμε για έναν από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες που έχει γεννήσει αυτή η χώρα;;; Ο Χάρης Βαρθακούρης όμως πέρα από γιος ενός τεράστιου καλλιτέχνη, είναι ένας ταλαντούχος ερμηνευτής και δημιουργός. Έχει τραγουδήσει αγαπημένα τραγούδια και έχει χαρίσει αγαπημένες επιτυχίες σε συναδέλφους του διατηρώντας πάντα χαμηλό προφίλ. Αναφέρει μέσα στη συνέντευξη πως παλιότερα έχανε σημαντικές δουλειές επειδή πολύ απλά δεν μπορούσε να ξυπνήσει πρωί, εγώ όμως αυτό που παρατήρησα όλες αυτές τις ημέρες που μιλάμε είναι πως πρόκειται για έναν επαγγελματία με στόχους και απόλυτα συγκροτημένο στα θέλω του. Απολαύστε λοιπόν αμέσως τώρα μια πραγματικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη από την αρχή ως το τέλος!

Χάρη καταρχήν θα ήθελα να μάθω σε τι φάση σε πετυχαίνουμε αυτή την περίοδο;

Τρισευτυχισμένο οικογενειάρχη και ευγνώμων που έχω δουλειά.

Το «αφιέρωμα» των γιων στα τραγούδια των πατεράδων τους πως προέκυψε σαν ιδέα;

Η συνεργασία προέκυψε ως εξής: Το καλοκαίρι που μας πέρασε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης μου ζήτησε να βρεθούμε για να συζητήσουμε το ενδεχόμενο μιας συνεργασίας χωρίς συγκεκριμένο καθεστώς. Ενώ συζητούσαμε, σκεφτήκαμε, με παράπονο, πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματα αν τα επίθετα που έχουμε την τύχη να “κουβαλάμε” είχαν στην Ελλάδα την ίδια, μεγάλη, αποδοχή που έχουν στους Έλληνες του εξωτερικού. Τότε τα βάλαμε κάτω και είπαμε να φύγουμε στο εξωτερικό προσωρινά και να κάνουμε κάποιες εμφανίσεις σε διάφορες μεγάλες πόλεις. Η ιδέα επεκτάθηκε και πολύ σύντομα την αναπτύξαμε με το να καλέσουμε στην παρέα μας άλλους δύο φίλους και γιους σπουδαίων τραγουδιστών και να παρουσιάσουμε ένα αφιέρωμα στο τεράστιο ρεπερτόριο που έχουν και οι τέσσερις μαζί.

Είμαι ο μόνιμα χαμένος σε μια άκυρη και παρατραβηγμένη, χρονικά, σύγκριση που δέχομαι άσκοπα σε όλη μου τη “μουσική” ζωή. .. “καλός είναι, αλλά σαν τον πατέρα του κανείς”!

Τι άλλο έχεις στο μυαλό σου να μας παρουσιάσεις στο μέλλον;

Σχεδιάζω μια σειρά από ανοξείδωτα εσώρουχα που πιστεύω θα φέρουν την επανάσταση στην ένδυση!

Τελικά είναι εύκολο να φέρεις το όνομα ενός σπουδαίου καλλιτέχνη και πόσο επιβαρύνει την μετέπειτα δική σου πορεία;

Φέρω το όνομα “Χάρης Βαρθακούρης” ο οποίος όντως είναι σπουδαίος καλλιτέχνης και σας ευχαριστώ γι’ αυτό και θα πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν είναι καθόλου εύκολο. Ζω πάνω από 3 δεκαετίες μ’ αυτό το όνομα κι ακόμα να συνηθίσω τη σκιά μου.

Θεωρείς ότι έχεις αδικηθεί ως σήμερα και εννοώ ως καλλιτέχνης και όχι ως γιός του Γιάννη Πάριου;

Φυσικά διότι είμαι ο μόνιμα χαμένος σε μια άκυρη και παρατραβηγμένη, χρονικά, σύγκριση που δέχομαι άσκοπα σε όλη μου τη “μουσική” ζωή. Αναφέρομαι στο περίφημο “καλός είναι, αλλά σαν τον πατέρα του κανείς”. Τι νόημα έχει; Ποιος είναι αυτός που λέει “ωραία το παγωτό, αλλά σαν τα μακαρόνια τίποτα;” Από κει και πέρα, για το γεγονός ότι θα μπορούσα να έχω πετύχει 100 φορές περισσότερα πράγματα στην όποια καριέρα μου, ο μόνος υπεύθυνος είμαι εγώ και ο χαρακτήρας μου. Ποτέ δεν είναι αργά όμως και θα επανορθώσω… μου το χρωστάω!

… για το γεγονός ότι θα μπορούσα να έχω πετύχει 100 φορές περισσότερα πράγματα στην όποια καριέρα μου, ο μόνος υπεύθυνος είμαι εγώ και ο χαρακτήρας μου!

Ο ίδιος θεωρείς πως έχεις κάνει λάθος επιλογές στην πορεία σου ως σήμερα;

Πολλά λάθη γενικώς! Όχι μόνο σε επιλογές που έχω κάνει, αλλά και σε επιλογές που ΔΕΝ έκανα. Για παράδειγμα, έλεγα πριν λίγες μέρες σε ένα φίλο μου κι έτσι το θυμήθηκα για να το αναφέρω τώρα, ότι αρνήθηκα το 2000 να τραγουδήσω με το Γιώργο Νταλάρα σε ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα που ετοίμαζε, διότι τα γυρίσματα ήταν μεσημέρι κι εγώ δε μπορώ να ξυπνήσω τόσο νωρίς. Ναι, αυτή την απάντηση έδωσα στον ίδιο, στο τηλέφωνο και αναθεματίζω που δεν ήταν κάποιος εκείνη τη στιγμή δίπλα μου, να μου δώσει μια σφαλιάρα και να μου πει “τι λες ρε ηλίθιε;”. Έχω αρνηθεί προτάσεις με πάρα πολλά λεφτά, τις παλιές καλές εποχές, τόσο εύκολες, που τώρα που έχω οικογένεια θα μπορούσα να έχω αυτά τα λεφτά στην άκρη. Έχω αρνηθεί να διαφημίσω μπισκότα με εκπληκτική πρόταση όχι μόνο από οικονομικής άποψης, αλλά και με ολόκληρη διαφημιστική καμπάνια που ΜΟΝΟ καλό θα μπορούσε να μου κάνει, επειδή δε μου άρεσαν τα συγκεκριμένα μπισκότα! Τώρα χτυπάω το κεφάλι μου που τις αρνήθηκα. Επίσης θυμώνω με τον εαυτό μου που άφησα να με πείσουν να πω λαϊκά κομμάτια στο δεύτερο δίσκο μου, ενώ ήδη είχα δώσει ένα άλλο στίγμα στην πρώτη μου δουλειά κι έτσι έδωσα το δικαίωμα σε κάποιους να με πουν, εμμέσως, “πουλημένο”. Όταν όμως άνθρωποι με πολύ μεγαλύτερη εμπειρία και που έχουν κοινό στόχο με σένα επιμένουν, κάπου λες δε μπορεί να είσαι ο μόνος έξυπνος και όλοι γύρω σου να είναι χαζοί. Το μετάνιωσα όμως που τους άκουσα και από τότε αποφάσισα να ακούω το ένστικτο μου και μόνο αυτό.

Σε παρακολουθώ και θεωρώ πως είσαι ένας καλλιτέχνης ιδιαίτερα καυστικός στις απόψεις του, αυτό πόσο δυσκολεύει ίσως την πορεία σου στον χώρο;

Το καυστικός θα το συνδυάσω με το χιούμορ μου! Σοφία δε μπορώ να με καταπιέζω, αν κάτι θέλω να το πω και να το μοιραστώ, θα το κάνω. Αυτό δεν ξέρω αν είναι ελάττωμα ή προτέρημα. Όταν, για παράδειγμα, έγραψα στο twitter, πάντα χιουμοριστικά και πάντα με την καλύτερη διάθεση “Μόλις είδα το καινούργιο εξώφυλλο της Δέσποινας Βανδή το οποίο έχει φωτογραφία την Τάμτα! Γιατί;” κι αυτό διότι όταν το πρωτοείδα, η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι μου θύμισε την Τάμτα, δεν πέρασα από φίλτρο την πράξη μου και το πόσταρα. Αποτέλεσμα η Δέσποινα με έκανε unfollow και σταμάτησε να μου μιλάει. Από κει και πέρα, πλην του ενός χαμένου follower, το χιούμορ μου πιο πολύ με έχει βοηθήσει στη ζωή μου και στις σχέσεις μου, παρά έχει σταθεί εμπόδιο. Στο κάτω κάτω, όπως με τη μουσική μου, έτσι συμβαίνει και με το χιούμορ μου… δεν είναι για όλους.

Αρνήθηκα το 2000 να τραγουδήσω με το Γιώργο Νταλάρα σε ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα που ετοίμαζε, διότι τα γυρίσματα ήταν μεσημέρι κι εγώ δε μπορώ να ξυπνήσω τόσο νωρίς… και αναθεματίζω που δεν ήταν κάποιος εκείνη τη στιγμή δίπλα μου, να μου δώσει μια σφαλιάρα και να μου πει “τι λες ρε ηλίθιε;”

Αν σε γυρνούσα κάποια χρόνια πίσω υπάρχει κάτι για το οποίο θα μετάνιωνες και δεν θα το ξαναέκανες;

Μπορώ με τη μία να σκεφτώ τη φορά που ήθελα να δω πόσο εύφλεκτα είναι τα μαλλιά μου και τη μέρα που ήθελα να δω αν μπορώ να οδηγήσω με κλειστά τα μάτια.

Τα πράγματα στην Ελλάδα πως τα βλέπεις, υπάρχει περίπτωση να βγούμε από όλο αυτό κάποια στιγμή;

Αν ήξερα την απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση, θα είχα ήδη πιάσει 10 φορές το Τζόκερ και θα παρακολουθούσα τις εξελίξεις από μια παραλία στις Μαλδίβες. Μακάρι να ήμουν μάντης. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ελπίζω.

Είναι κάποιοι συνάδελφοί σου που έχουν λίγο πιο έντονη πολιτική άποψη από κάποιους άλλους. Εσείς οι καλλιτέχνες, οι οποίοι σαφώς επηρεάζετε μία μεγάλη μερίδα του κοινού, θα μπορούσατε με κάποιους τρόπους να βοηθήσετε μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση που επικρατεί;

Έχεις ακούσει ποτέ για φιλανθρωπική παράσταση Σέξπηρ; Έχεις ακούσει ποτέ “Ελάτε αύριο στο Ολυμπιακό Στάδιο να δείτε τον τάδε ζωγράφο να ζωγραφίζει”; Η απάντηση είναι όχι και στα δύο. Φιλανθρωπικές συναυλίες όμως ακούς καθημερινά. Αυτό το καλό έχουμε εμείς που ασχολούμαστε με τη μουσική και το τραγούδι. Είναι η μόνη ή ίσως η πιο εύκολη μορφή τέχνης που προσφέρεται για να συνεισφέρεις αφιλοκερδώς μέσω της δουλειάς σου σε οποιαδήποτε δραστηριότητα ή ευαίσθητη κοινωνική ομάδα έχει ανάγκη. Δεν ξέρω με ποιο άλλο τρόπο θα μπορούσα εγώ προσωπικά να βοηθήσω ή να συμβάλλω. Από κει και πέρα αν εννοείς να κατεβώ στην πολιτική ή να γράφω πομπώδη και ξεσηκωτικά tweets για να γίνω δημοφιλής στο ευρύ κοινό καλώντας το να εξεγερθεί για να έχω 200 RTs, δεν ενδιαφέρομαι.

Τη Χρυσή Αυγή η οποία έχει μπει έντονα στο πολιτικό προσκήνιο εσύ πως θα την έκρινες;

Προσωπικά θεωρώ τη Χρυσή Αυγή μια φυσιολογική εξέλιξη κι ένα αναγκαίο κακό, αν θέλετε, στην πρόοδο της κοινωνίας μας και υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες που ζούμε στον τόπο μας τα τελευταία χρόνια. Χωρίς να ασπάζομαι αυτά που πρεσβεύει, μπορώ να δικαιολογήσω την ύπαρξή της και την υψηλή της δημοτικότητα. Όπου υπάρχει οικονομική κρίση, όπου υπάρχει έντονη δυσαρέσκεια και εκδηλωμένη αγανάκτηση του κόσμου και όπου υπάρχει πρόβλημα συνωστισμού μεταναστών, αυτό είναι το πιο προσοδοφόρο έδαφος για να αναπτυχθεί μια τέτοια “δύναμη”.

Έχω αρνηθεί να διαφημίσω μπισκότα με εκπληκτική πρόταση όχι μόνο από οικονομικής άποψης, αλλά και με ολόκληρη διαφημιστική καμπάνια που ΜΟΝΟ καλό θα μπορούσε να μου κάνει, επειδή δε μου άρεσαν τα συγκεκριμένα μπισκότα!

Ο ίδιος είσαι γονιός, πόσο σε αγχώνει η κατάσταση και τι μέλλον πιστεύεις πως θα έχουν τα παιδιά μας;

Το μέλλον μας, λίγο-πολύ, το φτιάχνουμε οι ίδιοι. Δεν ξέρω τι θα συναντήσουν τα παιδιά μου “εκεί έξω”, ξέρω όμως ότι δεν θα τα αφήσω χωρίς να τους δώσω όλα τα απαραίτητα εφόδια και η γυναίκα μου κι εγώ θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας ώστε τα παιδιά μας, όταν έρθει η ώρα, να μπορούν να διαχειριστούν οποιαδήποτε κατάσταση κληθούν να αντιμετωπίσουν. Προς το παρόν δεν θέλω να μολύνω τα παιδικά και ανέμελα χρόνια τους με τα δικά μου άγχη, που δεν σας κρύβω είναι πολλά, και στο σπίτι μας, μπροστά τους τουλάχιστον, είμαστε μέσα στην καλή χαρά κι έτσι θεωρούμε πως πρέπει.

Η δισκογραφία πόσο έχει πληγεί μέσα σε όλο αυτό; Όντως οι ίδιοι με τα χεράκια μας, βγάλαμε τα ματάκια μας;

Η δισκογραφία έχει πληγεί προ πολλού. Απλώς η κρίση έβαλε το τελευταίο καρφί στο φέρετρό της. Η μουσική βιομηχανία άρχισε να φυτοζωεί με την έλευση του MP3 και των υψηλών ταχυτήτων στο ίντερνετ. Δεν ξέρω αν υπήρχε τρόπος να προληφθεί ο σίγουρος θάνατός της, παρά μόνο ίσως αν οι εταιρίες έβλεπαν πολύ μπροστά και μείωναν τις τιμές των cd, εν μια νυκτί, στο μισό. Εικασίες κάνω βέβαια. Πάλι καλά να λες που υπάρχουν και τα έντυπα γιατί χωρίς αυτά δεν θα κυκλοφορούσαν καν νέες δουλειές.

Όταν έγραψα στο twitter, πάντα χιουμοριστικά και πάντα με την καλύτερη διάθεση “Μόλις είδα το καινούργιο εξώφυλλο της Δέσποινας Βανδή το οποίο έχει φωτογραφία την Τάμτα! Γιατί;” … η Δέσποινα με έκανε unfollow και σταμάτησε να μου μιλάει.

Τα ραδιόφωνα και οι playlists πόσο βοήθησαν σε όλη αυτή την κατάσταση και τελικά πιστεύεις πως δημιουργούν «επιτυχίες»;

Πόσο βοήθησαν; Καθόλου. Κάποιοι, δεν ξέρω ποιοι, χάλασαν την πιάτσα όταν, ως αδικημένοι καλλιτέχνες, άρχισαν να πληρώνουν παραγωγούς και διευθυντές προκειμένου να ακουστούν και πολύ περισσότερο όταν οι επιχειρηματίες νυχτερινών κέντρων ή οι πλούσιοι γκόμενοι εκκολαπτόμενων τραγουδιστριών… και τραγουδιστών, άρχισαν να πληρώνουν για να ακουστούν οι “επενδύσεις” τους. Οι δισκογραφικές εταιρίες με τη σειρά τους άρχισαν να προσφέρουν ανταλλάγματα τύπου “για να σου δώσω αποκλειστικότητα τον Χ (μεγάλο καλλιτέχνη), θα πρέπει να μου παίξεις και τον Ψ (καινούργιο φυντανάκι)” και όλοι πλέον έμαθαν να λειτουργούν με “δούναι και λαβείν” και ο ρομαντισμός και η αξιοκρατία στο ραδιόφωνο εξαφανίστηκαν. Τι πιο εύκολο πλέον από το να δημιουργήσεις επιτυχία; Αρκεί να σε βομβαρδίζω με ένα τραγούδι νυχθημερόν και να στο επιβάλλω, είτε σου αρέσει, είτε όχι. Ευτυχώς που υπάρχει και το YouTube γι’ αυτούς που θέλουν να κρατούν την τύχη των αυτιών τους στα χέρια τους.

Όσον αφορά τους νεότερους καλλιτέχνες, υπάρχει κάποιος που ξεχωρίζεις, που πιστεύεις πως έχει ταλέντο;

Το νησί μου έχει αποδείξει ότι παράγει ταλέντα στη μουσική και αυτός που ξεχωρίζω είναι το παριανό συμπατριωτάκι μου, ο Στράτος Αντιπαριώτης, πιο γνωστός και ως Stan.

Χωρίς να απασχολείς με την προσωπική σου ζωή, πόσο εύκολο είναι να διατηρείσαι στον χώρο;

Δεν είναι καθόλου εύκολο έχω διαπιστώσει, αλλά σίγουρα δεν είναι και ακατόρθωτο. Δε μπορείς να παράγεις έργο ασταμάτητα ώστε να “υπάρχεις” συνεχώς καλλιτεχνικά. Βέβαια θυμάμαι μια εποχή, αρκετά χρόνια πριν, που ο Χατζηγιάννης κυκλοφορούσε καινούργιο τραγούδι ανά τρίμηνο, είτε δισκογραφικά, είτε μέσω διαφημιστικών, οπότε ίσως και να γίνεται αλλά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Άρα τι θα κάνεις; Θα υποχρεωθείς να καταφύγεις σε Dancing on Ice, with the Stars, Just the two of us, σε νυχτερινές εξόδους κάθε βδομάδα, επίσημες πρεμιέρες, εγκαίνια, και ότι άλλο συνεπάγεται την πιθανότητα παρουσίας καναλιών και φωτογράφων. Δεν αδικώ και δεν κατηγορώ κανέναν όμως. Όσα ανέφερα πιο πάνω είναι θεμιτά και δυστυχώς αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητάς μας.

Ποια είναι η άποψή σου για τις «δημόσιες σχέσεις»;

Ως δηλωμένος θαυμαστής των “ιδιωτικών σχέσεων” δε μπορώ να είμαι αντικειμενικός, οπότε δεν θα πάρω θέση.

Κάποιοι, δεν ξέρω ποιοι, χάλασαν την πιάτσα όταν, ως αδικημένοι καλλιτέχνες, άρχισαν να πληρώνουν παραγωγούς και διευθυντές προκειμένου να ακουστούν και πολύ περισσότερο όταν οι επιχειρηματίες νυχτερινών κέντρων ή οι πλούσιοι γκόμενοι εκκολαπτόμενων τραγουδιστριών… και τραγουδιστών, άρχισαν να πληρώνουν για να ακουστούν οι “επενδύσεις” τους.

Σωστοί managers στην Ελλάδα υπάρχουν;

Δεν έχω ιδέα καθώς δεν έχω συνεργαστεί ποτέ με κανέναν. Ωστόσο νιώθω σα να με ρωτάς αν υπάρχουν τίμιοι πολιτικοί.

Ενόψει Eurovision θα ήθελα την γνώμη σου, υπάρχει κάποιος από τους 4 διαγωνιζόμενους που προτιμάς;

Τα τραγούδια κάθισα και τα άκουσα μόνο και μόνο για να μπορέσω να απαντήσω σ’ αυτή την ερώτηση. Δεν ξέρω αν αυτό είναι ενδεικτικό του πόσο με αφορά ο συγκεκριμένος θεσμός. Εμένα ένα τραγούδι για να μου αρέσει, πρέπει να έχει ένα στοιχείο που θα το ζήλευα, καθώς συνθέτης είμαι κι εγώ. Σ’ αυτά τα τέσσερα δε ζήλεψα τίποτα. Δε μπορώ όμως να μην αναφέρω ότι τρέφω απέραντο σεβασμό, εκτίμηση και θαυμασμό στο συνθέτη του τραγουδιού της Αγγελικής Ηλιάδη, τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, που θεωρώ ότι το κομμάτι του έχει πολύ μεγάλη τύχη να γίνει επιτυχία στην Ελλάδα αλλά δε μου κάνει για τραγούδι-εκπρόσωπος της χώρας σε διαγωνισμό στο εξωτερικό. Αν έπρεπε με το ζόρι να επιλέξω ένα, και μιλάω για πιστόλι στον κρόταφο, τότε θα επέλεγα του Alex Leon, που έχει ενδιαφέρον από άποψη παραγωγής όπως όλα τα δικά του άλλωστε.

Ο ίδιος θα ήθελες να εκπροσωπήσεις την χώρα μας κάποια στιγμή;

Σαν τραγουδιστής, όχι. Σαν συνθέτης όμως, ναι, θα το ήθελα.

Αυτός που ξεχωρίζω από τη νεότερη γενιά είναι το παριανό συμπατριωτάκι μου, ο Στράτος Αντιπαριώτης, πιο γνωστός και ως Stan.

Ολοκληρώνοντας θα ήθελα να μου πεις τρία πράγματα που πραγματικά σε χαλαρώνουν στην ζωή σου και σου γεμίζουν μπαταρίες.

Είμαι σίγουρος ότι το έχω ξαναδηλώσει αλλά είναι από τα λίγα πράγματα που χαίρομαι να επαναλαμβάνω. Όταν έχω τις κόρες μου αγκαλιά, ξεχνάω τα πάντα. Η δύναμη που ασκούν επάνω μου και το πόσο με χαλαρώνει και με αναζωογονεί η αγκαλιά τους είναι κάτι που δε μπορώ να εξηγήσω με λόγια. Φυσικά το ίδιο αποτέλεσμα έχει και η αγκαλιά της γυναίκας μου, που είναι όμως αγκαλιά εφησυχασμού και ανακούφισης. Είναι πολύ δύσκολοι οι καιροί που ζούμε και μια αγκαλιά “όλα θα πάνε καλά” την έχεις πάντα ανάγκη. Γενικά μάλλον είμαι της αγκαλιάς. Δε μπορώ να μην αναφερθώ και στην επιρροή της θάλασσας. Είτε ήρεμη, είτε φουρτουνιασμένη, όταν τη χαζεύω γίνομαι άλλος άνθρωπος. Και φυσικά η μουσική. Υπάρχουν καλλιτέχνες, φωνές ή σκέτες μουσικές που γαληνεύουν την ψυχή μου και πολύ τακτικά γίνονται το καταφύγιό μου.

Συνέντευξη στη Σοφία Μπεκιάρη